Annemle babam ilk İstanbul'a geldiklerinde henüz bir aylık evlilermiş.Hatta babam memleketini sırf dedem ve halalarım anneme kötü davranıyorlar diye terketmiş.İnanabiliyormusunuz?Babam annemi sevmiş! Ben ilk duyduğum da inanmamıştım.Babamın her zaman annemden nefret ettiğini düşünmüştüm.Meğer öyle değilmiş.
Annem şöyle anlatır hep.
"Babanla evlendiğimizde tanımıyorduk birbirimizi.Köy ortamı sonuçta.Görücü usulü evlendik bizde.Aydın çok severdi beni.Hatta düğünümüz bittiğinde yorgunluktan oda da uyuyakalmışım.O da beni uyandırmaya kıyamamış,üstümü örtüp yanıma uzanıvermiş.Sabah uyandığımda çok utanmıştım ama."Cümlenin burasında hep güler annem.Sanki tekrar yaşarmış gibi olur,kelimeler ağzından çıkarken burada değilmiş de yine o küçük köy kokulu odadaymış gibi uzaklara dalarak anlatır,gözleri puslanırdı.
"Daha bir aylık evliydik ama dedeniz,halalarınız beni hiç sevmezlerdi.Nedenini hiçbir zaman anlamamıştım ama.Baban hep kavga ederdi bu yüzden.Bir gün hadi gidiyoruz dedi.Topladık eşyaları gittik İstanbul'a.Dedenizin evi vardı bir tane.Yerleştik oraya.Hiçbirşeyimiz yoktu Beren.Bir sünger yatak,bir battaniye.iki yastık.Bu kadardı.Ama çok mutluyduk.Zamanla tamamladık herşeyi ama işte Aydın..."
Bundan sonrası çok basitti zaten.Babam tekstil işine girmiş,nerden geldiğini unutmuş,arkadaş çevresini ve ortamını değiştirmişti.
Bu koca şehir babamın gerçek kişiliğini yutmuştu.
Bu hikayeyi anneme hep anlattırırdık ablamla.Çünkü babamın anneme bir gün bile iyi davrandığını görmemiştik.Biz aile nedir bilmiyorduk ki!Ablamla gözlerimizin önünde aile denince içi boş bir kutu belirirdi.
Babam ilk annemi aldattığında ablam beş ben ise iki yaşındaymışım.Tabiki hiçbirşey hatırlamıyordum.İlk hatırladığım şey salonumuzdaki kahverengi koltuğun arkasındayken,babamın annemi elektrik süpürgesinin demir sopasıyla dövmesiydi.O zamanlar altı yaşındaydım.O olaydan bir kaç gün sonra dedem,babaannem ve en küçük halam İstanbul'a gelmişlerdi.Onların geldikleri gün annem hiçbirşey söylemeden sakince henüz 3. Sınıfa yeni başlayan ablamı okuldan alıp eve geldi ve hemen bavulunu hazırladı.Ardından ablamla beni öpüp "Sizi alacağım." Dedi
Ve gitti.
O an hemen balkona koştuğumu,sessiz ve içli gözyaşlarımla annemin oturduğumuz mahallenin yokuşundan aşağıya yürüdüğünü ve benim saatlerce orada öylece beklediğimi biliyordum.
Annem gitti.
Ablam bitti.
Ben öldüm.
❄
NOT:Bu bölüm hayal ürünü değildir.Tamamiyle gerçek ve yaşanmıştır.
أنت تقرأ
KATRAN
قصص المراهقينSalonda ki kahverengi koltuğun arkasındaydım. Ağlıyordum. Dizlerimi kendime çekmiş annemin çığlıklarını duymamak için ellerimle kulaklarımı kapatmıştım. Biraz sonra ablam yanıma gelmiş ve o da bana sarılıp ağlamaya başlamıştı. Ben buydum. Annemi bab...
