Μυστική Πόλη

Κεφάλαιο 31

Ανυπόμονοι άνθρωποι
Είμαστε ακόμα όλοι συντετριμμένοι από τον θάνατο του Ντέιμον. Δεν μπορώ ακόμα να το πιστέψω. Πηγαίνω από δωμάτιο σε δωμάτιο και περιμένω μήπως και εμφανιστεί. Αλλά ας μην κοροϊδευόμαστε δεν πρόκειται να συμβεί αυτό. Έχει περάσει ένας μήνας από τότε. Από την θλιβερή εκείνη μέρα που χάσαμε τον Ντέιμον αλλά και τον Μάξιμο. Μπορεί να μας πρόδωσε και να σκότωσε τον Ντέιμον αλλά το έκανε επειδή με αγαπούσε. Η Καρολάιν έχει ξεπεράσει το σοκ με την βοήθεια του Τάιλερ. Νομίζω πως κάτι πρόκειται να συμβεί μεταξύ τους. Η Αλέξα και ο Άλεξ αποφάσισαν να καθυστερήσουν τον γάμο για έναν μήνα ακόμη για να περάσει λίγο το σοκ. Και εγώ... Εγώ μπορώ να πω ότι μπόρεσα να το ξεπεράσω με τη βοήθεια του Ντέρεκ βέβαια. Αν δεν ήταν αυτός δεν ξέρω τι θα έκανα. Μ' αγαπάει πολύ και πιστεύω πως θα γίνει ένας πολύ καλός πατέρας. Παρόλα αυτά ο Ντέιμον ζει ακόμα μέσα στις αναμνήσεις μου. Και το παιδί μας θα μου το θυμίζει κάθε ώρα και στιγμή. Η εγκυμοσύνη κυλάει ομαλά και εγώ και ο Ντέρεκ αλλάξαμε σπίτι για να μπορούμε να μαστε μόνοι μας. Οι γονείς μου και η Κόρα μένουν σε δικό τους σπίτι. Και ο Τάιλερ με την Καρολάιν μένουν στο παλιό μας σπίτι αφού η Καρολάιν δεν ήθελε να μείνει μόνη της και ο Τάιλερ δεν ήθελε να μείνει με τους γονείς του. Παρόλα αυτά είναι ακόμα φίλοι όμως είμαι σίγουρη πως σύντομα θα γίνουν και ζευγάρι και γιατί όχι μπορεί να μας ετοιμάσουν και παιδάκι. Όλα πάνε καλά. Εμείς περιμένουμε τον γάμο της αδερφής μου και τη γέννηση του παιδιού μας. Ο Ντέρεκ ήδη το θεωρεί παιδί του. Είναι τόσο καλός μαζί μου. Ελπίζω έτσι να συνεχίσει να είναι για πάντα. Πιστεύω πως η αγάπη μας θα νικήσει τον χρόνο και πως θα κάνουμε και άλλα παιδιά. Πολλά παιδιά. Μπορεί καμία δεκαριά. Θα είμαστε μια μεγάλη,χαρούμενη οικογένεια.
........................................................................
-Ρεμπέκκα πάμε μια βόλτα;
-Ναι καλέ μου πάμε.
Ο Ντέρεκ με πήρε από το χέρι και αρχίσαμε να περπατάμε. Κρατούσαμε ο ένας τον άλλον από το χέρι. Είμαστε ευτυχισμένοι. Θέλω η ευτυχία μας να κρατήσει για πάντα.
-Τι είναι τι θέλεις να μου πεις; τον ρώτησα ανυπόμονα
-Τίποτα απλά σε έφερα εδώ για να περάσουμε λίγο χρόνο μαζί. Έχουμε κλειστεί στο σπίτι και δεν βγαίνουμε καθόλου.
-Έχεις... Δεν πρόλαβα να τελειώσω την φράση μου και με κόλλησε στο δέντρο και με φίλησε. Με φιλούσε πολύ γλυκά. Έκλεισα τα μάτια και απόλαυσα τα καυτά του φιλιά. Φιλούσε πολύ ωραία. Ποιος ξέρει πόσες θα έχει φιλήσει πριν από εμένα. Δεν έχει σημασία τώρα είμαι δικιά του. Και δεν υπάρχει καμία άλλη. Ανοίγω τα μάτια μου και κοιτάω μέσα στα δικά του ενώ συνεχίζουμε και φιλιόμαστε. Είναι αυτά τα μάτια που έχεις την αίσθηση ότι βλέπουν μέσα σου. Είναι όμορφος. Πολύ όμορφος. Τον αγαπώ με όλη μου την ψυχή. Σταματάει να με φιλάει. Και πλησιάζει το αυτί μου.
-Σε θέλω. Εδώ και τώρα.μου ψιθυρίζει και με κάνει να ανατριχιάσω.
-Το ξέρω μωρό μου και εγώ σε θέλω όσο τίποτα στον κόσμο. Αλλά το ξέρεις ότι πρέπει να περιμένεις ακόμα κάμποσους μήνες. Είμαι έγκυος μην το ξεχνάς. Νόμιζα ότι είχες συμβιβαστεί με το γεγονός.
