Connections

proloog

'Op staan lieverd, we gaan zo!'

Ik open mijn ogen en kijk naar mijn vader die bij mijn trap staat.

'Ik kom er aan.' Zeg ik nog half slapend. Ik hoor Hoe hij mijn houten trap af loopt. Het gekraak van de tredens herinnert me er altijd aan hoe oud dit huis is. Ik woon hier al sinds ik geboren werd. Docht bij het dorp maar toch in het bos zodat mijn vader zijn werk kan doen.

Mijn vader, Ercan balda Erkenboldus voor het gemak Ercan, is de baas over Raven Woods. Dit bos bevat het beste houd en de mooist raven van ons hele land. Papa moet voor deze bossen zorgen samen met mama, Magan svintha Meginsuind voor het gemak Magan. Nu is haar achternaam natuurlijk Erkenboldus. Ik ben Elena viga Erkenboldus.

Ik sta op en rek me uit. Ik pak mijn kleren en trek ze aan. Het zijn gewoon boeren kleren omdat anders mijn goede kleren voor de kerk vies zullen worden. Ik hoor voetstappen op mijn trap. Ik weet meteen dat het mama is. Haar voeten klinken zachter op het houd.

'Ik help je wel even.'

Ze doet mijn langen blonden haren in een knot en doet mijn doek voor in mijn haar er over heen. Zo ga ik altijd naar het bos. Anders zit mijn haar alleen maar in de weg.

'Dank u.'

Mijn moeder geeft me een kus op mijn voorhoofd en we lopen naar beneden. Ons huis is niet zo groot, de meeste huizen zijn best klein dus ik heb niets te zeuren. Ik besteed hier niet veel tijd. Ik ben meer en deels buiten of in het dorp.

Mijn vader staat al buiten met bijlen. De meeste meisjes werken niet. Ze moeten thuis blijven en voor het huishouden zorgen. Maar als ik over een paar jaar voor Raven Woods moet gaan zorgen, moet ik wat voorbereiding hebben.

'Oké, vandaag moeten er 3 bomen omhakken voor Radan en 4 voor Tzar. Als we opschieten kunnen we het morgen al opsturen.'

Ik pak een bijl en loop naar een van de bomen. De stam van de bomen is heel dik, daarom is dit hout zo geliefd. Je krijgt er veel uit. Het duurt ook even tot de boom om ligt. Als ik hem eindelijk om hebt begin ik met de boom ik kleinere stronken te hakken zodat het makkelijk te vervoeren is. Ik pak de stronken op en loopt met mijn moeder terug.

Hoe dichterbij we bij mijn huis komen, hoe meer geschreeuw ik hoor. We beginnen wat sneller te lopen en ik zie papa die aangesproken wordt door soldaten uit Radan.

'Heren, wat is het probleem?' Vraagt mijn moeder.

Een van de heren loopt op me af en trekt het hout uit mijn handen.

'Hé!'

Ik probeer het terug te pakken mijn hij duwt me op de grond.

'Morgen is de afgesproken datum, nou geef mijn dochter haar hout terug!'

'Ow ow ow... oude man... je begrijpt het niet. Wij hoeven het hout niet... We willen je bos!'

Een soldaat pakt zijn zwaard en steekt papa neer.

'Ercan!' Mama rent op hem af en probeert de wond te dichten. Ik pak mijn hakbijl op en hak recht in de man zijn borstkas waar mijn hakbijl blijft steken. De man valt dood neer. Mama kijkt me aan.

'Dat krijg je er van als je mijn vader vermoord.'

De andere man kijkt me aan. Hij pakt zijn zwaard en loopt op mijn moeder af. Ik spring op zijn rug in de hoop dat hij afgeleid wordt. Hij pakt me vast en probeert me van zijn rug af te schudden. Na een tijdje van ik op de grond.

'Mama!' Roep ik voor dat het zwaard ook haar hart treft.

Ik sta op en ren naar papa. Ik trek het zwaard uit zijn hart en steek hem recht Door de man zijn buik. Ik ren naar mama toe en kijk naar haar... monsters zijn het! Ik hoor paarden achter me. Ik kijk op en zie een groep soldaten uit Radan. Ze kijken me aan.

'Bent u helemaal gek geworden! Denkt u soms dat u zomaar al mijn soldaten kan gaan vermoorden!' Blijkbaar is het een commandant.

'Uw mannen hebben mijn ouders vermoord! Ik heb het recht om ze te wreken!'

Hij knipt in zijn vingers en een paar soldaten staan op. Ik zie al waar dit heen gaat. Ik sta op en ren naar binnen. Naar de kelder waar onze dieren huiden liggen. Ook om te verkopen. Ik pak een stuk en knip er wat uit, een holster. Ik ren naar de keuken en pak wat mesjes en dan pakken de soldaten me.

'LAAT ME LOS!' Gil ik zo hard ik kan.

Ze nemen me mee naar buiten. De soldaten laten me los en een van hun loopt naar me toe. Hij pakt mijn polsen en bind ze vast met een stevig touw.

'Denkt u echt dat dit me tegen gaat houden?' Snauw ik.

De man zegt niets en stap op zijn paard. Ik word ben hem achter op gezet.

'Waar brengen jullie me heen?'

'Mist Mountain. Je zult boeten doen.'

Nieuw boekie! Hoop dat jullie het leuk vinden! Shoutout naar OrlandoBloomFan4ever voor het maken van de cover!