* *
"Gece... Yıldızların altında seninle birlikte oturmak varken, şimdi yıldızları sen sayıyorum. Gözlerinin parıltısını izlemek varken, yıldızlara bakıyorum. Artık daha çok seviyorum geceleri. Sen varsın diye. Her ışıkta seni buluyorum sanki. İsminle tezat hissettirdiğin her duygu. Aydınlık, bembeyaz. Ne kadar düşünsem seni, ne kadar düşüme düşürsem seni bir fayda etmiyor. Gelmiyorsun küçüğüm. Hiç var olmamış gibi yaşamama da izin vermiyorsun."
Dolan gözlerimi sildim yine. Her gece olduğu gibi gökyüzüne anlatmıştım derdimi. Yanımda olup sımsıkı tutacağına inandığım tek yere. Belki bunda Gece'nin oralarda bir yerde olduğu düşüncesi de etki ediyor olabilirdi.
36 gün olmuştu. Yalnız olmasa da hissiz geçen 36 gün. Yüzünü görmeyeli, kokusunu içime çekmeyeli, sabahları onu yanımda görmeyeli 36 gün.
Çalan zilin sesiyle bakışlarımı kapıya yönlendirdim. Gelen ya Doğa'ydı ya da Haktan. Zaten onlardan başka kimseyle de konuşmuyordum. Ayağa kalkıp kapıya ilerledim. Açtığımda Doğa karşımdaydı.
"Selam" dedi ağlamaktan kızarmış gözlerini bana dikerek. En yakın arkadaşını kaybetmek de büyük bir acıydı. O da perişan olmuştu.
"Mezarlığa gidecektim. Sen de gelmek istersin diye düşündüm." Oraya yalnız gitmekten hoşlanmıyordu. Onun gibi hayat dolu bir kıza ölüm ağır çok kalıyordu.
Ona cevap vermeden ayakkabılarımı giydim. Doğa'yı hafifçe iteleyerek dışarı çıkardım. Ardından ben de ilerledim. Yürürken sızlayan kurşun yaram sanki ona gideceğimizi anlamış gibi azalmıştı.
Kapının önünde bekleyen taksinin arka koltuğuna oturdum. Doğa da binince taksi hareket etti. Hızlı gidiyor sayılmazdık. Hatta yavaştık bile. Ama camın arkasından geçen her cisim çok bulanıktı. Ağaçlar, evler, insanlar hiçbirini tam anlamıyla göremiyordum. Görmek istediğim de söylenemezdi zaten. Yıldızım söndükten sonra ışıksız kalmıştım ve ben mızıkçı bir çocuk gibi o ışık olmadan hiçbir şey görmek istemiyordum.
Taksinin durmasıyla bakışlarımı etrafa gezdirdim. Gelmiştik. Taksiden inip yavaşça yürümeye başladım. Onun mezarını adım gibi biliyordum. Doğa da arkamdan geliyordu. Biraz ilerledikten sonra durdum.
"Doğa, sen devam et. Ben birazdan geleceğim." Yavaşça başını sallayıp gitmeye devam etti. Cebimdeki sigara paketinden bir tane çıkardım. Yaktıktan sonra dumanı derince içime çektim. Her nefeste daha da yaklaşıyordum ona sanki. Ölüm ona yakışmadı ama bize yakışırdı. Beraber olduğumuzda her şey daha güzeldi çünkü.
Birkaç dakika sonra Doğa gelmeye başladı. Hızlı yürüyordu. Bir sorun varmış gibi.
"Kutay ben dayanamıyorum. Dışarda bekleyeceğim seni." Ayağa kalkıp yanına ilerledim.
"Bekleme istersen, sandığından daha uzun sürebilir." Kafasını sallayıp yürümeye devam etti. Sigarayı söndürüp yere attım. Hepsi bitmemişti.
Biraz yürüdükten sonra Gece'nin mezarına geldim. Mezarın tam yanına oturdum ben de. Kafamı Gece'nin adı yazan taşa yasladım.
"Ölüm sana yakışmadı küçüğüm. Tamam, yıldızlar gökyüzünü bırakmazlar. Ama bu seferlik istisna yapsan? Gelsen yanıma? Beni burada yalnız bırakacak kadar acımasız değildin sen Gece. Senin güzel kalbin buna izin vermez. Nolur dön. Dön de kurtar beni bu karanlıktan. Sensizlikten. Ciğerlerim acıyor Gece. Aldığım her nefeste canım yanıyor."
Dolan gözlerimi kapattım. Taşın sertliği canımı acıtsa da oturmaya devam ettim.
"Biliyor musun bilmiyorum Allah 'Kimseyi benden çok sevme onu senden alırım ve onsuz yaşayamam deme, seni onsuz da yaşatırım' dermiş. Ben sensiz yaşamak istemiyorum Gece. Yaşayamıyorum da zaten!" Gözlerimi açıp ayağa kalktım. Bağırmak istiyordum artık. Beni duymasını istiyordum.
"Geri gel Gece! Beyaz elbiseli kızımı benden alma."
Sessizlik.
Bağırdıktan sonra elimde kalan tek şey boğazımdaki acı, yumru.
Gözlerimi silip toprağını okşadım biraz.
Belki de dakikalarca.
Zaman kavramı yitiyordu buraya geldiğimde.
Bir süre sonra derin bir nefes alıp son kez baktım mezara.
"Gidiyorum küçüğüm. Korkma sakın. Sen gelene kadar gelmeye devam edeceğim."
35.Bölüm
Começar do início
