Guns And Roses | Book 1 | ✓

35. Πιστόλια στα χέρια του.

35. Πιστόλια στα χέρια του.

Jack's POV

Οι δύο αστυνομικοί κρατούσαν τα χέρια μου και με οδηγούσαν κάπου στο αστυνομικό τμήμα. Πολλοί με κοιτούσαν περίεργα και άλλοι απλά δεν κοιτούσαν. Ένιωθα περίεργα που ήμουν εδώ πέρα, δεδομένης της κατάστασης. Υπήρχε αυτό το άγχος, το οποίο κυρίως συνοδευόταν με τις χιλιάδες σκέψεις στο μυαλό μου, αλλά υπήρχε και αυτό το συναίσθημα, πως όλα πάνε αργά, όπως στις ταινίες.

Το θέμα είναι ότι δεν ήξερα τι είχα κάνει, και φοβόμουν να μάθω.

Προχωρήσαμε περισσότερο μέχρι που φτάσαμε μπροστά σε μια γκρι πόρτα. Είχε πάνω τον αριθμό δύο. Γύρισα το κεφάλι μου και απέναντι υπήρχε μια ίδια με τον αριθμό ένα. Με έβαλαν μέσα. Υπήρχε ένα μεγάλο, μεταλλικό τραπέζι και δύο πλαστικές καρέκλες. Ο τοίχος απέναντί μου καλύπτονταν από έναν μεγάλο καθρέπτη.

Δωμάτιο ανακρίσεων το λέτε αυτό;

Έκατσα στη μία καρέκλα, αυτή που έβλεπε προς τον καθρέπτη. Ο ένας αστυνομικός πήρε τα χέρια μου και αφαίρεσε τις χειροπέδες. Επιτέλους, γιατί όσο πήγαινε, νόμιζα πως θα μου κοβόταν το αίμα.

Η πόρτα ξανάνοιξε και ο Alfredson μπήκε μέσα κρατώντας έναν φάκελο και μια σακούλα στοιχείων. Έκατσε απέναντί μου και οι αστυνομικοί βγήκαν από εδώ μέσα.

Κοίταξα τον Alfredson. Κάτι στη μούρη του μου έλεγε ότι θα μου τις βρέξει.

"Πες μου," ξεκίνησα σιωπηλά, "ο μπαμπάς μου ξέρει ότι είμαι εδώ;"

Εκείνος γύρισε προς τον καθρέπτη. "Χαιρέτα τον."

Τέλεια, θα βλέπει και όλο αυτό το χάος. Νομίζω πως ήδη πιστεύει πως σαν γιος του, τον έχω απογοητεύσει. Πολύ.

"Γιατί είμαι εδώ;" ρώτησα ήρεμα.

"Δεν ξέρω. Εσύ θα μου πεις." απάντησε ρητορικά. Το λαμπάκι πάνω στο μηχάνημα με το μικροφωνάκι στη μέση του τραπεζιού άναψε μόλις πάτησε το κουμπί. "Ονομάζεσαι Jackson Oliver Owens, σωστά;"

Ξεφύσησα αγανακτισμένος. "Ναι."

"Είσαι 18 ετών, σωστά;" συνέχισε.

"Μάλιστα." Απάντησα.

"Γεννημένος στη πολιτεία της Pensylvania, φοιτάς στο λύκειο Rosewood του Seattle, σωστά;" ρώτησε βλέποντας τα χαρτιά του.

"Ναι." είπα ανυπόμονος. "Τώρα πες μου γιατί με πήρατε από τη προπόνησή μου; Πριν κάτι ώρες ήμουν εδώ."

"Ήρεμα μικρέ, δεν θέλω να σημαδεύσω τη ζωή σου." είπε με δραματικό τόνο.

"Απλά μίλα Alfredson." απάντησα αγριεμένα.