the untold story

Als "gezin" er op uit

Perspectief Lina
"Laten we gaan mannetje. Je vader zal vast ongeduldig op je aan het wachten zijn."
Ik nam alle spullen en tassen en liep met Imad aan mijn hand het huis uit.
Na een uurtje kwamen we aan. Jeetje.. Hier heb ik met Nourdin samen gewoont. Het voelt zo vreemd om na lange tijd hier weer te komen, vooral als ik straks binnen zit.
We klopte aan en daar stond hij met een big smile. "Imad inooo." Hij nam hem direct in zijn armen. "Oh wacht, geef maar hier die tassen." Hij legt Imad neer en neemt de tassen over. Ik kijk om me heen en probeer me rustig te maken. De hele rit twijfelde ik of het nou wel slim was om hier naartoe te komen. Nourdin haalt me uit gedachtes en bied me iets te drinken aan. "Ey je voelt je toch wel thuis hoop ik. Ik bedoel dit huis is van jou heh, dus je hoeft je absoluut niet te schamen."
Ik glimlach en til gauw Imad.

Het begin was nog even wennen, maar later die middag was de schaamte gelukkig weer weg. We hebben met zn drieën echt genoten van deze dag. Het was perfect. Ik begin Nourdin zelfs weer te waarderen. Ongelovelijk....
Hij heeft me zo goed geholpen, door een goed gesprek met mij te hebben gevoerd. Hij heeft me vooral weer in mijzelf doen laten geloven. Ik was kennelijk toch erg onzeker over mijzelf. Keuzes die ik gemaakt heb.. Ik twijfelde achteraf veel en kon nooit trots zijn op mezelf. Maar na zijn pep talk voel ik me toch stukken beter.
We hebben super veel gelachen met imad. Al met al gewoon leuke dag gehad dus. Het is ook veel later geworden, dan we gepland hadden. Het is al 23:00uur! Imad is in slaap gevallen en ligt op Nourdins bed. Klote natuurlijk, want als ik hem zo moet pakken om in de auto te zetten, dan haal ik hem uit zijn slaap en gaat hij vreselijk krijsen.
"Je kunt hier blijven slapen. Dan slaap jij hier met Imad. Ik beneden op de bank. Geen probleem."
"Nee joh. Ben je gek. Ik ga hem gewoon zachtjes wakker maken. Dan kan hij thuis verder in zijn eigen bedje slapen."
"Lina. Please. Laat hem lekker slapen. Blijf jij ook."
"Oke. En als hij nou blijft slapen en ik ga naar huis ga. Goeie toch?"
Het blijft stil.
"Wil je echt weg? Ben ik zo vreselijk voor je?" Oke ga."
Ik kijk hem geschokt aan. Meent hij dit?
Hij kijkt me dood serieus aan.
Zijn gezichtsuitdrukking verandert van bloedserieus naar een lelijke lach face. "Haha grapje truus. Zo noemde ik je vroeger toch. Haha"
"Oh my god. Je bent niks verandert. Idioot."
"Ja en ik hou van je."
Het blijft weer stil.
"Yallah ga lekker slapen, naast Imad. Ik ben beneden en zie jullie morgen inshaAllah."
"Oke."
Hij draait zijn rug om en wilt naar beneden lopen.
"Hey wacht. Nourdin. Da- dankjewel voor deze dag. Imad had het echt nodig."
"Geen dank, ben je gek. Ik doe het uit liefde voor jullie." En hij vervolgt zijn stappen naar beneden.

Ik blijf eventjes staan en voel weer die vreemde rilling door mijn lijf gieren. Het is niet die rillig van angst. Maar die rilling van als je je even heel heel heel goed voelt.

Zou het toch misschien goed kunnen komen tussen ons?? Het zou zoiezo nog heel veel tijd nodig hebben, voor het zo ver komt. Maar de intentie is er denk ik. Tfoee.. Ik sla me voor me kop, wanneer ik besef dat ik met mijn hoofd in een roze wolkje zit. Ik loop weg van de trap en open de slaapkamer deur. Imad ligt diep in slaap. Ik kijk om me heen en herinneringen komen weer boven water. Mijn herinerringen met Nourdin.

Flashback#
"Haha Nourdin. Haal die handen daar weg."
"Wat. Je bent mijn vrouw nu. Laat mij."
Hij tilt me op en maakt een rondje met mij in zijn armen. Hij laat me weer staan en drukt zijn lippen op de mijne.
Het was zacht en intens. Zo intenst dat ik serieuze vlinders in mijn buik voelde. Zo happy als nooit te voren.
Einde flashback#

Ik keek recht in de spiegel en merkte mijn brede smile op. Ik schudde de gedachtes weg en ging zachtjes naast m'n alles liggen.

