The Battle I Can't Win Or Lose

-4- ~Waarom

Wat mensen zich misschien wel het meest afvragen is waarom ik dit doe. "Je bent al zo slank! Je bent harstikke mooi! Waarom doe je dit jezelf aan?" Zeggen ze dan. De waarschijnlijk meest logische rede zou zijn dat mensen mij dik noemen. Of dat ik hopeloos verliefd op iemand ben en hoop onweerstaanbaar te worden. Maar dat is niet waar. Ik doe dit voor mezelf. Ik vind mezelf niet mooi. Ik wordt onzeker van mijn lichaam. Ik voel me vreselijk in een croptop. Ik hou mijn buik in als ik rondloop in een restaurant omdat ik me schaam. En ik wil daar iets aan doen. En Ana wil mij helpen. En er is nog iets. Ik ben een tijdje gestopt met Ana en ben eventjes geleden weer begonnen. Ik ben begonnen om de rede die ik net vertelde maar ook omdat ik nergens anders aan hoef te denken als ik met Ana bezig ben. Iemand heeft mij verlaten. Iemand waar ik heel veel van hou. Diegene werd daartoe gedwongen. Om weg te gaan. Van mij en de anderen. Toen dat eerder gebeurde kwam diegene terug. Nu niet meer. Die kans is te klein. Te klein voor hoop. Daarom wil ik er niet overna denken. Maar als ik dun genoeg ben, zo dun dat het opvalt. Dan ziet diegene mij. Diegene zal zich zorgen maken. Een jaar, zo lang heb ik. Om te zorgen dat mijn botten uitsteken en mijn benen zo smal zijn dat ik mijn handen er makkelijk omheen kan vouwen. Ik weet niet of diegene van mij houd. Ik heb alles geprobeert. Alles op een goede manier. Maar als het niet goedschiks kan, dan maar kwaadschiks. Ik word dun.

Alles wat hierboven staat klinkt heel erg dramatisch. Ik was 13 toen ik het schreef, en als je niet beter zou weten klink ik echt als zo'n typisch tienermeisje dat voor het eerst een vriendje had die haar een dag later weer verliet. Het zat iets ingewikkelder in elkaar, en met de details zal ik je niet vermoeien, maar een belangrijk persoon in mijn leven zou ik in plaats van 1x per week zo'n 1x per jaar gaan zien. Ik kon dat niet aan, en het is echt waar: ik dacht dat als ik maar dun genoeg was het allemaal goed zou komen. Dat ze dan magisch zou verschijnen, zou zien hoe slecht het met me ging, en dat ik dan haar aandacht zou krijgen. Dat is een superzieke gedachte, die helemaal nergens op slaat.

Mijn eetstoornis begon dus als een soort van afleiding. Dat werkt voor geen meter, want je komt alleen maar dieper in de put te zitten. De eetstoornis wordt uiteindelijk een groter probleem dan dat waar je oorspronkelijk afleiding van zocht.

Lieve Yara van een flink tijdje terug; geloof me, dit is niet de juiste manier. Mensen houden niet meer of minder van je als je graatmager bent. Zo zijn mensen niet. Jij denkt alleen maar aan je lichaam, het is het enige waar je mee bezig bent, maar andere mensen kijken daar niet naar. Echt niet.