Royal Secret

Κεφάλαιο 20

       *................................*

Ρίτσαρντ

   
        Μπορούσα να δω το κόκκινο σίδερο να με πλησιάζει ξανά. Μπορεί αυτή τη φορά να είναι η τελευταία. Δεν μου έκανε ανάκριση, όχι απλά με βασάνιζε. Το έφερε πάλι πάνω μου η τσιρίδα μου, τρύπησε τον χώρο.
Πριν προλάβω καν να ξανά βρω όση ανάσα μου είχε μείνει, τον είδα να ετοιμάζει το επόμενο. Δεν μπορούσα καν να υπερασπιστώ τον εαυτό μου. Όλη η μάχη μου είχε φύγει, αλλά πριν γίνει αυτό είχα χτυπήσει τον βασιλιά και εγώ και μπορούσα να δω το μάτι του που ήταν πρησμένο.
Σήκωσε το χέρι του και χαμογέλασε. Φαίνεται πως το ήξερε και αυτός πως θα ήταν το τελευταίο μου.

      Τότε ένα σπαθί από αίμα εμφανίστηκε στο λαιμό του Αλεξάντερ και άκουσα κάτι που πίστευα πως δεν θα ξανά έχω ποτέ την ευκαιρία.  Δεν άκουσα τι ακριβώς είπε αλλά την έβλεπα να είναι στη σκάλα και να λέει κάτι στον πατέρας της. Τώρα δεν με νοιάζει να με σκότωσαν αρκεί που ξέρω πως είναι καλά.

         Όταν είδα να εύχεται προς το μέρος μου προσπάθησα να της πω, πως την αγαπούσα, μα από το στόμα μου έβγαιναν μόνο περίεργοι ήχοι. Στην προσπάθεια μου να της μιλήσω όμως, η πληγή που είχα αποκτήσει στη κοιλιά μου άρχισε να πονάει και την κράτησα με το χέρι μου. Ήρθε δίπλα μου και κάθισε στα γόνατα της. Μπορούσα να ακούσω τον βασιλιά να της φωνάζει πως έπρεπε να πεθάνω. Μα δεν μπορούσε να κουνηθεί ήξερε πώς αν κάνει μια κίνηση θα είναι νεκρός.   Γονάτισε το πάτωμα και άρχισε να με κοιτάει. Κοίταξα την πληγή που είχε πάνω της. Προσπάθησα να μιλήσω, να της πω να φύγει. Μα δεν μπορούσα. Άκουσα την αγγελική φωνή της να μου λέει

"Θα σε κάνω καλά εντάξει." η φωνή της έτρεμε και άρχιζα  να συνδέω τα κομμάτια στο μυαλό μου. Άρχισα να κουνάω το κεφάλι μου. Δεν έπρεπε, δεν έπρεπε. Πρώτον δεν έπρεπε να χρησιμοποιήσει την δύναμη της, ήταν αδύναμη και η Βικτόρια είπε πως δεν ήταν αρκετά δυνατή για να κάνει οτιδήποτε ακόμα. Δεν έπρεπε να την αφήσω, να κάνει κακό στον εαυτό της. Ο Αλεξάντερ συνέχισε να της φωνάζει ανίκανος να κινηθεί. Ούτε και εκείνη του έδινε σημασία απλά με κοίταζε με τρομαγμένα μάτια, χωρίς να ξέρει τι να κάνει. Και τότε βρήκα την λίγη δύναμη που είχα και κατάφερα να της μιλήσω.

  "Στ......σταμάτα." 

        Μα δεν σταμάτησε, έκανε το αντίθετο ακριβώς. Έβαλε τα χέρια της από πάνω μου και μερικές σταγόνες από το αίμα της Μία έπεσαν πάνω μου. Έκλεισε τα μάτια της και ξαφνικά μια ζέστη τύλιξε το σώμα μου. Όχι δεν μπορεί! Έπρεπε να την σταματήσω δεν μπορούσα, η ζέστη είχε γίνει κάψιμο και πονούσα τόσο πολύ. Και ξαφνικά όλα σταμάτησαν. Δεν αισθανόμουν το πόνο και μπορούσα μα δω πως δεν υπήρχαν πια πληγές.