I filled my lungs with air before shaking my head. Sumakay na lamang ako sa sasakyan ni Ian at isinuot ang seatbelt ko. Nakatingin pa rin sa akin si Kol.
“Where do you want to go?” tanong ni Ian sa akin nang pumasok na rin ito sa sasakyan niya. Nagkibit-balikat ako. Panglimang araw na rin naman na lagi akong hinahatid ni Ian papauwi. Lagi lang din kaming nagpupunta sa park para mag-usap, kumain… aayain ko siyang umuwi kapag gabi na at hindi naman na ako lumalabas pa ng kwarto ko pagpasok ko doon.
Tuwing gabi ay naririnig kong kumakatok si Jahann.
Pero laging nagpapanggap akong tulog na.
Kahit na kung minsan, nakatayo lang ako sa may tapat ng pinto ko… iyon na ang pinakamalapit na naging distansya namin simula nang gabing iyon.
“Sunshine, are you okay? Ihahatid na lang kita sa inyo,” masuyong sabi ni Ian sa akin. Nilingon ko ito.
“Ayoko pang umuwi…” mahinang bulong ko.
Natatakot ako.
Natatakot akong naroon si Jahann.
Natatakot akong kalimutan ko kung ano ang tama at piliin ko ang mali.
“But you’re not feeling well…” hinawakan niya ang kamay ko at pinisil. “Is there any problem? You can share it. I’m very much willing to listen,” sinserong sabi nito sa akin. Marahan naman akong umiling bago binawi ang kamay ko.
“I’m fine. Let’s go. Gutom lang siguro ako,” pilit kong pinasigla ang boses ko. “Maybe I just need an ice cream,” ngumiti ako sa kanya. Kahit na alam kong hindi kumbinsido si Ian ay tumango nalang rin siya sa akin at ngumiti.
“Alright. Whatever you want, we’ll do it,” sabi nito bago binuhay ang sasakyan at umalis na roon. Tahimik lang ako habang nasa biyahe kaming dalawa. Nakatingin lang ako sa labas at pilit inaalis sa isip ko si Jahann.
“Are you sure you’re okay?”
Napalingon ako kay Ian nang magsalita ito. Nakahinto ang sasakyan dahil na rin sa red light. Nakatingin siya sa akin.
“I am. Sorry. Marami lang akong iniisip para sa Sunday…” pagdadahilan ko sa binata.
Ngumiti sa akin si Ian. “Don’t worry. Everything will be fine. And I’ll be there. Hindi kita iiwan,” hinawakan niya ang kamay ko at pinisil ng marahan.
Ngumiti ako ng tipid. Napakabait niya sa akin. He’s always there for me, too. Kahit na hindi maganda ang unang pagkikita namin ni Ian, nakabawi na siya roon. Okay na kami ngayon. Kilala na rin siya ni Mommy at Daddy.
“Baka matunaw naman ako sa tingin mo niyan,” ngumiti si Ian sa akin at saka lumingon. Noon ko lang napansin na kanina pa pala ako nakatingin sa kaya. Umaandar na ring muli ang sasakyan nito.
Umayos ako ng upo at tumingin na lamang sa harap.
“Okay lang naman sa akin kung iniisip mo na napakaswerte mong may kasama kang gwapo,” narinig kong sabi ni Ian.
Tinignan ko ito at tinaasan ng kilay.
“Di na rin kailangan ng aircon dito, no? Ang hangin mo, eh…” nakasimangot na sabi ko sa kanya.
He grinned at me. “I’m just trying to make you smile, Sunshine.”
“Then do it without being conceited,” sagot ko naman sa kanya.
Natawa si Ian sa akin. “I’m not being conceited, I’m being honest here. Hindi ba ako gwapo sa paningin mo?” tanong niya sa akin. Tumaas pa ang isang kilay nito.
“Hindi,” umiling ako at hindi ko napigilang mapangiti.
“Sinungaling,” ngumiti rin si Ian sa akin.
-25-
Magsimula sa umpisa
