The Hungergames - Sky

Hoofdstuk 4

Capitooltrein

Ruzie maken met mijn mentor, hoe stom kan ik zijn? Hij is straks mijn enige kans op sponsoren, samen met Layla, al heb ik niet het gevoel dat ze heel veel gaat betekenen voor me. Waarom hebben we niet twee van de andere winnaars als mentoren? We hebben er nota bene veertien, al wonen ze niet allemaal meer in de Winaarswijk. Mijn vader niet, hij heeft een eigen huis. Ik ben wel blij dat hij mijn mentor niet is, maar misschien deden ze dat met opzet. Ik denk het niet, maar ik weet niet of eerst de mentoren gekozen worden of eerst de tributen. Ik denk eerst de tributen.

Ik snap niet hoe ik het niet door kan hebben gehad dat mijn vader een winnaar was. Vele winaren kwamen bij mijn vader op bezoek 's avonds en hij was soms perioden lang weg, wat dan tijdens de Spelen was. Stefan is het vast wel opgevallen, hij is er waarschijnlijk eerder achtergekomen dat pap een winnaar was. Maar hoe Stefan weet dat pap meedogenloos was, is voor mij een raadsel. Misschien is hij de Spelen van pap ooit tegengekomen, al weet ik niet hoe.

Niet veel later komen we aan in het Capitool. Ik druk mijn neus tegen het raam van de slaapkamer en kijk naar alle felgekleurde kapsels en kleding. Ik kijk net zolang tot het pijn doet aan mijn ogen, dan wend ik mijn hoofd af. Ik doe mijn schoenen aan en ga de wagon uit. Ik zoek de andere. Iedereen blijkt in de wagon te zijn waar je kunt zitten. Ik plof op een bordeauxrode fauteuil en kijk naar de rest. Mick zit op een oncomfortabele stoel bij het raam en zwaait naar het publiek. Layla lijkt weer hersteld te zijn van haar verdriet en zit met een glimlach in de stoel. In haar ogen zie ik nog steeds verdriet. James lurkt vrolijk aan zijn wijn en Oxion durf ik niet aan te kijken, bang over wat hij zal zeggen. De trein stopt en we stappen uit. We staan voor een groot gebouw, waar we de komende week zullen verblijven. Layla loopt voorop, gevolgd door Oxion, daarna Mick en ik en James sluit de rij. Zowel James als Mick lijken te genieten van de aandacht. Ik geloof dat die twee elkaar wel zullen mogen.

We zijn aangekomen in het gigantische appartement. Layla begeleidt ons naar de woonkamer, waar ik op de lichtblauwe bank ga zitten. Volgens mij hebben ze het appartement een beetje in de stijl van het District proberen te ontwerpen, ik zie vooral zeeblauw, zeegroen, wit en lichtgrijs. Layla zet de gigantische tv aan en we kijken naar de boetes. Eerst komt district één en als laatste komt district twaalf. Niet iedereen blijft hangen. Melissa uit District één blijft hangen, ze lijkt net zo oud als ik. Ze heeft zichzelf aangeboden en heeft een zelfverzekerde houding. Ook Dragon uit District twee blijft hangen. Waarschijnlijk bedoelt mijn vader dat ik hen als bondgenoten moet kiezen. De boetes van één en twee worden gevolgd door die van drie, maar ik onthoud niemand. Daarna komt onze boete.

Mijn naam wordt getrokken, maar het blijft even stil. Na een minuut of drie lijkt er verandering in te komen. Het valt James op dat er een cirkel om mij en Mariah is komen staan en dan kom ik naar voren. De rest van de Boete staar ik verdoofd voor me uit en ik schud afwezig Micks hand. Mick daarentegen biedt zich aan en redt het leven van een twaalfjarig jochie. Ik kan me vergissen, maar hij lijkt het zelfs... leuk te vinden dat hij meedoet.

Na onze boete komt vijf. Het meisje, Bo blijft hangen, ze oogt nogal zwak. Maar schijn bedriegt, dat weet ik na jaren Hongerspelen ook wel. Ze kan heel sterk zijn. Alexandra uit zes herinner ik me ook, net als Pablo uit District dertien. Ik weet niet wie het meisje uit dertien is. Na de Boetes stuurt Layla ons naar bed en ik spreek niet tegen. Ik ga naar mijn kamer, trek mijn kleding uit en doe slaapkleding aan. Daarna ga ik in bed liggen. Zodra mijn hoofd het kussen raakt ben ik weg van de wereld, ergens naar een vredige plek. Waar dingen als de Hongerspelen niet bestaan.

