fat beth • clifford ✔

24. Był moim papierem.

- Coś się stało? - spojrzał na mnie zaskoczony, a ja lekko prychnęłam pod nosem, odwracając głowę. - Beth, co jest? - załapał mnie za rękę.
- Mówiłeś komuś, że się głodzę? - spytałam, wyrywając swoją rękę.

Zaprowadziłam go do szatni, gdzie spotkanie kogoś podczas przerwy obiadowej było wielkim wyczynem. Czułam się tam swobodnie. Wielka przestrzeń tamtego pomieszczenia, które było piwnicą, było wyczulone na różne odgłosy. W tym również kroki.

- Słucham? - spytał, a ja zrezygnowanie wyrzuciłam ręce w powietrze.
-Chris błagam - usiadłam na ławce. - Pewna osoba powiedziała mi, że to słyszała, kiedy komuś to mówiłeś. A chyba nie gadasz do siebie, bądź szkolnych pryszniców - fuknęłam w jego stronę.
- Kto to? - syknął. - Beth, kto to do cholery?
- Mój internetowy... - zawahałam się - kolega, którego nie znasz - Chris zmarszczył brwi.
- Powiedziałem to Hemmo, okej? - zamarłam. - Nie powiedziałem, że robisz to dla niego - spojrzał na mnie, a w jego oczach widniał strach. - Ale on stwierdził to samo co ja, że nie musisz się głodować - moje serce zabiło dwa razy szybciej. - Według niego wyglądasz naprawdę dobrze, tak normalnie - tłumaczył się.
- Nie chce mi się tego słuchać - burknęłam. - Niezły z ciebie brat. Wychodzi na to, że mogę ufać tylko Dune, dzięki - powiedziawszy to odeszłam, zostawiając go samego.

Czułam się wniebowzięta, ale jednocześnie oszukana. Z pierwszej perspektywy zostałam obdarzona komplementem i to od chlopaka, za którym wzdychała połowa dziewczyn w szkole! Poczułam się naprawdę dobrze, wręcz wartościowo. Przez chwilę nawet pewnie, dopóki nie pomyślałam o Chrisie. Do cholery on był moim bratem! Myślałam, że mogę mu zaufać. Jednak po prostu się przeliczyłam. Wręcz przyjechałam. Odkąd pamiętam był swojego rodzaju człowiekiem, który wysłuchiwał moich gorzkich żali. Był moim papierem, na którego przelewałam moje wszelakie smutki, aż do tamtej chwili.

A macie.
Żeby nie było że jestem polsatem lmao.