Goodbye my love.
ประตูกระจกบานเดิมถูกเปิดอ้าทิ้งไว้ปล่อยให้สายลมพัดผ่านเข้ามายังในตัวห้อง ฝ่าเท้าสีซีดเพราะไม่ได้แตะต้องแสงแดดขยับก้าวมายืนอยู่ตรงประตูพร้อมกับฝ่ามือที่จับผ้าม่านให้รวบไปอยู่อีกทาง จีมินทอดสายตามองท้องฟ้ายามเช้าที่ไม่มีเมฆบดบัง อากาศดูปรอดโปร่งดีมันชวนทำให้หัวใจดวงน้อยรู้สึกอุ่นขึ้นมานิดๆ
หลังจากที่ฟื้นขึ้นมาคุณหมอก็ออกความเห็นว่าควรให้เขาอยู่ในโรงพยาบาลต่ออีกสักสองคืนเพื่อดูอาการ ซึ่งเขาและครอบครัวเองก็ไม่ได้คัดค้านอะไร พี่ยุนกิก็อุตส่าห์อยู่นอนเฝ้าและคอยถามตลอดทั้งวันว่าเขาอยากได้อะไรไหม แม้จะแอบเกรงใจแต่ลึกๆแล้วจีมินเองรู้สึกดีไม่น้อยที่ได้รับความใส่ใจแบบนั้น
มันทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะนึกไปถึงฝันนั่น
จริงอย่างที่แทฮยองว่า.. เขายังมีครอบครัว ยังมีคุณพ่อคุณแม่ และพี่ยุนกิ.. มันคงเป็นบาปที่ติดตัวไปตลอดชีวิตหลังความตายแน่ หากเขาไม่ได้ฟื้นขึ้นมาและเอ่ยขอโทษให้กับทุกคน ตอนนี้จีมินรับรู้ได้เป็นอย่างดีเลยว่าทุกคนรักเขามากแค่ไหน
ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังทำใจไม่ได้กับการจากไปของแทฮยองอยู่ดี
วันนี้จีมินได้กลับมาบ้านแล้วหลังจากที่นอนหมดสติอยู่ในโรงพยาบาลนานหลายวัน มีบ้างบางวันที่คุณนายคิมจะเข้ามาเยี่ยมเยียนและให้กำลังใจเขา ซึ่งนั่นทำให้เขารู้สึกเจ็บปวดไม่น้อย เพราะท่านเองก็เพิ่งสูญเสียแทฮยองไป มันคงแย่มากในตอนที่ท่านรู้ว่าเขาคิดสั้นฆ่าตัวตายเพื่อจะตามลูกชายของเขาไป
ความผิดบาปนี้เขาจะขอชดใช้มันด้วยการทำตามในสิ่งที่แทฮยองเอ่ยขอไว้ เขาจะดูแลครอบครัวของแทฮยองเอง และจะทำให้ดีที่สุด เพราะแบบนั้นแล้วแม้ว่าในใจจะโหยหาความรักจากแทฮยองมากแค่ไหน เขาก็จะไม่วู่วามทำอะไรแบบนั้นลงไปอีกเด็ดขาด
