ดวงตาที่เอ่อคลอไปด้วยความหวาดกลัวยังคงมองคนที่นอนสบตากับตนนิ่ง ก่อนจะฉีกยิ้มออกมาอย่างโล่งอกเมื่อได้ยินอย่างนั้น จีมินผ่อนลมหายใจทิ้งเพียงแผ่วเบาและพยักหน้ารับช้าๆ ฝ่าเท้าภายใต้รองเท้าผ้าใบขยับก้าวเดินไปขอกุญแจบ้านจากคุณนายคิมซึ่งนั่งอยู่อีกมุมหนึ่งของโซฟา เพื่อที่จะไปเอาสมุดเล่มสีฟ้าตามที่แทฮยองเอ่ยขอเอาไว้
อย่างน้อยแค่สัญญาว่ายังจะไม่ไปไหน.. เขาจะเชื่อแทฮยอง
ปัง..
ทันทีที่ได้ยินเสียงประตูถูกปิดลงพร้อมแผ่นหลังของใครอีกคนที่หายไปจนลับตา ใบหน้าคมหล่อที่เผยยิ้มอยู่เมื่อครู่ก็ค่อยๆแปรเปลี่ยนไป เพราะความรู้สึกเจ็บร้าวที่ทนกดมันไว้นานหลายสิบนาทีวิ่งพล่านไปทั่วทั้งตัว จนคนที่นอนอยู่ต้องหอบเอาอากาศหายใจเข้าไปในปอดและผ่อนออกแรงๆ ราวกับว่าต้องการทุเลาความเจ็บพวกนั้นให้หายออกไป ใบหน้าคมคายเองเริ่มซีดจาง แผ่นอกใต้สาบเสื้อของโรงพยาบาลกระเพื่อมขึ้นลงตามแรงหอบหายใจ คิมแทฮยองกำลัขยับกายบิดเกร็งไปทั้งร่างเพราะความรู้สึกเจ็บ..เจ็บไปหมดทั้งตัว
“แทฮยอง! แทฮยองลูก!”
คุณนายคิมรวมถึงทุกคนที่อยู่ในห้องรีบลุกขึ้นเข้ามาดูอาการของคนป่วยแทบจะทันที หยาดเหงื่อเริ่มซึมออกตามกรอบหน้าและนิ้วมือที่จิกเกร็งขยำผ้าห่มผืนหนาเอาไว้แน่น หน่วยน้ำตาที่คลออยู่พากันล่วงหล่นตกลงข้างหมอน ดูก็รู้ว่าแทฮยองกำลังทรมาน..ทรมานจนแทบจะทนไม่ไหวอยู่แล้ว
“แทฮยองลูก ฮึก ได้ยินแม่ไหมลูก..”
คุณนายคิมควานกอดลูกชายแน่นพร้อมกับผู้เป็นพ่อที่โอบกายภรรยาของตนไว้อีกที ทั้งตกใจทั้งกลัวว่าแก้วตาดวงใจตรงหน้าจะแหลกสลายไป เสียงเรียกชื่อจากทุกคนดังก้องอยู่ในโสตประสาท เขารู้สึกได้ว่ามีหลายฝ่ามือกำลังเขย่าและพยายามสะกิดเรียก ได้ยินเสียงคุณแม่ของจีมินที่ต่อสายหาคุณหมอและเดินออกจากห้องไปตามคนมาช่วยด้วย คิมแทฮยองปิดเปลือกตาแน่นข่มความเจ็บลงก่อนจะฉีกยิ้มออกมาทั้งที่ยังคงหอบหายใจหนักๆอยู่อย่างนั้น
