İNTİKAM

5.BÖLÜM

Benim bu saçma sapan duygulardan kurtulmam onlardan uzaklaşmam gerekiyordu peki bu nasıl olacaktı? Bu sorularla kendimi tekrar sokaklara attım şu saçma duygulara ayıracak vaktim yoktu
Benim hedefimden şaşmam ve onun peşinden koşmam gerekiyordu ama nerden başlayacağımı bilmiyordum kurbanlarım neden kayboldu onları kim öldürdü? O sokağa nasıl bıraktılar? Kurbanlarım o sokaktan nasıl çıkmıştı? O yaralı kadın ne demek istemişti? Beni takip eden yaşlı adam kimdi beni ne için takip ediyordu? Her defasında neden aynı cümleyi tekrar ediyordu? Ve en önemlisi kurbanlarım gerçekten öldürüldü mü yoksa hala yaşıyorlar mı? Bu soru işaretlerine cevap bulmalıydım peki nasıl olacaktı? Nerden başlayacaktım? Bunları düşünürken beynime yeni bir soru işateti daha doğudu evet! O kız yani Zişan beni neden takip etti ve neden benimle konuşmak istedi? Bunları cevaplamak eşsiz bir kapının eşsiz anahtarını okyanuslarda aramak gibiydi bu soru işaretlerinden hangisi kilit noktasıydı hangisinden başlamalıydım...
Yine yağmur yağıyordu öyle ki yeri delecekmiş gibi düşüyordu damlalar yere. Yere düşen her damlanın sesi tarifsiz bir şiirin mısraları gibiydi etrafta kimseler yok her tarafta bit yalnızlık yankısı hakimdi küçük adımlarla ilerliyordum öyle dalmıştım ki nasıl yürüdüğümü nasıl ilerlediğimi bilmiyirdum bir an daha önce geldiğim bir sokağa girdim evet! "Kurbanlardan biri de sensin" sokağı acaba bu bir işaret miydi? Yoksa alışkanlık olduğundan mı fark etmeden buraya geldim. Sokağa giriş yaptım hala kan izleri duruyordu duvara kanla yazılmış olan yazı da duruyordu sokak sadece bunlardan ibaretti ne ceset vardı ne iniltiler bunlar nasıl ordan çıktılar burdan onları başkaları mı çıkardı? Peki neden çıkardılar kafamda soru işaretleri zincirleme yaparken ben geri dönmeye karar verdim ve karşımda Zişan'ı gördüm bana gülümseyerek bir anda adımı sordu bende Revan! Dedim fakat çok istemsizdim nasıl olduğunu anlayamadım. Çok şaşkındım adımı nasıl söylediğimi anlayamadim kalbim göğüs kafesimden çıkacakmış gibi atmaya başladı...