De Donees Academy

Hoofdstuk 27

'Dus, als ik het goed heb Caden, Alec, Zane, Liam, Xavier, Dylan, Ethan en Rose,' begon Henry charmant, 'zijn jullie de toekomst van ons land. Hier voor mij, dames en heren, zit  het gloednieuwe special task force van het DBI dat bestaat uit alleen maar studenten van de Donees Academy.'

Allemaal glimlachten en knikten we wat dommig.

'Onder leiding van meneer Fisher, directeur van de Donees Academy, en verschillende agenten van het DBI, sporen jullie criminelen op en slaan jullie ze in de boeien. Volgens het DBI is dit zo effectief, omdat jullie snel en jong zijn en krachtige Gaven hebben.' Henry ging iets verzitten. 'Nu kan ik zien dat jullie allemaal stralende en slimme Gekozenen zijn, maar als sceptisch mag zijn, hoe kunnen acht jongeren criminelen oppakken? Hebben we daar geen politie of het DBI zelf voor?'

Caden, die overduidelijk de taak had gekregen om op de meeste vragen antwoord te geven, nam het woord. 'Natuurlijk hebben we daar geschikte agenten voor Henry en wij ondersteunen ze daarin. Het meeste werk laten we over aan de professionals, alleen bij het oppakken van de criminelen helpen we ze een handje. Door onze Gavens en trainingen, kunnen we ook echt een goede bijdrage leveren.'

Henry had blijkbaar zin in een iets luchtige onderwerp, want zijn karakteristieke grijns verscheen op zijn gezicht. 'Aha. En jullie zijn een behoorlijke groep, zeg eens, wie van jullie is de leider?'

In koor zeiden we 'Caden', wat het publiek aan het lachen maakte.

'Flink gedoe om zo'n groep in toon te houden, Caden?'

'Ja,' zei Caden met een aantrekkelijke twinkeling in zijn ogen, 'sommige zijn eersteklas idioten.'

'Dan moet ik je toch ook iets opbiechten Henry,' deelde Xavier hem quasi vertrouwelijk mee, 'want Caden de tiran hier is ook geen pretje.'

'Echt waar,' viel Liam hem bij.

Henry glimlachte verrukt. 'Sinds hoe lang kennen jullie elkaar al dan?'

'Eigenlijk al sinds we klein waren. We zijn samen met elkaar opgegroeid en we waren al vrienden met elkaar, voordat we een special task force zijn geworden. Alleen Rose is er dit jaar bijgekomen,' zei Caden.

Henry fixeerde zijn blik op me en zenuwen overspoelden me. 'Hoe voelt het om het enigste meisje in deze groep te zijn?'

'Ja,' zei ik bloednerveus. Toen er een stilte viel en Henry en het publiek begonnen te lachen, besefte ik mijn fout. Zelfs de jongens hadden, tot mijn eigen afschuw, het gore lef om me uit te lachen.

'Lieverd,' zei Henry grinnikend, 'haal eens even diep adem, leun achterover en laat al die spanning uit je lichaam. We bijten niet, nietwaar mensen?' Het publiek lachte instemmend.

Voorzichtig deed ik wat hij zei. 'Dus, Rose, we hebben jou al eens eerder in het nieuws gezien dit jaar. Je bent er op zeventienjarige leeftijd achter gekomen dat je een Gave hebt, toch?' Ik knikte. 'Dat is voor velen een droom. Hoe komt het dat je zo laat nog bij het special task force bent toegevoegd?'

'Ik kan andermans Gaven kopiëren als een soort van copycat, meneer Fisher vond dat waardevol genoeg om me toe te voegen aan het team,' zei ik met een glimlach.

Henry staarde me geïntrigeerd aan en ik herinnerde me dat hij zelf geen Gekozene was. 'Je beheerst dus alle Gaven van je vrienden?'

'Niet echt nee. Een Gave overnemen kost moeite en daarna moet ik er nog heel veel tijd insteken om ze nog beter te beheersen. Daardoor kan ik niet zomaar Gavens overnemen. Ik kan bijvoorbeeld vuursturen, maar Caden kan het ook en hij is er een stuk beter in door al zijn ervaring.'

'Aha, aha. Wat interessant zeg. En hoeveel doe je samen met ze? Is het geen droom van elk meisje om met deze jongens samen te werken?'

Ik voelde warmte naar mijn wangen stijgen. 'We doen behoorlijk veel samen. Elke dag trainen, stage lopen en dan nog de missies.'

Ik was bang dat ik het publiek dodelijk verveelde met mijn standaard antwoorden, maar ze leken het allemaal interessant genoeg te vinden om te blijven luisteren.

'En hoe zit het met de romances onderling?'

Henry staarde me nog steeds aan, wat betekende dat hij een antwoord van mij verwachte, maar ik was te geschokt om ook maar iets anders te stamelen dan 'uhm'. Gelukkig redden Xavier en Liam me. Tenminste, dat dacht ik, maar ik had moeten weten dat ze het alleen maar erger zouden maken.

'Allemaal single en free, Henry, maar toch zijn er de nodige spanningen onderling,' zei Xavier.

'Rose en Ca-,' begon Liam, maar hij kon zijn zin nooit afmaken doordat ik hem een harde stomp gaf in zijn heup. Liam veerde omhoog en uitte een kreet, tot amusement van het publiek.

In de rest van het interview stelde Henry nog wat vragen aan Zane, Alec, Dylan en Ethan. Naarmate het interview vorderde, durfde ik iets meer mezelf te zijn en de antwoorden rolden steeds soepeler van mijn lippen af.

'Het was werkelijk geweldig om met jullie gepraat te hebben. We zullen waarschijnlijk nog veel van jullie horen. Dames en heren, geef ze nogmaals een daverend applaus!' sloot Henry Cadrix het interview af.

=

Wat bleek? Het interview was een succes en het publiek hield van de Jagers. Ik zag dat social media overspoeld werd met berichten over ons, sommigen negatief, maar het merendeel positief.

Het was nu donderdagochtend en dat betekende stage lopen bij het DBI. Ik dacht dat het DBI klaar was met het geven van rot taken aan me, maar ze hadden nog heel wat voor me in petto. Zo had ik vanochtend verschillende contracten doorgelezen op spellingsfouten, erg interessant.

Nog vijftien minuten één contract doorlezen en dan had ik eindelijk lunchpauze.

Iedereen keek op van hun werk toen de deur open ging en meneer Williams in de deuropening verscheen.

'Caden Delacroix en Ethan Daxton,' zei hij. 'Jullie zijn gepromoveerd. Laat jullie werk liggen en volg mij. De rest kan doorwerken.'

Een verbaasde Caden en Ethan stonden op en liepen achter meneer Williams aan. Later die dag, werden Alec en Dylan ook nog eens weggehaald. Toen we in de limo terugreden naar de Donees Academy, vroegen Xavier, Liam, Zane en ik wat ze daar hadden gedaan. Caden, Ethan, Alec en Dylan 'mochten er niks over zeggen', maar één ding beloofden ze ons: wat zij nu aan het doen waren, was geweldig. Helaas konden wij er niet bij zijn. En aan de afkeurende blik te zien waarmee meneer Williams naar mij keek, zou het voor mij nog wel even duren voordat ik daar überhaupt bij kon zijn.

=

Jaja, dit was het alweer voor dit hoofdstuk. Stem & laat vooral weten wat je ervan vindt! <3