Değer verdiğimiz insanlar değil midir asıl bizi üzen. Verdiğimiz değerin karşılığını alamayıp karşılıksız bırakıldığımız zamananlar değil midir üzüldüğümüz zamanlar ?
Gün geçtikçe aileme olan bağlılığım sevgim saygım azalıyordu sanki. Onları ne kadar sevdiğimi bilemiyorum artık. Ne zaman denk gelsem tartışıyor olarak buluyorum kendimi üzüyor kırıyor durumda olduğumuzu fark ediyorum hep. Babam hep kısıtlardı beni yasaklamalar sınırlamalar sana değil dışarıya güvenmiyorum diye başlayan cümleler ve tabiki dayak. Bu evin dayak yiyen delisi bir bendim. Diğer 2 kardeşimi hiç babamın dövdüğünü görmedim evet vurduğu olmuştur ama adam beni kaç defa öldüresiye dövdü be.
Olanlar küçüklükten geldiğinden hep içime kapanık biri oldum. Babam ne zaman bağırsa tamam demekten başka seçeneğim kalmamıyordu. Eşcinsel olduğumu öğrendiği gün öldüğümü sandım ben canımı çok yakmıştım böyle olduğum için ama babamın yaptığı kadar yanmamıştı canım. Babam lan o benim oğluyum canıyım diye düşünürken canımı alıcak bir azrail beriliverdi adam. Yılbaşı gecesiydi. Söylediği sözler herşey o gece değerlerimi öldürdü ona karşı, anneme dicek bir şey bulamıyordum zaten beni seviyordu ama eşcinsel olduğumu hatırladığı zamanlar değil. Ona anlattığım her şeyi babama anlatırmış meğer. Kötü zamanlarımı yaşıyordum ve kötü gün dostu vardırda kötü gün ailem yokmuş meğersem.
...
Artık onlara karşı duygularım kontrolsüz. Sözlerim düşünülmeden dökülüyor ağzımdan param olsa eve gelmeyecek durumdayım. Ve en kötüsüde hala kendimden nefret ediyorum onlardan bu kadar uzaklaşıp nefrete büründüğüm için.
