Seni Kendimden Çok Seviyorum

~1~

Nur Karahan

Bir insan hayatdan daha ne kadar kazık yiye bilir?
Bu hayatda gerçekten hiç yüzüm gülmedi.Ancak ben bunu dışarı vurmadım aslında en kötüsüde bu içinde tutmak daha ne kadar tuta bilirimki içimde? Artık biliyordumki bu vulkan bir gün patlayacak.Ama sabr ediyordum.Belki evren bana bir iyilik yaparda alt üst olan hayatım düzelir.Nah düzelir .Evren bana hep işaret gönderiyor hiç mutlu olamayacaksın diye.İşte bu günde o günlerden

1 gün önce

İşte yine lanet olası bir güne başlıyordum.Tek isteğim bir an önce evdeki işlerimi hall edip bu cehennemden dışarı çıkmak.Evet herkesin evi cenneti olur ama bende tam aksi cehennem.

Günlük rutin işlerimi yaptıktan sonra her şeyim hazırdı.Artık aşağı inme vaktiydi.Bu evde sanki herkes benden nefret ediyor gibime geliyordu ancak bir tek kişiden başka annem.Annem 2 yıl önce kanser olmuştu.Evet hayatım daha ne kadar kötü ola bilirki .Bana hayatda gerçekten değer veren Bu evdeki ve ailemdeki tek kişi Annem.

Babam acımasız hayatı boyunca her şeyini işine parasına adamış bir insan .Babamla çok ciddi problemler yaşıyorduk.Hatta evden kaçtığım bile olmuştur.

Evet bunlara rağmen ayakta kalıyordu Nur Karahan.Her zaman güçlü duruyordu.Çünki bunu sevdikleri için yapmak zorundaydı.En çokta Annesi için....

•••••
İlhan bey her zamanki otoriter ve ciddi sesiyle seslendi "Nur masaya gel " ayak sesleri gelen tarafa

Nur homurdanarak masaya geçti.

"Artık evlenmek vaktin geldi.Bu yaz evleniyorsun"

İlhan bey bir çırpıda gerçekleri Nurun yüzüne vurmuştu.Kız şaşkın bir şekilde ağzını araladı.Nasıl yani belkide 1 ay sonra evlenicekti ama haberi yoktu.Hemde tanımadığı ve adını bile bilmediği kişiyle

Nur karahan'dan

Biri beni bu kabusdan uyandırsın lütfen.İşte evren bana yine işaret veriyor.O kadar duygusuzlaşmıştım ki artık son bir kaç yıldır ağlamıyordum bile.Şimdi kim benim yerimde olsa ağlamazmıydı ağlardı.Ama ben onu bile yapamıyordum.Her şeyi içimde tutuyordum.

Hemen ayağa kalkıp bağırarak "bu ne saçmalık ben evlenmek istemiyorum hemde tanımadığım biriyle"

Babam elindeki kadehi sertçe masaya vurup boğazını temizledi.
"Ne zamandır bu evdeki kararları sen veriyorsun?" Dedi nefret etdiğim ses tonuyla!

"Peki sen ne zamandır benim hakkımda kararlar veriyorsun? Evlenmek bu oyun değil !bende senin kuklan değilim!" Dedim bağırarak sınırları zorluyordum bunu ikimizde çok iyi biliyorduk.

Cümlem bittiği gibi babam beni kolumdan tutup merdivenlere sürüklemeye başladı.Çok sinirliydi hemde içkili.Onu nadiren böyle görüyordum.Kollarının arasında çırpınıyordum."bırak beni Allahın cezası" dedim bağırarak.

O anda durdu ve suratıma bakıp yüzüme bir tokat atdı.Yüzümü sağa çevirirken ona hayatında unutamayacağı bir bakış atdım.

Galiba beni en alt kata götürüyordu.O an avazım geldiği kadar bağırdım. "Baba lütfen yalvarıyorum beni bırak"
Ama nafile gözü dönmüş gibiydi.Beni oraya kapatamazdı yapamazdı.

••••
O zifiri karanlık olan yere beni oyuncak bir bebek gibi fırlatmıştı.Çok kötüydüm.Sanki dayak yemiş gibiydim.Doğrusu yaşadığım şeyler dayaktanda beter.

Yere savrulmuş yorgun bedenimi yerden kaldıramıyordum.Sadece başımı kaldırmakla yetindim.Ona öyle nefretle bakıyordum ki.

"Kararın değişene kadar burdasın ha birde bana söylediğin o sözlerin bedeli ağır olacak!" Diyip arkasını döndü ve yürümeye başladı

"Senden nefret ediyorum baba " özellikle baba kelimesini daha vurgulu söylemiştim.Canını acıtmak istemişdim.Ama onun canı acımazdı.

Artık bu zifiri karanlıkta tek başımaydım.Ne olursa olsun kararım değişmeyecekti.O benim babam 10-15 dakikaya kalmaz acır gelir cıkarırdı beni burdan.Ama kendimi kandırıyordum.

İlhan Karahandı O !

••••••
Sanırım 1 gündür buradaydım açlıktan susuzluktan ölüyordum galiba.Dün yediğim pizzalara şükr ediyordum.Çok yorgundum sanki üzerimden tren geçmişti.Ölü gibi yerde yatıyordum.

Kapıya doğru gitmeye çalıştım.Birazcık başarılı ola bilmiştim.Kapıya yorgun bedenimle vurmaya çalıştım.

"baba lütfen bırak beni lütfen .Anne yardım edin lütfen ölüyorum ben" dedim yorgun bir sesle.

Dışardan gelen seslerle gözlerim irice açıldı.Tanımadığım bir sesle babamın sesini duyuyordum.Kavga ediyorlardı galiba.

Zorda olsa ayağa kalkmaya çalıştım yeniden kapıya vurmaya başladım.
"Yardım edin lütfen be ben çok kötüyüm" dedim tükenmiş bir ses tonuyla.

O anda bütün sesler kesildi.Sadece babamın "dur oraya gitme" deyişini duyuyordum.Bi de bu tarafa gelen ayak sesleri.

Artık ayakta duramıyordum .Tam o anda bu cehennemi aydınlatan biri belirdi karşımda.

Başım dönmeye başladı.Ve bende artık yorgun bedenimi serbest bıraktım.

Herkese merheba.Öncelikle kitabımı okuduğunuz için teşekkürler hepinizi tanımasamda çok seviyorum 1 bölüm kısa olmuş ola bilir ama ikinci bölüm uzun .2-3 gün sonrada Yb gelicek hepinizi öpüyorum yorum yapıb vote vermeyi unutmayın..❤️