Step brother ||GR~Cameron Dallas||

Strange

CAMERON :

"Σε κρατάω πάμε μέσα καλύτερα , κανένα φυσιολογικό παιδί δν ειναι μέσα στην τάξη τέτοια ώρα"

Δν ξέρω τι με έπιασε όταν μου είπε πως ειναι αγοραφοβικη και πως ειναι έτοιμη να σωριαστει ένιωσα πως έπρεπε να την βοηθήσω να την συμπονεσω σαν υποχρέωση , όμως όταν την αγκαλιασα για να μην πέσει ένιωσα κατι διαφορετικό σαν να ήταν δικιά μου επιλογή και όχι κατι που επιβάλλεται να το κάνω ,όχι οχι βλακείες λέω , ίσως και οχι βασικά δν ξέρω δν ξέρω πως νιώθω... από τις σκέψεις μου με έβγαλε γρήγορα η φωνή της

"Νομίζω πως ζαλιζομαι" είπε με τρεμάμενη φωνή

"Μισό λεπτό φτάνουμε" της ειπα για να την καθησυχασω

Μετα από 2 λεπτά φτάσαμε στην τάξη του κυρίου γκριερ , ειναι πολυ συμπαθητικός καθηγητής γιατί ειναι και πατέρας ενός φίλου μου του Νας οπότε ακόμα και αν μας έβλεπε δν θα μας έλεγε τπτ

"Αισθάνεσαι καλύτερα τώρα" την ρώτησα όσο πιο ευγενικά μπορούσα

"Κάπως" μου είπε λιγάκι διαστακτικα ίσως να μην ήθελε να ανησυχησω η γλυκουλα

Την παρακολούθησα για λίγα κλασματα δευτερολέπτων αλλα πρόλαβα να παρατηρήσω αρκετά πράγματα φαινόταν αδύναμη δίχως να μπορεί να κουνηθεί να νευριασει μαζί μου ή να μου την πει φαινόταν σαν φοβισμένο κουταβάκι βασικά φαινόταν πολυ όμορφη έτσι , αλλα μου άρεσε και ο άλλος της χαρακτήρας ειναι η αλήθεια , με κοίταζε μες στα ματιά και την κοίταζα και κοκκινισε
ίσως να μην ειναι τόσο σκληρή όσο νομίζω ίσως να ειναι λιγο ντροπαλή με το χέρι της βάζει μερικές τουφες από τα μαλλιά της πίσω από το αυτί της αυτό μου δείχνει την αμηχανία της και εγώ νιώθω αμήχανα , της χαμογελάω μου το ανταποδίδει και δαγκώνει τα χείλια της ... Γιατί το έκανε αυτό ! Κατάλαβε τι αναρωτιέμαι και ξανακοκκινιζει τελικά ειναι αρκετά ντροπαλή , δαγκώνω και εγώ τα χείλη μου δεν το ήθελα !!!! Μου βγήκε φυσικά δν ξέρω γτ την παραξενεύει Αλλα χαμογελάει κοιταζομασταν για αρκετή ώρα αρχίσαμε να νιώθουμε αρκετά άβολα έπρεπε να σπάσει ο πάγος και έτσι άλλαξα θέμα

"Ωραίο καιρό δν εχει σήμερα ;" ότι πιο ηλιθιο θα μπορούσα να πω

Χασκογελασε , μου άρεσε , εχει ωραίο χαμόγελο

"Αν εςυ θεωρείς τη συννεφιά τις αστραπές και τα μπουμπουνητα ωραίο καιρό τότε πάω πάσω" μου είπε χαμογελώντας και στην συνέχεια σκασαμε στα γέλια η αλήθεια ειναι πως ειναι διαφορετική ,θετικά όμως διαφορετική και μου αρέσει αυτό

"Ξέρεις κάποια στιγμή θα πρεπει να σε αφήσω " της ειπα αν και δν το ήθελα δυστυχώς θα έπρεπε

"Το ξέρω και το καταλαβαίνω , πήγαινε και τώρα να βρεις τους φίλους σου εγώ θα κάτσω εδώ να περιμένω να χτυπήσει τι κουδούνι "

"Θες να έρθεις μαζί μ να σου γνωρίσω και άτομα ;"την ρώτησα

"Εκεί έξω , να μου λείπει να σιωραστω πουθενά και να γίνω ρεζίλι ;! Οχι ευχαριστώ "

"Αν πας να πεσεις θα σε κρατήσω ουτος η άλλως μια χαρά τα κατάφερα την πρωτη φορα " της ειπα και χαμογέλασε

"Σε αυτό δεν θα διαφωνησω" μου ανταποκρίθηκε χαμογελώντας