♥MsRayter
Chapter 32
Tristan's POV
She's not breathing..
Hindi humihinga ang babaeng kanina lang ay umiiyak habang hawak ang kamay ko. Binalot ako ng takot at pag-aalala.
Tinignan ko si Jelyn.
Hindi talaga siya humihinga.
Hindi gumagalaw.
"Doc! Ano pang ginagawa niyo? Check her up!"- Sigaw ni Mommy.
I wasn't able to speak. Gusto ko lang tumingin sa babaeng naging mundo ko.
"Side effect lang iyan ng gamot. Five minutes na hindi mag wo-work ang utak at kasama na rin ang puso. But don't be fret. She's ok. After niyang magising ipapasok natin agad siya sa machine."
I felt relieve after I heard Tito Cezzar.
My princess is ok.. I knew it. She's a very strong woman.
Hinaplos ko ang buhok ni Jelyn.
"You've made it."- bulong ko.
Tumayo ako at naglakad palabas. Pagbukas ko ng pinto nabungaran ko si Kizme na nakasandal sa pader.
"Hey."
Nilingon niya ako.
"Kamusta si Titania?"- Kizme
"She's ok now. Damn. I'm so happy because she survived it! She made it."
Niyakap ko si Kizme ng mahigpit. Ginantihan din naman niya ako ng yakap.
"Thank you so much."- me
"Basta makakapagpasaya sa'yo."
Hindi ko talaga alam kung anong nagawa ko matapos ang trahedya sa buhay ko kasi nakilala ko si Kizme. Si Kizme na ginagawa ang lahat para mawala ang problema ko.
Nakilala ko si Kizme dito sa Pilipinas. Pareho kaming may problema sa kanya kanya naming ex kaya siguro kami nagkaintindihan. Kakaiba nga lang ang naging sitwasyon.
Siya nagkaroon ng boyfriend pero nainlove siya doon sa bestfriend ng boyfriend niya. Napatalsik siya sa school dahil nalaman iyon ng boyfriend niya.
Naging magkaibigan kami. Kinuwento ko din sakan'ya ang tungkol sa buhay ko.
Dati pagsinabi kong buhay ko ibig sabihin lang noon si Jelyn iyon.
Hindi ko kasi mapigilang banggitin si Jelyn kay Kizme pati na ang sakit niya. At nagpapasalamat ako sakanya ng sobra pati na rin sa daddy niya dahil tinulungan nila si Jelyn.
"Come on, Let's check my sister." Aniya bago ako nginitian at naglakad papasok sa kwarto.
Jelyn's POV
Nararamdaman ko ang lahat.
Ang hakbang ng ilang tao na kasama ko sa iisang kwarto.
Naririnig ko lahat.
Naririnig ko ang mga pag-uusap nila. Wala na akong nararamdamang sakit. Banayad ang lahat. Alam kong hindi pa huli ang lahat. Gising ako. Hindi ako nakatulog pero bakit ganito ang pakiramdam ko?
Gusto kong makita ang lahat pero wala akong makita. Gusto kong gumalaw. Pero hindi ko magawa.
Naapektuhan na ba ng gamot ang utak ko kaya hindi ko na magawang kontrolin iyon?
