These green eyes and curly hair (Harry Styles fanfiction)

Chapter 45

Βρισκόμασταν στο σπίτι μου με τον Harry και την Alice. Αν δεν ήταν η κατάσταση σοβαρή και το κλίμα τόσο βαρύ θα μπορούσα να ξεσπάσω σε γέλια! Η Alice ποτέ δεν συμπάθησε τον Harry και φρόντιζε να του το δείχνει με τον κάθε τρόπο.. Ακόμη και τώρα.

Όμως με το να ξεσπάσω στα γέλια ήταν κάτι ανάρμοστο και τρελό στην προκειμένη περίπτωση. Μόλις πριν λίγες ώρες είχα χάσει έναν από τους σημαντικότερους ανθρώπους ανθρώπους της ζωής μου. Πως θα μπορούσα απλά να γελάσω με κάτι τόσο μικρό και ανούσιο; Είχα σηκώσει από καιρό τα χέρια ψηλά στο θέμα της Alice και το πόσο ενέκρινε τη σχέση μου με τον Harry. Πλέον απλά δεν έδινα σημασία, όπως κι εκείνος που φυσικά γνώριζε τα πάντα.

«Εμμ…» ξεκίνησε ο Harry βγάζοντάς με από τις σκέψεις μου.

Εγώ κι αυτός στεκόμασταν όρθιοι ενώ η Alice είχε καθίσει πάνω στον πάγκο της κουζίνας.

Με κοίταξε μια φορά πριν μιλήσει. Κατά κάποιον τρόπο δίσταζε, κι αυτό με έκανε να φοβάμαι πιο πολύ αυτό που επρόκειτο να άκουγα..

«Anastasia… τα νέα δεν είναι καλά» μου είπε κοιτάζοντας και τις δυο μας

«Δηλαδή;» πρόλαβε να ρωτήσει η Alice

Ο Harry την κοίταξε εξεταστικά μια φορά πριν ξανά μιλήσει. Ίσως να ήταν και η πρώτη φορά που του απεύθυνε τον λόγο. Συνήθως τον αγνοούσε απλά!

«Ξέρετε, έψαξα αυτό που μου ζήτησες… Anna…»

«Και;» ρώτησα «Ήταν ο Alex; Αυτός το έκανε; Ήταν αυτός;» σχεδόν κατέρρευσα πριν καν ακούσω την απάντηση

Εκείνος χαμήλωσε το κεφάλι και απάντησε βραχνά «Ναι»

Τότε απότομα η Alice αναπήδησε από εκεί που καθόταν, κάνοντας ένα βήμα προς τον Harry. Εκείνος ατάραχος δεν κουνήθηκε ούτε εκατοστό.

«Τι εννοείς; Αυτός την σκότωσε;» ρώτησε

«Βασικά, πρέπει να μάθετε όλη την αλήθεια… Δεν-δεν την σκότωσε τυχαία!»

«Τι εννοείς;» είπαμε με μια φωνή

«Μωρό μου λυπάμαι τόσο πολύ… Αν ήξερα τότε.. θα.. θα προλάβαινα!» με κοίταξε θλιμμένα

Του ανταπόδωσα το βλέμμα αμέσως

«Harry» ψέλλισα «πες μας, απλά πες μας!»

«Εντάξει… λοιπόν, θυμάσαι τότε που προσπάθησε να σκοτώσει εσένα; Θυμάσαι που μπήκα μπροστά σου και τραυματίστηκα εγώ;» ρώτησε

«Ναι» είπα δειλά 

Η Alice μας άκουγε προσεκτικά.

«Τι έγινε μετά; Θυμάσαι;» ρώτησε ξανά