Koreańska Przygoda || Jungkook

4.

°

×2 tygodnie później×
Chłopaki przygotowują się właśnie do comebacku. Mamy bardzo dużo pracy, a teraz właśnie nagrywamy teledysk do ich nowej piosenki. Godziny ciągną się za godzinami, a my nadal jesteśmy dopiero w połowie. Jest właśnie 2 w nocy, a ja umieram ze zmęczenia i chce mi się ogromnie spać, nie wspomnę o chłopakach. Nagrywane są teraz solowe sceny, co oznacza, że mamy przerwę z Rap Monem, bo kolejno J-Hope, Jin i V będą teraz nagrywać. Siedzę sobie w małym pokoju na backstagu, gdzie nagle otworzyły się drzwi. Podniosłam swój wzrok spod mojego telefonu i moje oczy ujrzały nikogo innego jak Jungkooka. Gdy na mnie spojrzał momentalnie odwrócił się i wyszedł. Mój wzrok był wlepiony w drzwi jeszcze długo po tym jak je zamknął. Dwa tygodnie minęły, a on nadal się do mnie nie odzywa..

×Flashback×
Po tym jak spotkałam V na korytarzu, udałam się tam, gdzie mówił, że widział Jungkooka. Zapukałam w drzwi i nie usłyszałam żadnej odpowiedzi. Po chwili wahania złapałam za klamkę. Jungkook był wlepiony w swój telefon.
-Jungkook.-powiedziałam cicho, prawie szepcząc. Bałam się jego reakcji, bałam się konfrontacji z nim. On jednak nawet na mnie nie spojrzał.
-Jungkoo-
-Możesz wyjść?-Przerwał mi, mówiąc spokojnym głosem wciąż nie odrywając wzroku od telefonu. W tym momencie bardzo mnie to zabolało. Nie chciałam go zranić, chciałam mu wszystko wyjaśnić, a on rani teraz mnie. Stwierdziłam, że nie ma co się łudzić i na pewno nie da mi dojść do słowa, więc wyszłam. Czy to była dobra decyzja wychodząc i zostawiając go? Nie wiem, w tym momencie wydawało mi się to najlepszą opcją.
×Koniec flashbacku×

Do pokoju wszedł Suga z Jiminem. Oprócz Namjoona, właśnie z tą dwójką najbardziej się zaprzyjaźniłam.
-Viiicky-powiedział radosnym głosem Jimin.
-Jimin jest 2 w nocy, prawie 3.. czy ty nie jesteś zmęczony?
-Jimin chcę spokoju, idę spać. Masz być cicho albo wyjdź.-powiedział Suga, kładąc się na kanapie. Zaśmiałam się pod nosem. Yoongi jest taki słodki, gdy jest śpiący. Jimin usiadł koło mnie i zaczął po cichu rozmowę.
-Czy do ciebie Jungkook też się nie odzywa?-Spojrzałam na chłopaka, marszcząc brwi.
-Jungkook się do ciebie nie odzywa?
-Nie. To znaczy odzywa się, ale coś jest nie tak. Nie wiedziałem czy chodzi o to, że nas zobaczył wtedy, więc go zapytałem. Chciałem mu wszystko wyjaśnić, ale powiedział, że wszystko w porządku i nic się nie dzieje. Ja myślę, że to jednak o to chodzi. Przyjrzałem się jaki jest w stosunku do ciebie i mogę stwierdzić, że zachowuje się gorzej niż w stosunku do mnie.
-Nie odzywa się do mnie od tamtej chwili. Gdy chciałam mu wyjaśnić wszystko, wyrzucił mnie z pokoju.
-O co mu chodzi? Przecież nic takiego nie robiliśmy, wręcz jestem ci wdzięczny, bo mi w tamtym momencie pomogłaś, a on robi wielkie halo. Nie rozumiem go.
-Przepraszam, że przeze mnie popsuł ci się kontakt z Kookim.
-Coś ty, to nie twoja wina. Nie przejmuj się tym. Pogadam z nim jeszcze, może jednak zechce mi powiedzieć o co mu chodzi. Głowa do góry.-Jimin poklepał moją głowę, a ja się do niego uśmiechnęłam. Był dla mnie jak starszy brat, którego zawsze chciałam mieć. Cieszę się, że mam z nim taki dobry kontakt. Moje myśli przerwał trzask drzwi. Błagam nie mówcie, że historia znowu się powtarza.
-Idę z nim pogadać.-powiedział Jimin, podnosząc się z kanapy i lekko wzdychając. Teraz Jungkook nawet nie będzie chciał na mnie spojrzeć.

