Back Again •• Broertje van Stiles

01

Ik stap uit de vliegtuig ik pak mijn koffers en ik loop naar de uitgang. Ik heb niemand die op mij wacht, omdat het een suprise word voor Stiles en pap. Ik pak een taxi en ik kom ongeveer 25 minuten later thuis aan. Ik sta nu voor de deur. Ik voel me echt zenuwachtig ik adem een paar keer diep in en uit en ik bel daarna aan. Een jongen met een scheve kaak en bruine puppy ogen doet de deur open. Ik herken hem gelijk. " Scottt!" roep ik en ik knuffel hem direct. "B-brent." zegt hij met een blij/enthousiaste stem. Ik hoor Stiles van achter praten. "Wie is gekomen?" Scott zegt met een blije stem. "Brent." Stiles komt naar de deur met zijn mond open. "H-hoe..Wanneer ben je hier gekomen?" vraagt hij. "Net." zeg ik. Hij omhelst mij. Ik breng mijn spullen naar binnen, terug naar mijn oude kamer. "Dude jullie hebben alles het zelfde gelaten." zeg ik met een opgewonden stem. "Maar even over je school. Vinden ze het niet erg dat je niet op school bent?" vraagt Stiles. "E-euh..ik ben zegmaar...geschorst van school." zeg ik. "Je bent wat?" zegt Stiles met een geschrokken stemtoon. "Jaa, ik heb het hier altijd al gemist. Ik kon niet echt wennen aan Europa en daarom ben ik nu terug." zeg ik. "Weet pap hiervan?' vraagt Stiles. "Nog niet." zeg ik. "Hmm. Oké genoeg gesproken. Er komen straks een paar vrienden van mij langs hier. Je hoeft je niet te storen aan hun. Blijf maar gewoon in je kamer, je hebt vast wel wat slaap nodig." zegt hij en hij loopt mijn kamer uit. Huh? Waarom wil hij niet dat ik zijn vrienden ontmoet? Schaamt hij zich van mij ofzo. Ik zet deze gadachte al snel uit mijn hoofd en ik ik mijn bed in om te slapen. Stiles had gelijk, ik heb een lange reis achter de rug een beetje slaap heb ik wel nodig nu. Ik word wakker door het geschreeuw dat van beneden komt, ik hoor allemaal stemmen die ik niet ken. Ik loop dus naar beneden en ik zie een hoop mensen in de woonkamer. Ze kijken mij allemaal raar aan. "Euh..jullie zijn echt luid." zeg ik gewoon maar. "En wie ben jij?" vraagt iemand die ik niet ken. "Ik ben Brent. Brent Stilinski." zeg ik. "Aangenaam Brent ik ben Isaac." zegt de jongen weer. "Ik ben Allison." zegt een meisje met bruin haar. "Derek." hoor ik iemand naast mij zeggen. "Lydia." hoor ik dan ergens. Wacht..whutt?? De Lydia Martin is bij ons thuis. Hoe heeft die Stiles dit toch geflikt vraag ik bij mezef. "Dus..wat doen jullie hier in mijn huis." vraag ik. "We maken een schoolproject." zegt Allison. "Met hem?" zeg ik weizend naar Derek. Ookal ken ik hem niet hij ziet er toch te oud uit om met hun in een klas te zitten. "Hij is...onzeee...hulpleraar." zegt Isaac. "Waar zijn Scott en Stiles?" vraag ik. "Zij zijn spullen voor het project gaan halen." zegt Allison. Ik hoor de deur open gaan en even later zie ik Scott en Stiles binnen lopen met een doos in hun handen. "Brent?" vraagt Stiles. "Jah." zeg ik terug. "Hoor jij niet in bed te zijn?" vraagt Stiles. "Ik ben geen baby hoor. Ik kan mijn slaaptijd wel zelf inplannen." zeg ik. "Euh..oké maar je hebt net een lange reis achter de rug. Je moet echt even wat slaap binnen krijgen." zegt Stiles. Ik heb geen zin op een discussie met hem aan te gaan. Ik loop naar mijn kamer en ik besluit om naar buiten te gaan. Het is 5 uur 's middags. Ik pak mijn jas en ik loop naar beneden rechtstreeks naar de deur. Ik word tegengehouden door Stiles. "Hey, waar ga je naartoe?" vraagt Stiles. "Naar buiten, om even te wandelen." zeg ik. "Hm..oke. Bel me als er iets is." zegt hij. Ik loop naar buiten. Ik besluit om naar een parkje te gaan, waar ik als kind altijd naar toeging. Ik zit op de grond met mijn rug tegen een boom geleund. Ik sluit mijn ogen en opeens vliegen er allemaal herinneringen in mijn hoofd. Zoals die ene keer dat Stiles en ik een neppe zwaard gevecht hadden met takken en dat de gene die won het laatste koekje mocht. Of die ene keer dat Scott en Stiles gingen vechten om een stukje chocola en dat ik die perongeluk gegeten had. Zo komen er allemaal dingen in mij op. Ik val in slaap daar tegen de boom aan. Als ik wakker word zie ik dat het al donker is buiten. Ik kijk op mijn telefoon en ik zie dat het al 21.45 is. Hoe kan ik zolang in slaap zijn geweest. Waarschijnlijk is het de moeheid denk ik bij mezelf. Ik zie dat ik 12 gemiste oproepen van Stiles heb. Ik bel hem gelijk terug. "Brent? Waar ben je?" vraagt Stiles met een ongeruste stem. "Ik was in een parkje, ik was even gaan leunen tegen een boom. En voor ik het door had was ik in slaap gevallen." zeg ik. "W-wat..Oké we praten hier wel over als je thuis bent. Denk je dat je de weg weer naar huis kunt vinden." zegt hij. "Ja, ik kom er nu aan." zeg ik en ik hang op. Ik loop terug naar huis. Thuis aangekomen doe ik mijn jas uit en ik ga op de bank zitten. "Dus...wasr was je naar toe gegaan." vraagt Stiles. Hij komt naast mij zitten. "Gewoon een parkje." zeg ik. "Heb je honger?" vraagt Stiles. "Eigenlijk heb ik best wel trek." zeg ik. Stiles pakt zijn telefoon en hij bestelt pizza. We zetten een film op en kijken die film. Morgen moet ik naar school om mezelf in te schrijven dus ik besluit om vroeg te slapen. Net als ik naar boven wil lopen gaat de voordeur open en zie ik mijn vader staan. Hij is echt niet veranderd in die paar jaar dat ik weg was. We knuffelen kort,ik leg hem alles uit, we praten nog even bij en ik ga naar boven om te slapen...