Κομματια

3.

Εκλεισα το τηλεφωνο και βγηκα απο τη πορτα , τρεχοντας για να φτασω σπιτι του . Ειχε τοση παγωνια που μπορουσα να δω την αναπνοη μου , αλλα εκεινη τη στιγμη δεν αισθανομουν τιποτα . Μονο οταν εφτασα εξω απο τη πορτα του ενοιωθα τα πνευμονια μου να καινε απο το τρεξημο και το κρυο . Μπηκα μεσα και οσο δυνατη και αν ειμαι , δεν ημουν προετοιμασμενη για το θεαμα που αντικρισα μπροστα μου . Ηταν εκει , στο απεναντι τοιχο , καθησμενος οπως συνηθιζε παντα να κανει . Ο αδερφος του καθησμενος στον καναπε , κλαιγοντας με λυγμους . Μια ημιγυμνη κοπελα , φορωντας μονο μια φαρδυα μπλουζα και ενα αποκαλυπτικο εσωρουχο ηταν στην ιδια κατασταση μ αυτον . "Ηταν ατυχημα . Ειπε πως απλα ηθελε τη δοση του ...." . Την αγνοησα και πηγα κοντα του . Τα γαλανα του ματια ,θολα και μουντα, κοιτουσαν το απειρο . Τα κοκκινα του χειλη , τωρα πια μωβ, ηταν μισανοιχτα. Οι φλεβες στο λαιμο και στον καρπο του πεταγοταν , ενω ηταν χλωμος . Πιο χλωμος απ οτι συνηθως . Η βελονα ακομα στο χερι του . Ακουμπισα το προσωπο του . Ηταν παγωμενο . Τοτε ολα μου τα συναισθηματα βγηκαν . Ηταν σαν μια μπουνια στο στομαχι . Ηθελα να κανω εμετο . Οχι , αυτο δεν γινεται να συνεβη . Ενα δακρυ μου επεσε στο ξυλινο πατωμα . Εβγαλα προσεκτικα τη βελονα απο το χερι του και την τοποθετησα διπλα του . Δευτερο δακρυ. Οχι , δεν ηθελα να τον δουνε ετσι . Δεν ηθελα να τον θυμουνται ως τον ελεεινο ναρκωμανη που πεθανε απο υπερβολικη δοση , τοσο γρηγορα που δεν προλαβε καν να βγαλει την ενεση . Οχι . Δεν του αξιζε αυτο . Τριτο δακρυ. Κοιταξα αλλη μια φορα τα ματια του. Αυτα τα παντα γεματα ζωντανια ματια . Που οταν ηταν χαρουμενος ελαμπαν , ενω οταν θυμωνε ηταν σκουρα , σαν τη φουρτουνιασμενη θαλασσα . Που αγαπησα . Που τωρα ηταν τοσο αψυχα. Ηξερα πως δεν θα τα ξαναβλεπα . Τα εκλεισα απαλα και τον παρατηρησα . Τωρα πια φαινοταν ηρεμος , σαν να κοιμοταν . Οι μικροσκοπικες φλεβες κατω απο τα φρυδια του , οι ξανθες του βλεφαριδες . Ολα τοσο γαληνια , σε τελεια αρμονια . Τοποθετησα ενα φιλι στο κουτελο του , το τελευταιο φιλι που θα του εδινα ποτε ,και καθησα διπλα του . Ειχα πλεον χασει τονμετρημα των δακρυων μου. Κοιταξα τον αδερφο του . Πρωτη φορα τον εβλεπα να κλαιει. Ειχαν τα ιδια μπλε ματια . Μπροστα μου περνουσαν ολες οι στιγμες που ειχαμε περασει μαζι του σε αυτο το σπιτι. Οταν τον χειμωνα ημασταν κουλουριασμενοι ο ενας διπλα στον αλλον και κοιμομασταν , οσο μας νανουτιζαν οι αστραπες και οι βροχη. Οταν το φθινοπωρο εβλεπα απ το παραθυρο τα φυλλα των δεντρων να αλλαζουν χρωμα , μεχρι να μεινουν γυμνα και εκθετημενα . Οταν καναμε ερωτα το πρωι πριν τη σχολη , αφου ειχε προηγηθει ενα βραδυ γεματο τσακωμους και φωνες . Ορισμενες φορες δεν ηξερα τι αγαπουσε περισσοτερο . Τη τεχνη , την ηρωινη ή εμενα . Αλλα αυτο δεν με ενοιαζε . Επειδη παρολα αυτα εγω τον αγαπουσα .
Δεν ξερω ποσες ωρες καθομουν εκει . Υστερα ωρα σταματησα να κλαιω . Σταματησα να σκεφτομαι . Να επικοινωνω με το περιβαλλον μου . Οταν ηρθαν τα ασθενοφορα και η αστυνομια δεν το καταλαβα καν . Μου ειπαν να σηκωθω . Μα δεν μπορουσα . Ενιωθα τοσο βαρια , παρολο που μεσα μου ημουν εντελως κενη . Δεν ξερω πως σταθηκα στα ποδια μου , ποιος με σηκωσε . Με ρωτουσαν πραγματα . Δεν ακουγα λεξεις . Ενα συνεχες βουητο . Μπροστα μου ολα ηταν θολα . Ολα ηταν πλεον ακαθοριστα σχηματα και μορφες . Το μονο που σκεφτοταν ηταν αυτα τα μπλε ματια που ερωτευτικα . Που τοσο με σημαδεψαν . Που τωρα ηταν κλειστα.