De volgende morgen...
Langzaam opende ik mijn ogen. De felle zonnestraal scheen recht op mijn gezicht. Heerlijk. Ik kijk naast me. Imad slaap nog steeds. Hoelaat is het? Ik keek op mijn horloge. Pff half 9 nog.
Heh, wacht? Hoor ik dat goed? Baby gehuil.
Ik probeer te bedenken wie het zou kunnen zijn. Iemand uit de familie? Dan hoor ik de wel bekende irritante stem van die Sara. Oh my god, wat doe ik hier. Wat stom dat ik ben gebleven! Snel stond ik op. Imad opende ook zijn oogjes en keek me lief aan. Goedzo. Dan kunnen we er meteen vandoor. Ik blijf geen moment langer. Ik verschoon zijn luier eerst en sis hem dat hij stil moet zijn. "Ssshh lieverd sss." Zeg ik met mijn vinger voor mijn mond. Wanneer ik klaar ben, til ik hem op mijn zij en neem de tassen in handen. Rustig open ik de slaapkamerdeur en loop rustig te trap naar beneden. Als ik bijna aan het einde van de trap ben, zie ik hun beide ogen op mij gericht. Daar staan ze dan. Live. Hij met een kindje in zijn hand. En zij naast hem. Ik zie haar ogen wijd worden en vervolgens vragend naar hem kijken. Maar hij heeft zijn mond al geopend. "Waar ga je zo vroeg naartoe?"
"We gaan naar huis." Antwoord ik.
"Wacht even."
"Nee. We hadden niet moeten blijven. Het spijt me Nourdin.bJij hebt kenbaar je handen vol. Het is beter dat we gaan."
Hij geeft de baby aan Sara en houd ons tegen.
"Lina. Het is niet wat je denkt. Ik wil niet dat je gaat. Wacht nou gewoon even."
"Waar moet ik op wachten Nourdin??? Zeg dan?"
"Sara was net van plan te vertrekken." Hij kijkt haar boos aan.
"Hebben jullie twee ruzie? Als ik de reden ben, dan zou ik het maar gauw goedmaken, want mij zul je hier niet meer zien Sara."
"Jij hebt hier inderdaad niets te zoeken. Je vertrekt zomaar. Plots verdwenen en nu ben je ineens weer in beeld?"
"Dat ik hier niets te zoeken, geef ik je groot gelijk in. Voor het eerst heb je gesproken meid." Ik geef haar een duimpje en loop door.
"Sara. Opdonderen. Ik zei je al. We zijn klaar. Er is geen hoop voor ons. Nu mijn huis uit, alsjeblieft."
Het blijft stil.
Wanneer ze boos weg wilt lopen, hou ik haar tegen. "Nee Sara wacht. Is dit jullie dochter?"
Ze knikt bot.
"Oke. MashaAllah. Dan heeft dit alles geen zin toch. Jullie zijn haar ouders. Zorg beide voor haar. Samen, als gezin." Ik richt mijn blik op Nourdin. "En jij Nourdin. Kent de definitie van veranderen niet. Je zegt dat je verandert bent, maar serieus? Sara is en blijft ook een persoon. Je hebt haar zwanger gemaakt en nu probeer je gemakkelijk van haar af te komen? Sorry als ik iets verkeerds begrepen heb, maar als ik de situatie zo zie, gaat er iets goed mis. Je bent mij al kwijt geraakt. Je hebt je zoon lange tijd niet gezien. Nu zie je hem gelukkig wat vaker. Oke. Maar hoe zit het met je andere dochter. En de moeder van je dochter? Je kan niet zomaar switchen tussen haar en mij wanneer je maar wil. Luister. Tussen ons is het echt klaar. Ik weet dat je spijt hebt. Ik heb je ook echt gelooft wat je allemaal gezegd hebt, deze dagen en dat doe ik nog steeds. Serieus. Maar wees een keer een echte man. Je kunt je fouten niet zomaar wegduwen van je. Je ziet haar als een probleem en een kindje dat ongepland op aarde kwam is ook een probleempje, maar je kan het niet zomaar aan de kant schuiven. Nee Deal er mee! Op de juiste manier. Maar van het probleem iets moois. Kijk wat een wondertje. Echt een lieve meid." Voorzichtig pak ik het handje van het kindje. "Doe het deze keer goed, nourdin. Vorm samen een geweldige gezin! Sara verdient ook een tweede kans. Net als jij, die je gekregen hebt."
Hij blijft stil.
Terwijl ik praat voel ik mijn hart heftig te keer gaan. Ik voel de adrenaline om hem op het goede spoor te laten komen. Maar ik voel ook vreselijke pijn. Want even dacht ik dat het misschien mogelijk was tussen ons. Maar zo zie je maar. Soms wordt je hard met je neus op de feiten gedrukt. En dat is misschien maar beter ook. Maar voor nu. Doet het eventjes pijn. Geeft niet.

