GÜNEŞ'E KARIŞMIŞ AY TANESİ (ASKIDA)

Bölüm - 4 - TARÇIN KOKULU KIRIKLAR

# Üşengeç değilsin sadece mutsuzsun. Ve mutsuz insanlar yorgun olur, hiçbir şey yapmak istemezler. /Charkes Bukowski

#

Hayaller kırılır, yeniden ekilir. Her bir saç teli birer tohumdur. Umarım yeniden ekmeyi başarırsın yıldız tozu. Çocuğun son söyledikleri zihnimin derin sularında sürekli tekrarlanıp duruyordu. Susuz kalmış bir balık gibi çırpınıyordum yüreğime ağır gelmiş bu cümlelerin altında. Duyduklarımı kaldıracak mecalimin kalmadığını hissetsem de, susturamıyordum sesini. O kalın, erkeksi ses tonu alıp götürüyordu beni uzaklara. Açıp dinlemediğim, ama ezbere bildiğim bir şarkı gibiydi. O son cümlesine kadar belki hala açmayı düşünmezdim, ama... şimdi tekrar tekrar dinlemek istediğim bir şarkıydı o. 

Yeniden kırılmıştım saçlarımın en dip köşelerinden. Uzun kalmış son bir kaç teli de, aralarında gezdirdiği ellerinde kalmıştı. Kısacıktım ben bu cümlelerin karşısında, çırılçıplak orada kalakalmıştım. Önümden çekildiği anda rüzgarına karışmış kokusu doldurmuştu burnumun deliklerini. Sonra ciğerlerime, oradan kalbime gideceğini bilmeden sadece bakmıştım ardından. 

Bir cümle, tek bir basit cümle ne kadar etkileyebilirdi ki insanın hayatını. Ne kadar çok soru üretebilirdi aklında. Ama şimdi ben gözlerimde biriktirdiğim milyonlarca soru ile bekliyordum onu. Bir kantin sırasında ya da yağmur altında. Belki de bir şarkının nakaratında. Nerede olursa olsun, adından daha fazla bilmeyi istediğim sorularım birikmişti ona. 

Kimdin sen? Bu cümleleri kurmak için kaç parçaya bölündün? Kaç defa yara aldı gönlün soğuk kışın beyaz kar tanelerinden. Kaç kere ayın parlak ışığına sığındın? Güneşte ısınanlardanmıydın, yoksa ay ışığında üşüyenlerden mi? Hangisiydin sen?

"Yıldız?" Ilgın'ın koluma usulca dokunmasıyla sıçramıştım olduğum yerde. Yüzüne baktığımda kaşlarını çatmış beni izlediğini gördüm. "İyi misin canım?" diye sordu tepki vermeyince. "Tost hırsızı fazla etkilemişe benziyor sanki seni, hı?" dedi.

"Ne?" dedim anlamayarak. Kelimeleri bir kulağımdan girip diğerinden çıkıyordu. Beynime ulaşmasına izin verilmiyordu sanki. Hala manasızca bakıyordum en yakın arkadaşımın yüzüne. "O da kırılmış," dedim en sonunda. "Sence ondan mı uzatmış saçlarını bu kadar? Hayal kurmanın bir yolunu bulmuş olabilir mi?" Çatık kaşları dümdüz bir hal aldı ve elimde ki kağıtları alarak imzalamaları için görevlilere teslim etti. Sonra yanıma gelerek kolumdan tuttu.

"Hadi çıkalım buradan." Okulun neredeyse boşalmış koridorlarında hiç konuşmadan yürüyorduk. Ilgın bir an bile olsun kolumu bırakmıyordu. O konuşmadığı için ben de sesimi çıkarmıyordum. Çünkü soruma bir cevap vermemişti. Bahçeye çıktığımızda yağmur dinmişti. Ilgın arabayı getirmek için uzaklaştı ve bir kaç dakika sonra önüme park etti. Camı aralayıp başını olduğum yere doğru uzattı. "Hadi bin," dedi. "Yurt bakmaya gidelim." Yine konuşmadan arabaya bindim ve kollarımı birbirine bağlayarak oturdum. "Neyin var?" diye sordu.

"Soruma cevap vermedin," dedim. Bir elini saçlarıma götürdü ve okşamaya başladı.

"Bak Yıldız, insanlar senin hayatında büyük bir yer alan bu cümleyi bilmiyorlar. Saçlarını uzatması ya da kesmiş olmasını hayallerine bağlayamayız. Onu tanımadığımız için bu çok yanlış bir düşünce olur. Çocuğun arkasından tost hırsızı diye bağırırken birden nasıl böyle mecnuna dönüştün anlamadım."

"Ben mecnuna falan dönüşmedim," dedim sinirlenerek. "O son söylediklerini duymadın. Sanki beni tanıyor gibiydi. Sanki o da benim gibiydi."

"Bu dünyada kırılmış milyonlarca insan var. Koskocaman çocuk olmuş. Tabi ki de kırılmış olacak. Bu yaşına kadar pamuklar içinde, sorunsuzca büyüyen birisi olduğunu zannetmiyorum," dedi ve arabayı çalıştırdı. Elbette ki de yoktu. Herkesin bir şekilde bir hayal kırıklığı vardı hayatında. Yaşamış olduğu ağır üzüntüleri, dikemediği derin yara izleri... Ama o, sanki farklıydı. Benim yaşadığım dünyaya benzer kendisine has bir dünyası vardı. Uzun sakalları ve at kuyruğu yapmış uzun saçları bunu kanıtlıyordu. Tarz olduğundan veya kendisine yakıştırdığı için değildi bu yaptığı. Her saç telinin kendisine has bir hikayesi vardı.