×Jimin's POV×
Wybiegłem szybko z pokoju, by dogonić Jungkooka.
-Kook!- krzyknąłem od razu gdy zobaczyłem jego plecy na końcu korytarza. Ku mojemu zaskoczeniu zatrzymał się i odwrócił. Podszedłem szybko do niego.
-Wszystko okej?- zapytałem z nadzieją, że mi odpowie.
-Tak. Co ma być nie okej?- odpowiedział zupełnie obojętnie.
-To jak się zachowujesz. Dlaczego się nie odzywasz do Vicky?
-A po co się mam do niej odzywać?- w tym momencie wiedziałem, że na pewno coś jest nie tak. Przecież sam mi mówił jaka to nie jest fajna i że złapał z nią dobry kontakt.
-Jesteś zazdrosny o to, że mam z nią dobry kontakt?- zapytałem prosto z mostu. Staliśmy i patrzyliśmy się na siebie. Mogłem z jego oczu wyczytać odpowiedź, ponieważ z jego ust już jej nie usłyszałem. Odwrócił się i odszedł. Westchnąłem i wróciłem do pokoju, gdzie zostawiłem Vicky i Suge. Gdy wszedłem Vicky momentalnie wstała.
-Iii? Rozmawiałeś z nim?- zapytała z niepokojem na twarzy.
-Można tak powiedzieć. Albo w sumie nie. Zapytałem czemu się do ciebie nie odzywa to się zapytał po co ma się odzywać.- widziałem jak Vicky w jednym momencie zrobiła się smutna, jak i zła.
-Dobra dosyć tego.- powiedziała i szybko wyszła.
-Vick- gdy chciałem ją zatrzymać, już jej nie było.

×Vicky's POV×
Czułam w tym momencie ogromną złość. Przecież nic mu nie zrobiłam, a on ma do mnie jakieś wyrzuty. Postanowiłam, że mu po prostu wszystko wygarnę. Biegałam po całej wytwórni jak wariatka, szukając Jungkooka. Została mi już tylko sala do prób. Gdy wyjechałam windą na 3 piętro usłyszałam muzykę. Od razu poczułam, że to on. Gwałtownie złapałam za klamkę i weszłam.
-Jungkook!- głośno krzyknęłam, by mógł mnie usłyszeć. Tak też było. Chłopak od razu się odwrócił i cała jego uwaga była skupiona na mnie. Stałam w drzwiach, a on na środku sali i patrzyliśmy się na siebie. Czułam jakby świat i wszystko dookoła nas się zatrzymało. Byliśmy tylko my i muzyka lecąca w tle. Po paru sekundach piosenka się skończyła, a ja wreszcie odważyłam się do niego podejść. Jego oczy nawet na chwilę nie spuściły wzroku ze mnie.
-Musimy porozmawiać, a w zasadzie to nie musimy, po prostu ja będę mówić, a ty będziesz słuchać.- powiedziałam stanowczo.
-Nie wiem o co ci chodzi i dlaczego się tak zachowujesz, ale jeżeli chodzi o Jimina to to jest tylko mój przyjaciel, w sumie mogę powiedzieć, że jest dla mnie jak starszy brat. Wtedy kiedy nas zobaczyłeś tutaj to tylko go pocieszałam. Wiesz ludzie czasem mają słabe dni. Więc chciałam ci to powiedzieć, żebyś nie myślał, że pomiędzy nim a mną się coś dzieje ponieważ tak nie jest i chciałabym żeb- nagle poczułam coś delikatnego na moich ustach i automatycznie zamknęłam oczy. O mój Boże, czy Kookie mnie właśnie całuje?

°