Jak spędzasz twój dzień? | N.H | Jaki był twój dzień sequel

46

Niall jest przerażony, ja też, nie ma co ukrywać, ale nie możemy zrezygnować, jeśli nawet nie spróbujemy. Jeśli się nie uda, trudno, ale warto zrobić kolejny krok w przód, a nie trzy w tył.

Sprawdzam po raz kolejny, czy mam w torebce wszystkie potrzebne dokumenty. Niall specjalnie próbuje wszystko opóźnić, żebyśmy nie zdążyli na czas, ale jestem pewna, że nawet gdybyśmy się spóźnili kilka godzin, i tak wszyscy by na nas poczekali.

Pośpieszam chłopaka, a on odkrzykuje, że zaraz zejdzie na dół. Od rana oboje chodzimy jak nakręceni, dlatego nawet się z nim dzisiaj nie widziałam. Możliwe, że się minęliśmy, ale z pośpiechu i stresu, najzwyczajniej nie zwróciliśmy na to uwagi.

Blondyn zbiega ze schodów, prawie się przewracając na końcu. Ma na sobie eleganckie, ale nie garniturowe, spodnie, koszulę w delikatne prążki i trzyma czarny sweter w ręce. Już mam kierować się do małego korytarza, żeby założyć buty, kiedy on łapie mnie za dłoń i ciągnie na małą pufę, stojącą w rogu pokoju. Sadza mnie na niej a sam kuca przede mną.

- Gdybyśmy mieli własne dziecko, adoptowalibyśmy Sue? - Pyta mnie ze łzami w oczach.

Mimo że nie rozumiem w jakim celu jest to pytanie, mówię mu to, co siedzi w mojej głowie.

- Nie gdybaj, Niall. Jeśli nie będziesz chciał, nie podpiszesz dokumentów i tyle, przecież nikt cię do tego nie zmusi. Jesteśmy dorośli i podejmujemy decyzje samodzielnie. W drodze do domu dziecka będziesz miał jeszcze chwilę, żeby się zastanowić.

- A jeśli w przyszłości będziemy mieli własne dziecko? Co wtedy? - Wzdycham głęboko na jego słowa.

- Jeśli zaadoptujemy Sue, ona też będzie naszym dzieckiem, będzie miała tyle samo miłości.

Widzę jak Niallowi trzęsą się ręce, kiedy wysiadamy z samochodu, a przed budynkiem sierocińca czeka na nas nasz prawnik. Trącam go ramieniem i posyłam uśmiech. Wiem, że całą drogę głęboko zastanawiał się nad adopcją. Nawet nie włączył radia ani nie zaczął rozmowy.

Wychodzę z małego pokoiku, w którym miałam ostatnią sesję z tutejszym psychologiem. Za chwilę będziemy w gabinecie Evy, gdzie zaczniemy formalności.

Jako pierwsza podpisuję wszystkie dokumenty, blondyn siedzi koło mnie i patrzy w ścianę lub na widok zza okna. Ręka zaczyna mnie już boleć od podpisów, wiedziałam, ze jeden nie wystarczy, ale nie spodziewałam się, że będzie ich aż tyle.

Kończę i uśmiecham się do dyrektorki domu dziecka. Niall nadal zachowuje się, jakby był w totalnie innym świecie, ale tym momencie jestem pewna tego, co zdecydował. 

Nie podpisze. Zrezygnował.

Uśmiech znika z mojej twarzy, ale jednocześnie wiem, że to musiała być decyzja zarówno moja, jak i jego, Nie mam do niego żalu, najwidoczniej uznał, że nie jest gotowy.

- Panie Horan - Dean, nasz prawnik, próbuje wybudzić go z transu.

Niall szuka po omacku mojej dłoni. Ściskam ją, mając nadzieję, że to podniesie go na duchu i da znać, że rozumiem jego decyzję i nie mam mu tego za złe.

---

Przepraszam, jeśli są jakiekolwiek błędy, idk dlaczego, ale robię dzisiaj takie literówki, że połowę wyrazów w rozdziale musiałam poprawiać 😂

Co myślicie o decyzji Nialla? Dobrze zrobił? 

ZAPRASZAM NA TITANICA, LINK W OPISIE I W BIBLIOTECE NA MOIM PROFILU 😚