Silently

Silently 3

A lot of typo and wrong grammar ahead. You have been warned. Nagpipilit kasing mag English ang writer. Feelingera!
####

Since the day Ivo first approached me, we became friends. Talking for hours with nonsense things but enjoying each others company. Masama mang mag assume pero, Ivo makes me feel that I'm special to him. And that makes my heart flutter, everytime. Just the thought that I was the first one who taste the cake he baked, make me feel honored. Akalain mo ba naman its our first time na mag usap tapos ganun pa ang magyayari, such a good way to start something....

I felt as if something is starting to grow between the two of us.

That something I wanted to figure out.

SITTING on my usual seat. I waited for Ivo, ganitong oras kasi kami laging nag kikita dito sa cafe niya.

30 minutes have past pero wala pa rin si Ivo. Di pa rin ako nakakapag order, kaya nag pasya na lang akong pumunta ng counter to buy myself a food. Nakakagutom mag hintay. May nangyari kaya kaya wala siya? Im worried.

Nang nasa counter na ay sinabi ko kay Bea ang order ko. While waiting for it to be served, hindi ko natiis na magtanong.

"Ahmm.. Bea, did something happen ahmm..here?" Nagdadalawang isip kong tanong.

"Ha? Nangyari? Wala naman bakit?" Nakakunot noong sagot nya sakin. Oo nga naman, it seems fine here what made me think na may nagyari nga dito everythings in place. Ako lang ang nawawala.

Nagulat ako ng biglang tumawa si Bea. I gave her a questioning look. Whats so funny thou?

"Pfftt.. direct to the point na kasi Cors. Si sir Ivo lang naman ang itatanong mo diba?" She laughed.

Namula tuloy ako. Whats the point of hidding nga naman e alam naman ni Bea ang closeness namin ni Ivo na nakikita nila these past weeks.

"Am I really that obvious?"

"Not really. Pero kilala kasi kita Cors at napapansin ko din na kanina ka pa tingin ng tingin sa pinto ng office ni Sir." I did that? Hindi ko napansin.

Hindi na ako nakasagot sa sinabi nya, maybe ganun nga siguro ako ka obvious.

"Eto na order mo."

"Thanks Be." I walked back to my seat. Still wondering where and why is Ivo not in his cafe.

While thinking of that I realized, ano nga ba ang concern ko kung wala siya ngayon, of course may ibang bagay pa siyang inaasikaso sa labas ng cafe na to. Hindi lahat ng bagay ay umiikot lamang dito sa lugar na to. O sa akin. That thought made my heart ache.

Finishing my order. I looked outside the glass wall. The sky is dark, signaling the coming storm.

Nagligpit na ako ng gamit ko para hindi ako maabutan ng ulan. I waved Bea goodbye and exited the cafe with heavy heart because of not seeing Ivo. I felt tired all of the sudden. Its like I've lost my energy. Mabilis akong naglakad papunta sa waiting shed ng magsimulang ang mahina na pag patak ng ulan. Ayokong mabasa ng ulan dahil dala ko ang laptop sa bag ko.

I walked faster and reach the shed, thats when the rain started to pour hard. Napabuntong hininga nalang ako at nag hintay ng masasakyan.

Its been nearly 30 minutes since I waited here pero wala pa rin akong masakyan. Punuan ang mga jeep dahil sa ulan. Medyo dumilim na rin.

Nag eenjoy akong panuorin ang pagpatak ng ulan ng may isang sasakyan ang huminto sa tapat ko. Ako na lang mag isa ang nasa shed. Bumaba ang salamin nito at bumungad sa akin ang gwapong mukhang ni Ivo. Ilang beses pa akong napakurap para siguraduhing siya talaga ito.