There is always a reason...

Κεφάλαιο 4

Rose

"Γνωρίζεστε?" Μας ρώτησε

"Εμμμμ ναι είναι μια συμμαθήτρια μου. Πάμε τώρα?" Τη ρώτησε. Μα γιατί είναι τόσο απότομος μαζί μου?

"Ε ναι. Χάρηκα Rose, ευχαριστώ για την βοήθεια!" Μου είπε γλυκά και σηκώθηκε. Ο Christoph με κοίταξε με ένα βλέμμα γεμάτο μίσος και έφυγε. Σε λιγο,είχε χαθεί από το οπτικό μου πεδίο.

Έφυγα από το πάρκο και έφτασα στο σπίτι. Αφού έφαγα,μπήκα στο δωμάτιο μου και έβαλα μουσική. Δεν είχα τίποτα να κάνω.

Το απόγευμα μετά τα αγγλικά θα πάω με την παρέα μου στο καινούριο κλαμπ της γειτονιάς.
Η παρέα μου ειναι: Η Beth, ο Tomas, η Margaret, η Nicol, ο Greg και ο Dyaln.

Τους στέλνω μήνυμα για να το κλείσουμε και πέφτω στο κρεβάτι. Δεν πρέπει να ξενυχτήσω, γιατί μετά δεν θα ξυπνάω και εχω να πάω με τον Tomas για καφέ. Ξέρω ότι είναι στην παρέα και έτσι κι αλλιώς θα βγούμε σήμερα,αλλά θα ήταν καλύτερα να βρεθούμε και λίγο μόνοι μας, να μιλήσουμε.

Και φυσικά το απόγευμα εχω να πάω σπίτι ΤΟΥ! Η αλήθεια είναι πως δεν θύμωσα ιδιαίτερα που έπεσε πάνω μου αλλά που μου φέρθηκε με αυτόν τον τρόπο. Γιατί???

Πριν μια μέρα ούτε είχα ιδέα ότι είμαστε συμμαθητές. Ποτέ μου δεν τον είχα προσέξει. Και ούτε αυτός νομίζω. Γενικά δεν έχω ακούσει τίποτα για αυτόν. Αλλά όχι πως με νοιάζει. Ένας άξεστος νέος είναι όπως τους άλλους! Ωχχχ!!! Μήπως μίλησα σαν καμία 60αρα γιαγιά που δεν έχει με τίποτα άλλο να ασχοληθεί από το να λέει άσχημα λόγια για την νεολαία??? Ίσως!

Τέλος πάντων. Δεν θα ασχοληθώ άλλο μαζί του. Να κάνω την εργασία να τελειώνουμε. Δεν θέλω να μπλέξω μαζί του..

Christoph

"Και τι λέγατε με αυτήν τη Rose?" Ρώτησα την μικρή μου αδερφή.

"Τίποτα απλά τη ρώτησα πόσο χρόνων είναι και μου έκανε λίγη παρέα. Με βοήθησε μάλιστα να βρω και τα γυαλιά μου." Μου απάντησε και ρούφηξε λίγο από τον χυμό της.

"Μάλιστα.... λοιπόν πέρασε η ώρα. Ας πάμε κάπου να φάμε!" Πρότεινα.

"Δεν θα πάμε σπίτι?" Με ρώτησε.

"Καλύτερα όχι,δεν ξέρω αν σταμάτησαν ακόμα. Καλύτερα κάπου οι δυο μας!" Είπα και συμφώνησε.

Μόλις καθίσαμε σε ένα τραπέζι σε μια ωραία ταβέρνα κοντά στο πάρκο, με πήρε τηλέφωνο ο William.

"Έλα Will!" Απάντησα.

"Έλα φίλε που είσαι?" Με ρώτησε.

"Εδώ με την αδερφή μου σε μια ταβέρνα!" Του απάντησα.

"Αα οκ. Τι θα έλεγες να βγούμε σήμερα με την παρέα?" Με ρωτησε ξανά.

Η δική μου παρέα: William,Rafael,Kevin,Jackson

"Εεε δεν νομίζω ρε φίλε!" Είπα και η Jul γύρισε το κεφάλι της προς τα εμένα. Λογικά κατάλαβε ότι δεν ήθελα να βγω για να μην την αφήσω μόνη. Ψιθύρισε το όνομα μου "Μην τολμήσεις!" Μου είπε. Ήταν πάντα θαρραλέα. Και πάντα ήθελε το καλύτερο για εμένα.

"Will  Είσαι ακόμα εκεί? Ναι. Θα έρθω τελικά. Ωραία! Στις 9:30 στο καινούριο. Τα λέμε!" Του είπα και το έκλεισα. Τα φαγητά επιτέλους ήρθαν και ξεκινήσαμε να τρώμε.

"Τι πήγες να κάνεις?" Με ρώτησε η αδερφη μου.

"Δεν θέλω να σε αφήνω μόνη!" Είπα και κατέβασα το κεφάλι μου.

"Δεν χρειάζεται να είσαι συνέχεια μαζί μου, δεν μπορείς να είσαι συνέχεια μαζί μου!" Μου τόνισε.

"Συγγνώμη, αλλά δεν μπορώ να χαίρομαι με αυτό που γίνεται!"

"Christoph, είμαι μια χαρά. Μπορεί να μην φαίνεται,αλλά είμαι! Δεν θέλω να με προσέχεις συνέχεια, έχεις και την προσωπική ζωή σου." Μου είπε.

"Το ξερω. Έχεις δίκιο. Αλλά θα προσπαθήσω να περνάμε περισσότερο χρόνο μαζί. Άντε! Φάε τώρα!" Της είπα και δεν απάντησε. Μου έδωσε ένα μεγάλο χαμόγελο και συνέχισε να τρώει. Αχχχ αυτό το κορίτσι!!!!