พอเงยหน้ามอง ก็เห็นฝูงนกตัวน้อยบินว่อนอยู่บนท้องฟ้าที่แสนกว้างใหญ่
พวกมันเอาแต่บินไปไกลจนสุดลูกหูลูกตา...
ในวินาทีนั้นเองที่เกิดคำถามมากมายขึ้นในใจ
นกพวกนั้นจะบินไปได้ไกลแค่ไหนกันนะ..จะถึงบนเมฆก้อนนั้นไหม? หรือว่าจะไปได้ไกลกว่านั้นกัน ?
จะไปจนถึงดินแดนที่ไม่มีอยู่ในโลกของความเป็นจริง ที่ๆซึ่งมีคุณอยู่รึเปล่า ?
ผมอยากไปหาเขา..
แสงแดดอ่อนๆส่องลงมาจนพื้นหญ้าสีเขียวทอประกายสวยงามอย่างน่าหลงใหล ต้นไม้และเถาวัลย์ที่ปกคลุมโดยรอบช่างกลมกลืนไปกับกลิ่นไอของธรรมชาติเสียจริง ราวกับติดอยู่ในห้วงแห่งความฝัน..
ทุกอย่าดูเงียบสงบ แต่ก็ยังคงได้ยินเสียงของนกที่ขับร้องดังก้องออกมาจากที่ไหนสักแห่ง เป็นเหมือนบทเพลงที่ทำให้ผีเสื้อนับร้อยตัวกำลังกางปีกร่ายระบำอยู่
สายลมอบอุ่นที่พัดผ่านแรงพอให้เส้นผมต้องพลิ้วปลิวไปตามกระแสเฉกเช่นเดียวกับเศษใบไม้ที่หลุดร่วงลงมาจากต้น ทว่าพื้นหญ้าช่างเย็นเฉียบ ในตอนนั้นเองที่เพิ่งรู้ตัวว่ารองเท้าที่สวมใส่มันได้หายไป
แก้วตาสีน้ำตาลหม่นจดจ่ออยู่กับผีเสื้อตัวเล็กที่กำลังกะพรือปีกอยู่ตรงหน้าเขา ปีกของมันเองช่างสวยงามเชิญชวนให้ปลายนิ้วหยิบยื่นออกไปเพราะนึกอยากสัมผัสมัน
"จีมิน"
เสียงเรียกที่แสนคุ้นหูดังขึ้นจนเจ้าของเรียวมือเล็กๆที่เกือบจะแอบเอื้อมไปหาผีเสื้อตัวน้อยหยุดชะงักลง ดวงตาคู่สวยหลุบสายตาทิ้งก่อนจะไล่ขึ้นมองตรงไปยังต้นไม้ต้นใหญ่ที่สูงเสียดฟ้า แสงแดดด้านบนสะท้อนจนทอดเงาของใครอีกคนที่ยืนอยู่เยื้องๆหลังต้นไม้ต้นนั้น ก่อนที่ดวงตาของเราจะได้สบประสานกัน
อีกครั้ง
"คุณมาที่นี่ได้ยังไง.."
ในที่สุด จีมินก็หาเจอแล้ว...
หาแทฮยองเจอสักที
