My Football Player Boy [EDITING]

|12| Private lessons [Editing]

Με άφησε στο σπίτι μου και μετά από πολλά παρακάλια μου να μείνει, τελικά έφυγε. Έπεσα για ύπνο κατευθείαν καθώς ήμουν πτώμα και θα έπρεπε αύριο να είμαι  ξεκούραστη μιας και αύριο έχω να κάνω ιδιαίτερα στον Νίκο.

***

Χτυπάω το κουδούνι και μου ανοίγει ο ίδιος, τυχερός μένει μόνος του δεν έχει γονείς πάνω από το κεφάλι του. Από τις σκέψεις μου με βγάζει ο Νίκος.

"Εε θα μπεις μέσα ή θα κάτσεις στην πόρτα;"

"Ε ναι συγνώμη αφαιρέθηκα"

"Έλα πάμε πάνω στο δωμάτιό μου" Αφού ανεβήκαμε τα σκαλιά φτάσαμε στο δωμάτιό, μπορώ να πω ότι έχει αρκετά μεγάλο σπίτι. Ανοίγει την πόρτα και μπορώ να πω πως το δωμάτιό του είναι ΦΑ-ΝΤΑ-ΣΤΙ-ΚΟ κυριαρχεί το απαλό γκρί χρώμα εκτός από το κρεβάτι του και το γράφειο του που είναι άσπρα και μαύρα.

"Κάθησε θες χυμό" με ρωτάει και μενω να τον κοιτάζω, πραγματικά είναι άλλος άνθρωπος από την ημέρα που τον γνώρισα.

"Οχι ευχαριστώ λίγο νερό αν μπορείς"

"Αμέσως" και σε λιτα δευτερόλεπτα είχε βγει από το δωμάτιο.

Όσο ο Νικος πήγαινε να μου φέρει νερό εγώ κοιτούσα τα SOS γιά το διαγώνισμα της δευτέρας.

"Ορίστε" λέει και μου δίνει το ποτήρι.

"Ευχαριστώ"

"Τίποτα λοιπόν αρχίζουμε;"

"Φυσικά" αναφωνώ και ανοίγουμε τα βιβλία.

1 hour later.

"Τι δεν μπορείς να καταλάβεις ρε Νίκο είναι παρά πολύ απλό" ξεφυσάω καθώς λέω τα ίδια πράγματα για 3η φορά στον Νίκο ο οποίος με κοιτάζει με το βλέμμα της αγελάδας.

"Δεν μπορώ να καταλαβω, τι θες να κάνω;" λεει και με κοιτάζει αθώα.

"Τέλος πάντων θα σου τα εξηγησω ξανά" Έτσι ξεκίνησα να του λέω ότι στις εκθέσεις πρέπει να βάζει αρκετά επίθετα έτσι ώστε να φαίνεται πιο εμπλουτισμένο το λεξιλόγιο. Καθως σταματάω να εξηγώ όμως για να τον κοιτάξω, αυτός με κοίταζε με πονηρό βλέμμα.

Τι σκέφτηκε πάλι το μυαλό του;

Στο επόμενο λεπτό βρεθηκα να είμαι ξαπλωμένη στο κρεβάτι του με εκείνον από πάνω μου.

"Τι κάνεις;" Γέλασα με την απότομη αλλαγή της συμπεριφοράς του.

"Αυτό που έπρεπε να ειχα κάνει εδώ και καιρό" λέει και ενα μειδίασμα εμφανίζετε στα χείλη του.  Χωρίς να το καταλάβω αρχίζει να με γαργαλάει ή τουλάχιστον νόμιζε αυτός, γιατί η αλήθεια είναι πως δεν γαργαλιεμαι καθόλου, καλα, εκτός από ένα σημείο..

"Δεν γαργαλιεσαι;" μου λέει έκπληκτος.

"Οχι" απαντάω ήρεμα.

"Ναι καλά" λέει και σταυρώνει τα χέρια του περιμένοντας να του πω που γαργαλιεμαι.

Άδικος κόπος φίλε.

"Δεν θα μου πεις;"
"Οχι;" του λέω αν και ακούστηκε πιο πολύ σαν ερώτηση.

"Καλαα"

"Τι ώρα έχεις προπόνηση;" τον ρωτάω στο άσχετο μιας και η ώρα έχει περάσει.
"Αμάν αυτό το είχα ξεχάσει τι ώρα είναι;"

"7:00"

"Σε μισή ώρα έχω προπόνηση" αναφωνεί.

"Ωραία να πηγαίνω εγώ σιγά-σιγά"

"Θες να έρθεις μαζί μου;" Ωω θα το ήθελα τόσο πολύ αλλά θα έρθουν και οι γονείς μου σήμερα να πάρει...

"Θα το ήθελα πολύ αλλά πρέπει να πάω σπιτι να περιμένω τους γονείς μου γιατί σήμερα έρχονται από το ταξίδι τους" Μορφαζω στην σκέψη ότι θα έρθουν οι γονείς μου και δεν θα εχω πλέον το σπίτι ολο δικό μου.

"Οκ τότε, τα λέμε στο σχολείο" λέει και βγαίνω απο την πόρτα.

"Τα λέμε"