13ος αιώνας. Μια ακόμη επιδρομή στα Αγγλικά ανατολικά παράλια από τους Βίκινγκς. Κι ένα τρόπαιο: η γενναία κόρη ενός βοσκού. Θα αντιμετωπίσει τον ξεριζωμό της, τον χαμό αγαπημένων της, αλλά και μια καινούρια πατρίδα. Τι προκλήσεις της επιφυλάσσει το...
Ουπς! Αυτή η εικόνα δεν ακολουθεί τους κανόνες περιεχομένου. Για να συνεχίσεις με την δημοσίευση, παρακαλώ αφαίρεσε την ή ανέβασε διαφορετική εικόνα.
Υπήρχε αναστάτωση στο καράβι. Εκεί που κοιμόταν βαθιά με την Αμέλια στην αγκαλιά της, οι Βίκινγκς άρχισαν τα ζητοκραγάζουν και να φωνάζουν συγχρονισμένα "Κροπρ!". Η Έμμα άνοιξε τα μάτια της γρήγορα για να περιεργαστεί το περιβάλλον της και φρόντισε να ξυπνήσει και την Αμέλια. Ανασηκώθηκαν και κοίταξαν γύρω τους. Βουνά και απόκρυμνοι γκρεμοί τους περιτριγύριζαν με πυκνή βλάστηση. Ο ουρανός ήταν σκούρος - λογικό για την αρχή του Φθινοπώρου. Το κρύο ήταν αρκετό, αλλά υποφερτό, τουλάχιστον προς το παρόν. Στην Έμμα, αυτό που αντίκριζε της θύμιζε αρκετά την χώρα της, με μια νότα πιο άγριας και επικίνδυνης ομορφιάς. Γνώριζε πως βρισκόταν αρκετά βόρεια, καθώς είχε ακούσει πολλάκις συμπατριώτες της να αναφέρονται στους Βίκινγκς ως "βάρβαροι Βόρειοι".
Κρατώντας την Αμέλια από τους ώμους, παρατήρησε ότι εισέρχονταν σε έναν κόλπο και ότι στο βάθος αχνοφαίνονταν μερικές κατοικίες και ο καπνός από τις καμινάδες τους. Οι Βίκινγκς συνέχιζαν να ζητοκραυγάζουν, αγκαλιάζοντας ο ένας τον άλλον λες και μόλις είχαν καταφέρει κάτι που δεν πίστευαν ότι θα κατάφερναν. Οι περισσότεροι, επίσης, πλησίαζαν τον Ράνγκβαλντ και τον χτυπούσαν φιλικά στην πλάτη. Εκείνος τους χαμογελούσε συγκρατημένα, με τα μάτια του να εστιάζουν στην επιφυλακτική Έμμα. Μόλις οι ματιές τους συναντήθηκαν, η Έμμα γύρισε αδιάφορα από την άλλη, σφίγγοντας τους μικροσκοπικούς ώμους της Αμέλια για να της υπενθυμίσει ότι βρισκόταν δίπλα της.
Έσκυψε στο αυτί της, καθώς η μικρή κοιτούσε φοβισμένα γύρω της. "Κάναμε καλή παρέα σε όλο το ταξίδι αυτό. Θα συνεχίσουμε να κάνουμε, Αμέλια, εντάξει; Δεν θα σε αφήσω", της υποσχέθηκε με απόλυτη σοβαρότητα.
Η Αμέλια γύρισε να την κοιτάξει. "Ούτε εγώ θα σε αφήσω". Ήταν ένας αγνός, παιδικός όρκος. Κι όμως, έκανε την καρδιά της Έμμα να φτερουγίσει.
Της χάιδεψε τις ξανθές τούφες που χρειάζονταν σαφέστατα πλύσιμο. "Βασίζομαι πάνω σου", της είπε χαμογελώντας με νόημα.
