The 100th Hunger Games

-7-

Hier word even een tijdssprong gemaakt van de avond waar ze naar bed is gegaan en nu staat iedereen in de arena. Enjoy x

Jamie

*dag 1*

Ik kijk angstig omhoog, waar de ijzeren platen langzaam van elkaar afglijden. Ik zie de blauwe lucht al en ik denk aan wat Peeta net nog tegen me zei. Hij zei dat ik dit kon winnen en dat ik mijn zusje ging zien. Daarna gaf hij me een aandenken voor in de arena. Een prachtige ketting met een boom. En hij zei "Als er iemand van je bondgenoten dood gaat moet je er aan denken dat ze naar een prachtige plek gaan vol met dingen waar zij van houden." Ik weet niet of ik het ga halen, maar ik zal vechten en anders ga ik ook naar een prachtige plek. Als de ijzeren plaat mij helemaal naar boven heeft gebracht, moet ik eerst wennen aan het felle licht. De zon schijnt recht in mijn ogen. Dit is een groot nadeel want ik kan nauwelijks verder dan vijf meter kijken. Ik zie wel een kubus verschijnen met het getal 60 erop. Het is de afteller. Over een minuut gaat het beginnen. Mijn ergste nachtmerrie. Met de ene minuut die ik nog heb kijk ik om me heen. Links van me staat een meisje uit 10, ik weet haar naam niet meer iets met een D volgens mij. En rechts staat Lisa. Ze kijkt onzeker om zich heen. Ze weet niet waar naartoe te gaan. Ik kijk achter me. Er staan allemaal loofbomen maar ik kan ik de verte wat naaldbomen zien. Boven alle bomen uit zie ik een grote berg met allemaal sneeuw. Ik kijk weer voor me en probeer iets van de verte te ontcijferen. Ik kan nu al wat beter tegen de zon inkijken, ik zie de hoorn dit jaar ligt alles op een hoop daarom keek Lisa zeker ook zo onzeker. Ze kan niks van dichtbij wegpakken. Als ze niks van de natuur weet moet ze wel naar de hoorn. Dat geld eigenlijk voor iedereen. Gelukkig komt Floret uit een natuurrijk district. Veel kinderen hebben met de training niet eens geprobeerd om verschillende soorten vruchten te onderscheiden, hun dachten alleen maar aan vechten terwijl er jaarlijks kinderen dood gaan aan voedselvergiftiging en verhongering. Ik zet mijn voeten naar de hoorn toe nog tien seconden. Ik denk aan het plan. Iedereen gaat naar de hoorn en probeert zoveel mogelijk spullen te pakken. Daarna rennen we met z'n alleen naar het punt waar het uiteinde van de hoorn naar toe wijst. Voor mij is dat het onbekende gedeelte. Nog vijf.. Ik hoop zo dat alles lukt. Vier..... En dat mijn arm meewerkt. Drie... goed opletten nu. Twee... een...BOEM nul...

