De Terugkeer | ✔️ (DE OVERGAVE #1) - #Netties2017

8 • zondag 24 augustus 2008

Het hoofd van Gael klopte pijnlijk terwijl ze haar slapen masseerde met haar rechterhand. Rondom haar blafte Fitz luid, terwijl hij kwispelend rondsprong en het kauwspeeltje uit haar linkerhand probeerde te grijpen. Zijn oren flapperden heen en weer, alsof hij elk moment kon gaan opstijgen vanaf het crèmekleurige tapijt.

"Fitz, nee!" Gael gooide het kauwspeeltje in de grote bench die bezaaid was met dekens en oude T-shirts van haar en die als een blikvanger in het midden van haar slaapkamer stond, maar de hond rende ernaartoe en bleef net voor het hok staan en keek Gael aan, terwijl hij zijn kop schuin hield en haar vragend aanstaarde.

Gefrustreerd gooide Gael haar hoofd in haar hals. "Waarom ga je er nou niet in!" riep ze uit, terwijl ze nog een kauwspeeltje tevoorschijn haalde en het hok ingooide.

Fitz begon enkel luider te blaffen.

"Waarom ben jij zo dom?" knarste Gael doorheen haar tanden. "Ga er toch gewoon in!" Ze bukte zich en probeerde Fitz in de bench te duwen, maar de hond hapte speels naar haar en rende naar het onopgemaakte bed, waar hij op sprong en zich in de kussens nestelde.

Op het randje van een zenuwinzinking liet Gael zich op haar knieën vallen en zocht in haar broekzak naar haar pakje sigaretten en een aansteker. Het was pas tien uur in de ochtend, maar in de kristallen asbak die op het geweven tapijt stond, lagen al meerdere sigarettenpeukjes te pronken.

"Jij, jij maakt mij horendol," zei Gael dreigend, die met een vinger naar Fitz wees. Haar sigaret bungelde vanuit haar mondhoek.

Ze was nu al meer dan een uur bezig om Fitz in zijn bench te krijgen. De hele week had ze met hem geoefend om hem erin te krijgen, wat perfect was gegaan. Enkel vandaag, uitgerekend op de dag van haar vertrek, weigerde die koppige hond om erin te gaan en deed hij alsof hij nog nooit de bench van dichtbij had gezien.

Gaels ruime slaapkamer was bezaaid met open reiskoffers en kledingstukken die min of meer opgevouwen waren. Het leek alsof er een bom was ontploft.

Fitz nestelde zijn hoofd tussen zijn voorpoten en keek zijn baasje aan, alsof hij niet kon begrijpen waarom ze zich zo druk maakte.

"Wacht maar, jij," dreigde Gael, terwijl ze de rook uitblies. Ze duwde de sigaret uit en plooide een lichtblauwe blouse van chiffon op en legde die in een koffer, die ze sloot. Op het bed, naast de hond, lag haar toilettas, waaruit een bamboehouten kam uitstak. Ernaast lagen nog een paar boeken waarvan Gael op het laatste moment had besloten dat ze toch echt mee moesten.

"Gabrielle!" Mevrouw de la Roche stond onderaan de trap. Gael duwde de deur open. "Wat!" schreeuwde ze, terwijl ze een haarlok achter haar oor duwde.

"Je vader wil over een uur vertrekken naar de luchthaven!"

"Wat!" Gael rende naar de balustrade en leunde erover, zodat ze de grote open hal van de la Roches kon zien. "Het vliegtuig vertrekt pas binnen vier uur!" riep ze, met een blik op haar horloge.

"Dat weet ik, Gabrielle, schreeuw niet zo." Madeline de la Roche stond in een witte linnen broek en een zachtroze blouse in de hal, op de basalten tegels, met haar handen in haar zij. "Je zorgt maar dat je gepakt bent, jongedame," zei ze streng voordat ze zich omdraaide. De hoge cognackleurige pumps tikten op de stenen vloer.

"Maar Fitz wil niet in zijn bench!" schreeuwde Gael haar achterna, maar haar moeder deed alsof ze haar niet hoorde en sloot de glazen deur die leidde naar de woonkamer zachtjes achter haar.

"Argh!" Nijdig beende Gael terug naar haar slaapkamer en gooide de deur achter haar in het slot. Het grote schilderij van één of andere Franse impressionistische schilder dat in de hal hing, klapte tegen de muur.