Royal Secret

Κεφάλαιο 17

Ας αρχίσουμε την διαδικασία. Αρχικά χωρίς να βγάλω το νυχτικό, έβαλα το κορσέ. Ξεκίνησα να κουμπώνω τα μεταλικά κουμπιά. Μόλις τα έφτιαξα όλα έφτασα τις κορδέλες στη πλάτη μου και παίρνοντας μια μεγάλη ανάσα για να κάνω την κοιλιά μου μικρή, τις έδεσα. Άφησα την ανάσα που κρατούσα και ήταν σαν να έτρεχα για ώρες. Έβαλα το εσωτερικό του φορέματος, δηλαδή μια φούστα με χοντρό ύφασμα που έκανε το φόρεμα να φαίνεται φουσκωτό ενώ πάνω φαινόταν η πολύ λεπτή μέση. Ήταν πανέμορφο και βασανιστικό. Τέλος φόρεσα το φόρεμα. Να γιατί ήθελα την υπηρέτρια μου να το κάνει.

Κάθισα στο κρεβάτι και κοίταξα τον Ρίτσαρντ που ήταν τρομαγμένος. "Δεν το είχα δει όλο έτσι;" με ρώτησε. Γέλασα και είπα "Ακόμα δεν έχεις δει ούτε τα μισά." Μόλις έφυγε από το δωμάτιο, πήρα το μαχαίρι που μου είχε κάνει δώρο και το έβαλα μέσα στη μπότα μου.
Έτρεξα για να τον φτάσω και  κατεβήκαμε τι σκάλα και ενώ περίμενα να είναι κάποιος εδώ, δεν υπήρχε κανείς.

"Έχουν πάει για κυνήγι." μου απάντησε χωρίς να τον ρωτήσω, μα όπως μου είχαν πει κάποτε, είμαι σαν ανοιχτό βιβλίο. Αφήνω όλα μου τα συναισθήματα να φαίνονται. Έγνευσα και απλά συνέχισα να περπατάω.

        Είχα προετοιμαστεί ψυχολογικά, μόλις βγήκα εξω απο την πόρτα πως θα περπατούσαμε για ώρες μέχρι να φτάσουμε στη πόλη. Μα κατάλαβα ότι η άποψη μου ήταν λανθασμένη, όταν δύο πανέμορφα άλογα μας ‘περίμεναν’ έξω. Το ένα τεράστιο καφέ άλογο το είχα ξαναδεί όταν προσπάθησα με αποτυχία να ξεφύγω από εδώ. Το δεύτερο ένα εξίσου μεγάλο λευκό άλογο. Ξέχασα όλους του κανόνες και τα χαζά πρωτόκολλα και με γρήγορο βάδισμα έφτασα κοντά του.

       Με αργές κινήσεις χάιδεψα το λαιμό του και μετά το κεφάλι του μέχρι και που αυτό έβαλε το κεφάλι του πάνω στον όμο μου ως δείγμα εμπιστοσύνης. Χαμογέλασα και μετά είδα τον Ρίτσαρντ να ανεβαίνει στο δικό του άλογο. "Θες βοήθεια να ανέβεις;" με ρώτησε.  Η αλήθεια να λέγεται, δεν με άφηναν ποτέ να ανεβαίνω σε τόσο μεγάλα άλογα. Φοβόντουσαν πως θα με ρίξει κάτω ή δεν θα μπορώ να το ελένξω. Έτσι είχα μια καφέ φοράδα, που σπάνια με άφηναν να ιππεύσω.  Κοίταξα άλλη μια φορά το μεγάλο άλογο και μετά τον Ρίτσαρντ. "Ευχαριστώ πολύ, μα θα τα καταφέρω." πήγα και ανεβασα με προσοχή το πόδι μου στη σέλα και βάζοντας δύναμη ανέβηκα πάνω. 

       Ξεκινήσαμε να τρέχουμε στο δάσος και για άλλη μια φορά λάτρεψα το συναίσθημα του αέρα στο πρόσωπο μου.  Όταν τα άλογα κουράστηκαν σταματήσαμε κάτω από κάποια μεγάλα δένδρα.  Ο Ρίτσαρντ ήρθε δίπλα στο άλογο για να με βοηθήσει να κατέβω και βάζοντας τα χέρια μου στους ώμους του, κατέβηκα.