Links van me is een meisje te vroeg van haar plaat gestapt en nu ligt ze over een heel stuk heen. Ik spring van mijn plaat en begin te rennen naar de hoorn. Nu kan ik zien dat alle wapens in de hoorn liggen en alle rugzakken op een stapel erbuiten. Ik gok dat het ongeveer dertien rugzakken zijn dus nooit genoeg voor iedereen. Om de stapel met grote rugzakken liggen,in een cirkel, kleine rugzakjes. Ik ben er bijna ik zie dat er nog maar weinig mensen rennen naar de hoorn. Waarschijnlijk bang dat het een boobytrap was. Even vergeten dat dat gebeurt als je er te vroeg afstapt. Ik ben er in pak snel een grote rugzak en hang die om mijn schouders daarna pak ik een klein rugzakje en ren ik de hoorn in. De dichtstbijzijnde persoon was toch nog vijf meter van de hoorn verwijdert. Ik pak snel twee messensetten, pijlen en boog en een speer en ren snel weg van de hoorn naar het afgesproken punt. Er zijn al meer mensen en ze vechten om de rugzakken niemand rent de hoorn in. Ze lijken me niet eens op te merken. Ik hoor dat iemand achter me komt rennen, maar ik heb geen tijd om me om te draaien. Ik hoop dat het een van mijn bondgenoten is. Ik ren en ren tot ik iemand mijn naam hoor zeggen achter me. Ik stop meteen. Het is Zoran, hij heeft de hele tijd achter me aan gerent. "Hey" zeg ik hijgend van alle inspanning. Ik kijk langs hem heen en ik kan de hoorn al bijna niet meer zien. "Hey" zegt hij terug. "Heb je de anderen al gezien?" vraag ik. "Alleen Livia en Floret in een van de bomen iets terug" Ik knik en loop achter hem aan terug naar Livia en Floret. Het blijkt dat we een aardig stuk gerent hebben. Na z'n vier minuten verder gelopen te hebben valt er iets op mijn hoofd. Snel kijk ik omhoog, daar zie ik Livia naar me zwaaien, snel loop ik naar Zoran, tik op zijn schouder en wijs omhoog naar de boom waar Livia inzit. Samen met Zoran loop ik naar de boom. Hij is best groot en hij heeft veel bladeren dus de andere tributen zullen ons niet gauw zien. Zoran laat mij eerst in de boom klimmen voor het geval mijn arm opeens niet meer mee wil werken. Deze keer gaat alles goed en het lukt het om boven te komen zonder te vallen. Iedereen zit in de boom behalve Zoran maar hij is al aan het klimmen. "Is alles goed met jullie?" vraagt Floret. "Ja en met jullie?" vraag ik. "Alleen ik heb een klein sneetje" zegt Violet. Ik draai me zo dat ik kan zien hoe erg het is met Violet. Ze heeft inderdaad maar een klein sneetje in haar boven arm. Zoran is ook boven, we hebben erg geluk met deze boom maar toch stel ik de andere voor om in groepjes te gaan slapen in andere bomen. Nadat iedereen heeft ingestemd beginnen de kanonsschoten, voor elke dode tribuut een. Ik tel ze mee in mijn hoofd. Vijf, er zijn nog maar vijf tributen dood. Als het zo doorgaat duur het nog weken voordat er eindelijk een winnaar is. "Vijf" zeg ik. "Zullen we onze spullen bekijken en verdelen?" vraagt Livia met een klein stemmetje, alsof ze bang is dat ze iets doms heeft gezegd. "Dat lijkt me een goed idee" zegt Berk. We klimmen met z'n allen naar beneden en gaan in de struiken zitten. Ik leg mijn rugzak in het midden samen met de boog en pijlen, de speer en de messensetten. Het kleine rugzakje ben ik ergens onderweg kwijtgeraakt. Berk legt een klein rugzakje en een mes bij mijn spullen. Iedereen behalve Violet heeft wel iets meegenomen, omdat ze zo geschrokken was van het mes wat haar arm heeft geraakt. Uiteindelijk hebben we: drie pakjes lucifers, een lang touw, een kort touw, twee 1,5 liter flessen met water, vier 0,5 liter flesjes water, een lege veldfles, vijf slaapzakken, een zakje gedroogd fruit, een brood, drie messensetten (met in elke set vier korte, kleine mesjes een soort werpmesjes die je nooit ziet aankomen, een lang gekarteld mes en twee grote messen), een boog met pijlen, een bijltje, drie speren en zelfs een drietand. Ik neem een grote rugzak met daarin een pakje lucifers, een 1,5 liter fles, een slaapzak en een zakje gedroogd fruit. Een in neem het bijltje omdat ik de enige ben die daarmee iets kan. Verder maakt het me niet uit wie wat meeneemt. We besluiten nog even verder te lopen aan de stand van de zon te zien hebben we nog wel even voordat het donker wordt.

Na een tijdje gelopen te hebben veranderen de loofbomen in een andere soort bomen en word het een stuk warmer. "Weet iemand wat voor bomen dit zijn?" vraag ik "dit zijn volgens mij palmbomen dus we lopen of richting een zee of we lopen richting een jungle" zegt Berk. Natuurlijk weet hij dit hij is opgegroeid in een district waar ze je alles leren over bomen. Ik hoop niet dat we jungle krijgen dat doet me denken aan de 75e hongerspelen, waarin mijn oom en tante meededen. Ik hoop zo op zee. Plotseling begint Zoran te praten"laten we hier anders stoppen, we zijn denk ik veel te zichtbaar in deze palmbomen, het wordt ook al bijna donker en we kunnen de rust wel gebruiken." Iedereen stemt toe en al snel wordt de wacht verdeelt en per tweetallen krijgt iedereen een slaapzak, dit zijn andere tweetallen dan de wacht anders kan de een de ander niet wakker maken. Ik ben als tweede aan de beurt voor de wacht, ik ben samen met Zoran. Na nog even lopen hebben we een groepje wilgen gevonden die perfect zijn voor ons om in te kamperen. Ze staan dicht bij elkaar, vallen niet erg op en hebben veel beschutting. We spreken van dat als er gevaar is we uit elkaar gaan en dat we hier dan later weer terug komen. Ik klim samen met Zoran in een boom als ik bijna boven ben wil mijn arm het weer niet doen, op zich geen probleem want ik kan gewoon op de tak waar ik nu op sta blijven staan. Totdat die tak afbreekt. Ik val naar beneden en kom met een klap op de grond, alle lucht wordt uit mijn longen geblazen daarna wordt alles zwart...