MALEDICTUS - De Begaafden

Hoofdstuk 20

De volgende dag werd Pax uitgerust wakker, al had hij niet veel geslapen. Misschien kwam dat door de spanning die de rest van de avond en nacht door zijn lijf had geraasd, als een gonzende groep bijen. Hij kon nauwelijks geloven wat er was gebeurd toen hij op zijn zij rolde in de hangmat en met open ogen in het schemerlicht staarde.

Kapitein Lunar is een Begaafde. Kapitein Lunar is een Begaafde. Kapitein Lunar is een Begaafde.

Zijn hart maakte vreemde, opgewonden sprongetjes in zijn borst iedere keer als hij de woorden herhaalde in zijn geest. Die man wist iets, of nee, hij wist veel. Het was alleen maar een kwestie van tijd voor hij Pax alles zou vertellen. Was hij een Begaafde geweest in het leger van de koning, of had hij les gegeven op de school voor de Elite?

Maar vooral, waarom was hij in hemelsnaam híér terecht gekomen, op zee?

Die vragen bleven in Pax' hoofd strijden terwijl hij zachtjes overeind kwam en een jasje over zijn hemd aantrok. Toen hij zijn leren laarzen had aangetrokken, stond hij op en zwalkte moeizaam tussen de slapende bemanning door. Net voor hij bij de trap was, greep een hand zijn enkel en verstarde hij.

'Wacht.'

Met tot spleetjes geknepen ogen en een wild bonzend hart draaide Pax zijn hoofd en sperde zijn ogen verbaasd open toen hij de oranje blik van Joyeus ontmoette. De jonge premiejager wierp hem een wanhopige oogopslag toe en vertrok zijn gezicht. 'Pax, het spijt me.'

'Oké, laat me los.'

Maar Joyeus liet niet gaan en omklemde zijn enkel alleen maar steviger. 'Luister naar me!'

'Nee, man! Je hebt genoeg gedaan. Ik had serieus medelijden met je. Ik dacht zelfs dat we bondgenoten konden worden, maar ik kan het niet. Niet meer. Bij mijn vader ben je stukken beter af,' voegde hij er snuivend aan toe. 'Jij bent vast zijn nieuwe zóón.'

'Houd op, Pax,' siste Joyeus verbeten. 'Dat wil ik helemaal niet. Het is gewoon... dat ik bang ben.'

'Iedereen is bang,' antwoordde Pax. 'Ik ook.'

'Jij vecht ook niet terug!'

'Alsof dat gaat.' Hij schudde zijn hoofd en gaf een harde ruk aan zijn been. Zijn enkel glipte tussen de vingers van Joyeus door en Pax stapte meteen een paar passen achteruit, buiten diens bereik. 'Ik zit op een schip. Het is niet logisch om nu te gaan knokken, Joyeus. Dat brengt alleen maar meer problemen met zich mee. Wie weet smijt kapitein Lunar ons dan gewoon van boord en sterven we met z'n allen, dobberend op de golven of opgevreten door een haai.'

'Eh, wat?'

'Het maakt niet uit hóé we dood gaan, Joyeus! Het gaat er gewoon om dát we doodgaan als ik nu tegen Arox inga!' brieste Pax nijdig. Hij stapte nog verder naar de ladder, want in de duisternis zag hij meerdere ogen glimmend zijn bewegingen volgen. 'We kunnen nu niet vechten,' fluisterde hij uiteindelijk zo zacht mogelijk, 'dus probeer dat ook niet. Je hebt genoeg gedaan. De rest komt later.'

Voor Joyeus nog iets kon zeggen – als hij dat al wilde – greep Pax de eerste sport beet en trok zich omhoog. In minder dan een ademhaling had hij de ladder beklommen en stak hij zijn hoofd naar buiten. Op het dek liepen al een paar mannen rond, die luid bevelen naar elkaar riepen, maar de kapitein zag Pax nergens.

Zijn oog viel op een gestalte aan de rand van het machtige schip en hij trok zich uit het gat, zodat zijn voeten weer vaste bodem onder zich hadden. Alhoewel, vast was een groot woord, want hij had nog steeds het vreselijke gevoel dat de boot heen en weer schommelde, niet in staat om de golven te overwinnen.

Terwijl Pax dichterbij schuifelde, herkende hij Arox. Zijn vader stond over de boeg geleund en leek in gedachten verzonken. Voor het eerst in lange tijd zag hij er kalm en redelijk uit, volwassen. Toch merkte hij de hangende stand van Arox' schouders op, zijn vettige haar dat nóg grijzer was geworden en de manier waarop hij het meeste van zijn gewicht op zijn linkerbeen liet rusten. Arox' rechterknie was ooit gebroken geweest – haast verbrijzeld – en jaren later had hij er, bij vochtig of koud weer, nog steeds last van.