Bezweet schiet ik de volgende ochtend overeind. Ik droomde over mijn vaders Hongerspelen, al heb ik ze nooit gezien. Ik droomde dat iedereen die op zijn pad kwam vermoord werd door hem. Ik besef me dan iets. Snel kleed ik me aan, het maakt niet uit wat ik aandoe, de Parade is straks. Daarna ren ik de eetkamer in. Gelukkig zit Oxion er al. Ik schuif aan de roomwitte tafel en kijk hem aan. Zijn ogen staan afwezig, ik moet een aantal keer zijn naam roepen voordat het tot hem doordringt.

'Wat is er, Skyler?' Mijn naam noemt hij met spot, maar ik vind het niet belangrijk genoeg om een opmerking over te maken.

'Jij hebt mijn vader gekend, toch?' vraag ik hem. Hij knikt, zijn blik veranderd van spottend naar serieus. Hij is, echt waar, serieus. De wonderen zijn de wereld nog niet uit. Ik wel trouwens, ik ben de wereld straks wel uit.

'Ik verwachtte al dat je die vraag ging stellen,' antwoordt hij. Ik vraag me af hoe, zou hij zo'n moederinstinct hebben, maar dan voor mannen. Dat instinct dat alle moeders, behalve de mijne, hebben.

'Gewoon. En anders zo ik het je zelf wel verteld hebben.' Een antwoord wat me enigszins verbaast, want dat betekend dat er een verhaal achter zit. 'Goed, luister Skyler.'

'Sky,' zeg ik, omdat ik vind dat hij mijn bijnaam toch mag weten. Omdat het irritant is als hij me de hele tijd Skyler noemt, terwijl iedereen me Sky noemt.

'Luister Sky. Je vader was in de Hongerspelen werkelijk meedogenloos. Hij moordde erop los. In hetzelfde jaar dat je vader meedeed, deed mijn vriendinnetje Kayla mee. Ik was zeventien, zij ook en we hielden zielsveel van elkaar. Mijn ouders hadden het geaccepteerd dat we ooit zouden trouwen en haar ouders ook. Kayla was niet erg sterk en kwam uit het Diepe. Ze had een groot gezin, met veel kinderen. Ze was de oudste, samen met haar ouders verzorgde zij de kinderen en zorgde ze voor het geld. Het was dat ik me niet voor haar kon aanbieden, anders deed ik dat meteen. Je vader bood zich aan bij de jongens, waardoor ik me niet meer kon aanbieden. Anders had ik het zeker gedaan. Mijn ouders lieten mij mijn gang gaan, want ze begrepen wel dat ik van haar hield. Je vader was verschrikkelijk. Ik zag hoe hij iedereen stuk voor stuk uit de weg ruimde, op de meest lange en pijnlijke manieren. Kayla was sterk, sterker als ik dacht en ze hield het lang vol. Totdat ze je vader tegemoetkwam. Ze smeekte hem om vergiffenis, of hij haar alsjeblieft zou willen laten gaan. Het enige wat hij zij was: "Ik praat niet met een rat."' Rat is de scheldnaam voor mensen uit het Diepe, 'Daarna gooide hij haar op de grond en ging bovenop haar buik zitten. Daarna greep hij haar arm en kerfde er "Rat" in. Daarna begon hij heel secuur haar andere hand eraf te snijden, maar ze was nog niet dood. En al zou ze nog weg kunnen komen, dan zou ze het nog niet kunnen overleven. Hij stak een aantal keer in haar buik, maar zelfs toen bonsde haar hart nog, zwak, maar hij deed het. Je vader wist dat ze het niet zou overleven, maar hij wilde zijn werk afmaken. Hij sloeg tegen haar slaap, waardoor ze stierf. Ik kan haar na al deze jaren haar nog steeds horen schreeuwen.' Er biggelen tranen over zijn wangen en snikkend gaat hij verder. 'Het jaar na Kayla's dood werd je vaders toenmalige vriendinnetje gekozen. Ik aarzelde geen seconde en bood mezelf aan, voor Kayla. Het was oog om oog en tand om tand. Het was je vaders eerste vriendinnetje en ook hij wilde met haar trouwen en ik heb dat kapot gemaakt, letterlijk. Je vader was mijn mentor. Ik wéét dat het fout was, maar ik kon het niet. Kayla was gewoon de ware en hij... Ik heb nooit meer een vriendin gehad, ik ben niet eens meer verliefd geweest,' zegt hij. Ik weet niet wat ik moet doen, hoe troost je een volwassen man?

'Sky, beloof me dat je niet net als je vader wordt,' zegt hij en zijn uitspraak wordt gevolgd door een traan.

'Ik beloof het,' fluister ik en er biggelt ook een traan over mijn wang. 

*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*

Hi!

Lekker emotioneel en zo.

(toegewijd aan iedereen die dit leest <3)