-Έχω συμβιβαστεί καρδιά μου. Αλλά με ανάβεις. Δεν μπορώ θέλω να σε έχω. Δεν μπορώ να περιμένω. Θέλω να σε κάνω δικιά μου. Να σε κάνω να παραλύσεις στο άγγιγμα σου.
-Μην μου λες τέτοια. Ξέρεις ότι ούτε εγώ μπορώ να σου αντισταθώ αλλά πρέπει να περιμένουμε να γεννηθεί αυτό το πλασματάκι. Και μετά θα είμαι δικιά σου όλη μέρα κι όλη νύχτα. Υπομονή. Μόνο αυτό χρειάζεται. Υπομονή.
-Δεν μπορώ άλλο. Πως θα περάσει ο καιρός. Οι μέρες περνάν βασανιστικά. Τις μετράω μια μια για να σε κάνω δική μου. Σε θέλω όσο τίποτα άλλο στο κόσμο.
-Υπομονή. Τώρα θα αρκεστείς στις αγκαλιές και στα φιλιά. Δεν σου φτάνουν;
-Μου φτάνουν αλλά θέλω παραπάνω. Θέλω τόσο πολύ να μπω μέσα σου.
-Το ξέρω και εγώ θέλω αλλά υπομονή. Του είπα και επειδή δεν άντεχα άλλο τον φίλησα. Ήταν τόσο ωραία αίσθηση. Ήταν λες και ήθελα να μείνω για πάντα εδώ να φιλιέμαι με τον Ντέρεκ.
-Πάμε μέσα; του λέω
-Γιατί; Είναι τόσο ωραία εδώ
-Πάμε μέσα να φιλιόμαστε μπροστά από το τζάκι γιατί θα ξεπαγιάσουμε εδώ πέρα.
-Ότι πει η αγάπη.
Πήγαμε στο σπίτι και μόλις μπήκαμε μέσα μας περίμενε οι γονείς μου.
Σκύβω στο αυτί του Ντέρεκ και του ψιθυρίζω:
-Αλλαγή σχεδίων.
-Το κατάλαβα.μου λέει και με χουφτώνει.
-Μην το κάνεις αυτό με ανάβεις. Του λέω.
-Το ξέρω γι'αυτό το έκανα.
-Πονηρέ.
-Τι ψιθυρίζετε εσείς εκεί;ρωτάει ο μπαμπάς μου
-Τίποτα μπαμπάκα.Του λέω και τον αγκαλιάζω. Μετά γυρνάω στη μαμά και την αγκαλιάζω και αυτή.
-Πως και από εδώ;ρωτάω
-Ήρθαμε να δούμε τι κάνουν τα πιτσουνάκια μας και το αγγελουδάκι μας.
-Καλά είμαστε και όσο για το αγγελουδάκι,μας βασανίζει.
-Ντέρεκ.Του φωνάζω δήθεν αυστηρά.
-Τι εννοείς δεν πάει καλά η εγκυμοσύνη; Έχεις πόνους Ρεμπέκκα;
-Όχι μαμά ησύχασε ο Ντέρεκ δεν ξέρει τι λέει.
-Εντάξει εμείς περάσαμε να δούμε τι κάνετε. Τώρα να πηγαίνουμε σιγά σιγά. Πάμε Ίαν να αφήσουμε τα παιδιά μόνα τους.
-Πάμε πάμε. Άντε καληνύχτα και όνειρα γλυκά.
Μόλις έκλεισε η πόρτα και ο Ντέρεκ ήρθε προς το μέρος μου.
-Δεν ξέρω τι λέω εεε; Πως να σε τιμωρήσω τώρα;
-Φίλα με. Αυτή πιστεύω θα ήταν η ιδανική τιμωρία. Τι λες και εσύ;
-Συμφωνώ αν και κάτι άλλο είχα στο μυαλό μου εγώ.
-Οτιδήποτε άλλο είχες στο μυαλό σου να μείνει εκεί. Το ξέρεις ότι δεν γίνεται.
-Το ξέρω.
-Ωραία Τώρα πήγαινε στο δωμάτιο μας και θα έρθω. Τον διέταξα
-Μάλιστα κύρια.
Ο Ντέρεκ ανέβηκε τις σκάλες και εγώ πήγα στο δωμάτιο που βάζουμε τα ρούχα για να βάλω κάτι προκλητικό για να τον βασανίσω. Έβαλα μόνο εσώρουχα. Και από πάνω μια ρόμπα. Η κοιλιά μου είχε φουσκώσει αρκετά. Όμως αυτό θα τον άναβε περισσότερο. Ανέβηκα αργά αργά τα σκαλοπάτια και άνοιξα την πόρτα ο Ντέρεκ με περίμενε ξαπλωμένος στο κρεβάτι. Μπήκα μέσα και άφησα την ρόμπα να πέσει και έμεινα με τα εσώρουχα. Τότε πήγα και ξάπλωσα ακριβώς δίπλα του και του γύρισα την πλάτη.
-Τι κάνεις τώρα; Επίτηδες τα έβαλες αυτά;
-Μπορεί ναι μπορεί και όχι.
-Μάλιστα θέλεις παιχνιδάκια.

Γεια σας αυτό ήταν το 31ο Κεφάλαιο.Αρχικά ζητώ συγγνώμη που Αργώ να ανεβάσω αλλά τώρα άρχισε το σχολείο οπότε καταλαβαίνεται. Δεύτερον πείτε μου στα σχόλια αν θα σας ενδιέφερε να κάνω ένα βιβλίο με ships. ☺