" Ik wens jullie het beste. Take care. Zorg goed voor mekaar. En Nourdin. Ik bel wel wanneer je Imad een keer weer kunt ophalen. Nogmaals bedankt van gisteren." Ik open de voordeur en loop snel door naar de auto.
Als ik Imad goed in zijn zitje gedaan heb en ik zelf de gordel om heb gedaan, hoor ik ineens getik op het raam. Ik kijk links van me en zie Nourdin voor mn raampje staan. Hij gebaart dat ik het raam naar beneden moet doen. Ik doe wat hij van me vraagt en kijk voor me uit zonder naar hem te kijken.
"Lina. Ik.. Ik was stil, omdat je gelijk had wat betreft Sara. Hoe ik met haar om ben gegaan. Ik. Ik was gewoon even in paniek. Ze kwam onuitgenodigt aan mijn deur. Ze ziet hoop tussen ons, maar Lina wollah ik wil haar niet. Ik wil niet met zo een vrouw zijn."
"'Nourdin. Als je niet met zo een vrouw wil zijn. Waarom heb je mij dan verlaten..." Mijn stem begint te bibberen. "Voor haar." Voeg ik er gebroken aan toe.
"Het spijt me Lina. Dat spijt me. Het is nou eenmaal gebeurd, maar hoevaak ik je ook wil zeggen dat het klaar is. Het is klaar en over met haar. Al bijna een jaar geleden inmiddels. Ik heb de laatste tijden alleen aan jou gedacht. Zelfs toen ik je niet kon vinden. Elke keer maakte ik mezelf gek om je. Ik heb zelfs Hakim geprobeerd."
"Hakim? Heeft hij je verteld dan waar ik zat?"
"nee. Hij wist het niet. Wacht, wist hij het wel dan?"
Het blijft stil. "Het doet er niet toe." Zeg ik zachtjes.
"Nee. Geeft ook niet. Lina, geef me een kans. Ik snap dat het je geraakt heeft om haar hier weer ineens te zien. Met de kleine er bij..."
Een traan rolt over mijn wang. Ik snuif mijn neus op en haal mijn schouders op. "Was het moelijk om jullie bij mekaar te zien? Ja. Deed het me pijn? Ja. Maar Nourdin. Ik realiseer me dat het beter is als je haar gelukkig gaat maken. Sara en je dat wondertje daar binnen. Ik wordt inshaAllah nog wel gelukkig. Ik had niks te klagen. Ik ben te vreden en dankbaar. Echt waar."

Weer valt het stil. Zijn gesnik onderbreekt die stilte. Geschokt kijk ik naar hem. En ja... Daar waar ik bang voor was, gebeurde. Zijn tranen verlieten één voor één zijn tranende rode ogen.
Hij raakte me diep. Ik opende de deur en stapte de auto uit. Ik omhelsde hem en voor even bleven we zo staan. "Lina ik wil je niet kwijt. Ik wil jou-jou." Zijn gebroken stem brak iets in mij, waardoor ik nog heftiger moest huilen. Ik snikte en mijn adem was moeilijk te controleren. Hij hield mij nog strakker tegen zich aan. "Lina.. We hoeven niks te zeggen. Daden spreken voor zich toch....?"
Ik keek hem met mijn tranen in mijn ogen aan.
"jij houd ook nog van je Lina. Je liet mij weer toe in jullie leven. Je kwam hier naar mij toe met Imad. En nu staan we hier samen gebroken in tranen."
"Zeg het me alsjeblieft Lina. Je houd van me toch?...."
Ik kijk hem teleurstellend aan. Ik wil mijn mond open doen, maar iets van binnen houd me tegen.
"Ik....."
Mijn aandacht wordt getrokken door iets wat achter hem staat. Sara natuurlijk weer.
Ze kijkt ons alle twee om de beurt aan.
Tijd om te gaan.
--------------------------------------------