Akraba Evliliği

1. Bölüm

Bu bölümü zorla yazdırtan canımdan cana ithaf ediyorum ozdmraysnr.

~~~~~~~~~~~

- Yıllar Önce -

Malatya'nın Darende ilçesinde, kayısı bahçesinde iki çocuk oynuyorlardı. Diğer çocuklar oyuncak getirmeye gitmişler idi. O bahçede Kâinat ile Yaman kalmışlardı. Yaman'ın aklına birşey geldi.

"Kainat hadi gel evcilik oynayalım." Dedi Yaman. Kainat çok severdi evcilik oynamasını, Yaman bunu bilirdi.

"Oynayalım Yaman abi". Yaman, Kâinatın ona 'Abi' demesini sevmezdi.
"Bana abi deme. Yaman de" dedi Yaman. Sesinde hala sıcaklığı koruyordu.

"Ama sana abi demezsem annem çok kızıyor. Bana kızma lütfen". Yaman kızamazdı ona. Nedenini o zamanlar bilemezdi. Daha kendisi 8 yaşındaydı, Kainat 5 yaşındaydı.

"Ne oynuyoruz?" Dedi Mehir.

"Evcilik!" Dedi heyecanla Kainat. Mehir kadar Kainatta severdi.

"Oyunu kuruyorum madem. Ben babayım, Kainat anne, Mehir teyze, Efe amca ve Filiz, Ayşin ve Mehmet sizde çocuklarımız." Dedi Yaman.

"Tamam ben yemek yapıyorum, Mehir gel yardım et." Dedi Kainat. Mehir ile kenarda taşların üstüne, kayısı yaprağı içine kum koydular, sonra sarma yaptılar. Bunu da Merih'in annesinin verdiği eski tencereye koydular.

"Yaman, hala onu görünce sol tarafın çarpıyor mu?" Dedi Efe.

"Evet. Çok çarpıyor, ders bile çalışamadım bu sene. Özlediğim için. Bu oyunu sevmiyorum ama onunla evlenmek beni mutlu ediyor. Şuna baksana... Kainat bebeğimiz ağlıyor." Kainat beşiğin içindeki oyuncak bebeği aldı ve sallamaya başladı. "Bir de bu gerçek gibi davranması var ya."

"Yamancım, bebeğin maması yok." Dedi Kainat. Yaman yanına geldi ve anlından öptü Kâinatın.

"Büyüyünce seninle evleneceğim. ".

**Günümüz**

. Bugün öyle mutlu hissediyordum ki. Poyraz ile buluşacaktık bugün. Saat 16.30 gibi orda olmamı istemişti. Ve saatler geçmiyordu. Annemin mutfakta börek, kurabiye yaptırması ve ev işlerine zorlaması dışında.

Poyraz kim miydi? Poyraz hayatımın anlamı, en güzel hayallerimin beyaz atlı prensi kısacası her şeyimdi. Telefon çalınca banyoya gidişim durdu, aramaya yöneldim. Arayan Poyraz'dı.

"Alo ? Geliyorsun değil mi?" Dedi Poyraz.

"Gelmemezlik yapar mıyım sence sevgilim?".

"Harika Sahil Cafe'de buluşmak üzere".

"Görüşürüz" dedim heyecanla. İstanbul'un en sevdiğim cafesi Sahil Cafe idi. Poyraz ile sevgili olalı 2 ay olmak üzereydi, bugün 2. ayımızdı. Ben ona uzun süredir aşıktım, aşkımı itiraf ettim sonra. O da bu aralar bana birşeyler hissettiğini söylemişti. Artık her konuştuğumuz ve buluştuğumuzda bana aşkını itiraf ediyordu tabi. Bu karşılıklı aşkımızın bitmemesi bizi evlenmeye itiyordu. Ben bizi biz iken seviyordum, başka türlü istemiyordum.

Banyodan sonra üstümü değiştirdim, saçlarımı hafif dalgalı bir hale aldırdım ve hafif bir makyaj yaptım. Babam ile annem bilmiyordu ama kuzenim Mehir biliyordu. Anneme de bugün söylerdim artık, ne de olsa 2 ayımız dolmuştu.

Mehir benim hakkımda herşeyi bilirdi. Efe de bazı şeyleri bilirdi ama Mehir kadar değildi. Efe Mehir'in abisiydi ama büyükler olmadığı sürece artık abi demiyordum. Alt tarafı 3 yaş yani. Yaman desen zaten dedirtmiyordu.