the untold story

# hoofdstuk 14

Ik pakte mijn spullen en liep de deur uit. Ik liep langs een sloot en dacht aan de vooraf gaande gebeurtenissen. Mama.. ik mis je. Ik heb je echt nodig.

Tranen wilde weer opkomen, maar ik hield ze tegen. Inshallah heb je je rust gevonden yemma.

Ik bleef naar beneden kijken, totdat ik bijna een stel omver liep. Ik keek geschokt op en zei gauw sorry. Totdat ik oog in oog stond met mijn vader.
Hij keek me vuil aan en passeerde mij voorbij, zonder enige woordenwisseling. Naast hem stond een vrouw. Het was die vrouw van laatst, toen ik ze thuis betrapte..

Oke, hij is dus gelukkig en maakt zich geen zorgen om mij. Ik had ook niets beters hoeven verwachten. Allah i3awnek.. Snel liep ik door en zag iets verder op, een bankje. Mijn ademhaling begon weer onregelmatig te worden. Wat stress niet allemaal met je kan doen. Ik weet gewoon niet meer hoe ik verder kan. Of ik uberhaupt ooit nog gelukkig wordt. Zonder mama stelt me leven niks voor.
Ik was even afgeleid door nourdin en hakim, maar nu ik hun ook kwijt ben.. heb ik geen waarde meer. Ik ben niks. Nul. Nada. Zelfs het gebed, verricht ik niet meer. A3oedoebillah.. ya allah geef mij weer kracht. Ya allah neem mij weg van deze wereld zodra mijn imaan perfect is. Ik veegde een traan weg en keerde rustig terug naar huis.

Onderweg werd ik gebeld.

Ik nam op en zei hallo?

" ja hoi Lina. Je spreekt met jolante. Je werkgever. Hoe is het met je nu?"

Shit. Ook dat nog. Ik had me een tijdje ziek gemeld.

" ja, wat moet ik zeggen. Ik ben heel erg ziek geweest. Vandaag gaat het iets beter, dus ik wilde mij morgen weer melden. Dan probeer ik het gewoon"

"Oke, ja vervelend is dat heh. Ik moet alleen wel even eerlijk zijn. Ik heb je een maand opzegtermijn gegeven en je bent direct al heel veel afwezig geweest. Wij hebben iemand nodig die er gewoon is. Ik heb je al een keer gevraagd het gewoon te proberen, maar zonder tegen bericht. Met andere woorden.. moet ik helaas tot mijn grote spijt je teleur stellen. Wij hebben nog een andere kandidaat die er wel 100% voor wil gaan, dus rest mij niets anders om haar aan te nemen. Sorry..."

Ik kon niet geloven wat ik hoorde. Is dit echt?

" Ik snap het. Kan ik echt niet morgen komen, om te praten?"

"Nee, nee het spijt mij echt."

"Oke.."

" oke? Nou ik wens je heel veel beterschap Lina en doe vooral rustig aan. En ik hoop dat je spoedig een baan vind die helemaal bij je past."

Ugh wat weet jij nou van mij joh bitch. Dacht ik bij mezelf.

"Oke bedankt." En ik hing op.

Ik keek verslagen naar mijn telefoon.
Ook nog eens werkloos dus. Ik was zo boos. Maar dan ook zo boos op mijzelf. Dat ik het zo verpest heb voor me zelf. Ik had die baan nodig. Maar ik heb het niet serieus genomen. Kwaad gooide ik mijn telefoon in het water onder mij. En liep door over de tunnel richting huis.

Ik kwam niet veel later thuis aan en gooide mijn tas neer op de bank.

Een paar uur later belde claudia aan.

"Hey, ik heb je net een paar keer gebeld. Maar je telefoon staat uit."

"Oh.. ja die heb ik net in het water gedumpt. Ik ben alles zat claudia. Ik ben niet alleen mijn ouders en aanstaande verloren. Maar nu ook mijn baan. Alles wat ik nog had.."

Ze hield me tegen haar aan en beloofde me dat alles goed zou komen.

" Lina, eigenlijk kwam ik om te vertellen dat er mensen zijn die dit vakantiehuisje willen kopen. Maar weet je. Vergeet dat maar. Zorg eerst voor een baan oke. Ik kan je er niet uitgooien."