There is always a reason...

Κεφάλαιο 2

Christoph

Έγραφα στο βιβλίο μου και υποτίθεται πως κρατούσα σημειώσεις. Ήμουν στον κόσμο μου. Ακόμα σκεφτόμουν αυτό το αγενέστατο κορίτσι. Η αλήθεια είναι ότι στο σχολείο μας υπάρχουν πολύ περισσότερα κορίτσια απ'ότι αγόρια έτσι και να την έχω ξαναδεί δεν την θυμάμαι. Πάντως ήταν πολύ όμορφη. Πώς να μην την έχω ξαναδεί??? Αλλά και πάλι, τώρα έχω κοπέλα και είμαι χαρά. Όμως τα καταγάλανα μάτια αυτής της κοπέλας και τα κάστανα μαλλιά της με κάνουν να χάνομαι. Αλλά σίγουρα θα είναι καμία που το παίζει έξυπνη, ή κανα φυτό μιας και φοράει και γυαλιά. Αλλά δεν με νοιάζει. Πρέπει να την βγάλω από το μυαλό μου. Πάντως ένα είναι σίγουρο. Αν την ξαναδώ μπροστά μου θα της τα πω ένα χεράκι. Γιατί δεν θα με κοροϊδεύει όποιος θέλει εμένα εδώ!

Βαριέμαι σε όλη την διάρκεια του μαθήματος ώσπου ακούω το όνομα μου και σηκώνω το κεφαλι μου:

"Η Berlock με τον Evans"Ωχχχ πάλι εργασία. Και ποια είναι αυτή η Berlock?

Γυρίζω και βλέπω την καθηγήτρια να μας δείχνει. Δεν μπορεί να είναι αυτή! Γυρίζει προς τα πίσω και την κοιτάω με γουρλωμένα ματια. Τα γαλανά της μάτια συγκρούονται με τα πράσινα δικά μου. Όχι,όχι αποκλείεται να κάνω με αυτήν την εργασια.

"Τιιιιι??" Λέμε ταυτόχρονα και μας κοιτάνε ολοι.

Rose

"Τι έγινε παιδιά?" Ρωτάει η καθηγήτρια

"Σας παρακαλώ δεν θέλω να είμαι με αυτόν!" Λέω παρακαλώντας.

"Εμένα είπες αυτόν?" Φωναζει

"Ναι εσένα είπα!" Του απαντάω

"Νομίζεις εγώ θέλω να συνεργαστώ μαζί σου!!!"Μου φωνάζει ξανά.

"Παιδιά σταματήστε τώρα! Θα συνεργαστείτε αλλιώς κατεβαζω τον βαθμό!!" Όχι γιατί μας το κάνει αυτό?

"Ωραία θα περάσουμε και σημερα" τον ακούω να λέει από  την άλλη άκρη της αίθουσας.

Ντριν ντριν

Χτύπησε επιτέλους το τελευταίο κουδούνι του σχολειου. Παίρνω την τσάντα μου και βγαίνω από το κτήριο. Η Kathrin είχε κενό και έτσι έφυγε νωρίτερα. Καθώς βαδίζω για το σπίτι, ένα χέρι με τραβάει πίσω.

"Ποιος?" Λέω καθώς γυρίζω. Και βλέπω αυτόν! Τι θέλει?

"Τι θες?" Φωνάζω

"Μην μου μιλάς εμένα έτσι κοριτσάκι!"

"Ούτε εμένα αγοράκι! Και περιμένω ακόμα το συγγνώμη σου!"

"Το ποιό? Εσύ καθόσουν μες τη μεση!" Μου φωνάζει

"ΕΣΎ έπεσες πάνω μου!!!" Λέω το ίδιο δυνατά

"Ωω ηρέμησε αρχίζω και φοβάμαι!" Μου λέει και γελάει. Εγώ σαν απάντηση  του δίνω ένα χαστούκι.

"Εμένα δεν θα με ξαναβαρεσεις!" Λεει και έρχεται  πιο κοντά μου.

"Γιατί, τι θα μου κάνεις?"

"Δεν θες να ξέρεις!"

"Θέλω!" Λέω ξανα

"Πολλά!!" Μου απαντάει. Μμ δεν θα έχουμε καλό τέλος.

"Δεν σε φοβάμαι!"Λέω δυναμικά

"Θα 'πρεπε"

"Λοιπόν πες μου τι σκατα θες γιατί βιαζομαι" είπα όσο πιο ήρεμα μπορούσα

"Αυτό είναι το τηλέφωνο μου. Στείλε μου μήνυμα για τη εργασία! Και όσο πιο σύντομα μπορείς να τελειώνουμε!"

"Μην ανησυχείς αύριο είναι Σάββατο, αύριο κι ολας θα σε πάρω!" Του ανακοίνωσα

"Ωραία! Τα λέμε φυτό!" Φυτό? Πως του 'ρθε?

"Δεν είμαι φυτό!"

"Θα το δούμε αυτο!" είπε ξερά και έφυγε. Τι εννοεί θα το δούμε? Τελος πάντων δεν θα ασχοληθώ με αυτόν τωρα. Συνεχίζω να περπατάω και συναντώ τον Tomas. Μμ πρέπει να μιλήσω μαζί του.

"Γεια σου Rose" μου λέει και έρχεται δίπλα μου

"Γεια!" Λέω δήθεν χαρούμενα

"Κοίτα Rose ξερω ότι με αποφεύγεις. Μπορεί να σου είπα ότι είμαι ερωτευμένος μαζί σου και καταλαβαίνω ότι δεν αισθάνεσαι το ίδιο. Αλλά θέλω τουλάχιστον να είμαστε φιλοι.."

"Αχχ βρε Tomy μου έχει λείψει η παρέα μας!" Του είπα και τον αγκάλιασα

"Έχεις καιρό να με πεις Tomy!" Μου λεει μέσα από την αγκαλιά μας.

"Και μόνο εγω θα σε λέω έτσι. Κανείς άλλος!"Του υπενθυμίζω

"Μείνε ήσυχη!" Μου λεει"Τι λες να πάμε αύριο για καφε?"

"Οκευ το πρωί όμως γιατί το απόγευμα εχω να κανω μια εργασία!!"

"Ωραία και εμείς έχουμε συναντηση για την ορχήστρα!!" Παρένθεση: Ο Tomas είναι ίδια ηλικία με εμένα και πηγαίνει σε μουσικό Λύκειο!

"Ωραία τα λεμε αύριο. Θα σου στείλω μήνυμα!" Λέω μόλις φτάνουμε  έξω από το σπίτι μου

"Θα περιμένω!" Μου είπε και του εδωσα ένα φιλι στο μάγουλο...