De Donees Academy

Hoofdstuk 27

'Vast niet. Henry Cadrix is hartstikke aardig, vandaar ook dat zijn show zo populair is. Je hebt ook nog zeven andere idioten om je heen, die zichzelf ook voor schut kunnen zetten. Wees gewoon jezelf en iedereen houdt van je.'

'Heb ik al verteld dat je geweldig advies hebt?'

'Jazeker, maar ik bén geweldig en dat maakt alles wat ik zeg geweldig. Je mag het echter altijd blijven herhalen.'

=

Backstage bij de 'Henry Cadrix' show zijn, was een hele ervaring. Met de miljoenen kijkcijfers die ze hadden, moesten ze een reputatie hooghouden. De jongens waren gek genoeg niet zenuwachtig, ze deden er wel lacherig over, en daardoor waren mijn zenuwen al minder geworden. Meneer Fisher, die na ons zou worden geïnterviewd, was daarentegen erg nerveus.

Na door de visagie te zijn opgemaakt, werd ik doorgeschoven naar de opgewekte stylisten die me in een glinsterende korte blauwe jurk propten. De jurk was prachtig en zou ongetwijfeld vreselijk duur zijn geweest. Daarna leidde Olivia, een organisator, me naar de wachtruimte.

Ik moest lachen toen ik de jongens in de wachtruimte zag zitten, allemaal stijlvol in pak. Ik kon het niet laten, maar mijn blik gleed als eerste naar Caden toe. Hij zag er zo vreselijk aantrekkelijk uit. Zijn donkere zwarte haar was deze keer netjes in model gebracht en zijn felgroene ogen leken nog feller te zijn dan normaal. Je zou verwachten dat ze er 'te zakelijk' uit zouden zien in pak, maar ze droegen het allemaal op hun eigen manier. Zo had Xavier de bovenste knoop van zijn overhemd nonchalant los zitten en had Ethan juist alles perfect zitten.

'Als Caden het niet zegt, doe ik het wel. Rose, je ziet er prachtig uit,' zei Xavier.

Ik kreeg een kleur. 'Dankje, jij ook. Jullie allemaal trouwens.' Snel ging ik op een van de stoelen zitten naast Dylan. Eventjes keek ik Caden's kant op, hij glimlachte alleen maar naar me en dat maakte me nog verhitter dan ik al was.

Om de tijd te doden, praatten we wat over de talkshow die we gingen doen. We hadden geen script gekregen, want Henry stond erop dat alles spontaan kwam.

Al snel kwam een oudere man de wachtruimte binnenlopen. 'Volg mij maar, jullie gaan zo live,' zei hij.

We liepen langs verschillende mensen heen. Iedereen was te druk bezig met zijn of haar taak om ons op te merken of om voor ons aan de kant te gaan.

'Oké,' zei de oudere man, Jim volgens zijn naamplaatje. 'Jullie mogen op. Veel succes!'

De typerende blauwe muren van de Henry Cadrix show kon je al zien vanaf de zijkant. Ook zag ik het publiek, dat in een halve cirkel om de stoel van Henry en de grote bank voor de gasten heen zat. Camera's stonden aan de zijkanten en de ruimte leek opeens veel kleiner dan op tv.

'Dames en heren, dan hebben we nu acht bijzondere gasten van de Donees Academy, geef ze een hartelijk welkom!'

Onder luid applaus van het publiek liepen we naar binnen. Henry Cadrix was een middelbare man met gitzwart stekelig haar en een glimlach die nooit van zijn gezicht leek af te gaan. Hij begroete ons alsof we oude vrienden waren. Toen we allemaal tegen elkaar aan gepropt, ik tussen Caden en Liam in, op de bank zaten en Henry op zijn stoel zat, kon de echte show pas beginnen. Vluchtig keek ik naar het publiek en minimaal tien camera's die op ons gericht waren.