Vriendschap, Liefde en Verraad

Claustrofobie

Ik ga op de grond zitten en kijk rond. Ik zie nu pas hoe klein het is.. Ik begin duizelig te worden van het idee dat ik gevangen zit, oowner mijn claustrofobie.. Ik knijp mijn handen als vuisten, al mijn woede en zo zitten nu bij een. Ik sta op en zie een stoel staan, ik pak hem op en gooi hem tegen de muur en ik schreeuw. 'Rustig!' Roept thijs en probeert op te staan en pakt me vast. 'ssst' sist hij een streelt mijn haar. 'het komt goed' ik kan erniets aan doen en barst in tranen uit, en denk aan de kalmering tips van mijn toneel docent.  Oppeens schiet me iets te binnen. Met mijn toneel docent hadden we het er over wat je moest doen als je opgesloten zat, zelf had ze vast gezeten en heefd ze zich gered met een haar speld heefd ze zich gered. Ik voel in mijn haar en ja hoor ik heb een speltje in mijn haar, ik loop naar de deur en begin te frutselen. 'Please werk Thijs moet nu echt naar het ziekenhuis' zeg ik tegen mezelf on opgemerkt. krak, de spelt breekt 'fack!' roep ik en schop tegen de deur. Ik zoek in mijn tas naar iets bruikbaars op eens zie ik een sleutel. 'wacht die herken ik niet' denk ik bij mezelf en pak hem. Er hangt een kaartje aan 'je reddende engel' staat er op. Iemand wist dus dat dit zou gebeuren.. maar dat zoek ik later wel uit. ik zet een stap en sta al bij de deur steek de sleutel in het slot en de deur gaay krakend open. 'jess!' roep ik 'Thijs ik help je ee moeten hier zo snel mogelijk zien weg te komen'.