MONTGOMERY 5 : Waiting For Superman

Simula

"I know.... I know..." aniya habang patuloy siyang nakatingin sa kanyang laptop."But I can't trust the people around me to take care of my business," dagdag niya.

"Why? You told me that your brother was helping you."

"You can't trust people. Even if they are your family, Evie."

Natigilan ako sa sinabi niya. Sinara ko ang kit at dinampot na 'yon. Humarap ako sa kanya at saka siya tiningnan.

"But they're family. There should be trust between you and your brother. In the Philippines, family is a big deal. They're the only ones who can help you whenever you're in need," paliwanag ko.

Umiling ang matanda.

"Sometimes yes, but sometimes no. Sometimes, they can be your worst enemy."

Hindi ko mapigilan ang manglambot ang puso sa sinabi niya. Siguro ay sobra-sobra ang naranasan niya sa kanyang pamilya para sabihin niya ang mga 'to. Hindi pala dahil mayaman ka ay masaya ka na. Hindi pa rin sapat ang pera.... lalo na kung wala ka namang mga taong tutulong sa'yo.

Nakatatakot mabuhay sa mundo na pati pamilya mo ay hindi mo pinagkakatiwalaan. Maswerte pa rin akong may pamilya akong pinaglalaanan ng pagod at pagpupursigi.

"Don't think too much, Mr. Smith," I breathed.

Napatingin ako sa orasan ko at ngumiti sa kanya.

"I need to go. I'll come back later for your afternoon medicines," paalam ko.

"Okay, Evie," sniya.

Tumalikod na ako at lumabas. Bumigat ang puso ko dahil sa sinabi ni Mr. Smith pero pinilig ko nalamang ang ulo ko. Araw-araw ay iba't ibang kwento ang naririnig ko rito sa hospital. Ang nakatatawa ay hindi na ako nasanay at lagi na lang akong nadadala sa kanila.

"Yung mga gamot ni Mrs. Gina?" tanong ko kay Helda pagkarating ko sa station.

Nilapag ko ang kit sa harap niya at inayos ang salamin ko. Natigilan ako nang malungkot siyang nakatingin sa akin. Kumunot ang noo ko at ngumiti nang matamis sa kanya pero hindi nagbago ang expresyon niya.

"Sabi ko nga, ako ng kukuha!" natatawa kong bawi.

"Ako na ang bahala kay Mrs. Gina. Sagutin mo muna 'tong tawag para sa'yo...."

"Tawag?" tanong ko.

Tumango siya. Lumabas siya sa station at hinila ako papasok. Kahit naguguluhan ay nagpatianod pa rin ako sa kanya at siya mismo ang nag-upo sa akin sa upuang kaharap ang landline kung saan kami tumatanggap ng international calls.

"Tumawag na ba sina nanay?" tanong ko.

Magdadalawang buwan na kasi akong hindi nakatatanggap ng tawag. Alam ko naman kasi na busy sila roon at nagtatrabaho rin ang ate ko kaya hindi na ako nangungulit minsan. Wala naman din kaming wifi para mag-Skype o ano man kaya nagtitiis na lang ako sa minsanang usap sa landline.

Umiling si Helda. "Hindi, Evie. Basta ako na ang bahala kay Mrs. Gina. Kung gusto mo mag-early outngayong araw ay ayos lang din."

Mas lalo akong naguluhan sa sinabi niya kaya inabot ko na lang ang telepono at huminga muna bago magsalita. Nararamdaman ko ang pag-akyat ng kaba sa puso ko kaya kinalma ko muna ang sarili ko.

"Hello? This is Evangeline Yu speaking," bungad ko.

"Evie! Bruha ka! Buti naman at nahanap na kita! Si Raffie 'to!" Napangiwi ako sa narinig kong boses.

Naramdaman ko ang mabilis na pag-init ng mga mata ko. Alam kong dapat ay matuwa ako dahil tumawag ang kaibigan ko mula nung nasa sinapupunan yata ako ng nanay ko pero nalulungkot ako ngayon. Isa sa mga natutunan ko habang nasa ibang bansa ako ay ang katotohanang sobrang nakatataba ng puso tuwing makaririnig ka ng pamilyar na boses sa telepono.