Who are you?

Rozdział 1

Autorka: Pierwszy rozdział też nie należy do najciekawszych, ale od następnego już coś zacznie się dziać.

***************************

- Co ty sobie myślisz?! – oburzony krzyk rozniósł się po barze – To, że płacą mi za obsługiwanie takich dupków jak ty, nie oznacza, że możesz traktować mnie jak dziwkę! Palant – prychnął.

W całym lokalu panowała cisza. Nikt się nie odzywał, wzrok wszystkich utkwiony był we wściekłym kelnerze, który zmierzał w stronę lady barowej. Jego policzki były zaczerwienione ze złości, a usta tworzyły cienką linię z gniewu. Spojrzenie obecnych przeniosło się na śmiejącego się mężczyznę, gdy tylko drobny szatyn zniknął na zapleczu. Zielone oczy, błyszczące rozbawieniem utkwione były w miejscu gdzie zniknął uroczy – jego zdaniem – kelner. W policzkach pojawiły się wgłębienia, kiedy nie potrafił powstrzymać swojego uśmiechu. Wściekły niebieskooki, o niesamowitym tyłku, był słodki, kiedy się złościł.

- Gratuluję Harry! – ciszę przerwał towarzysz kędzierzawego. Jego sarnie, brązowe oczy wpatrywały się w przyjaciela z nutką politowania i rozbawienia – Chyba nic z tego – zaśmiał się, drapiąc lekko po zarośniętym policzku.

- Zgadzam się z Liamem – wtrącił się mocny irlandzki głos – Twój tani podryw był beznadziejny, dodatkowo go wkurzyłeś.

- Jeszcze zobaczymy – w jego głosie dosłyszalne było przekonanie, kiedy zielone spojrzenie utkwione było w drobnym szatynie, który pojawił się za barową ladą i rozmawiał z barmanem.

*****

- Niezły popis Lou! – brązowe oczy z rozbawieniem przypatrywały się szatynowi, a usta układały się w zadziornym uśmiechu.

- Zamknij się Zayn! – bąknął, patrząc na przyjaciela z pod byka – Nie pozwolę, aby obcy dupek macał mnie po tyłku i traktował jak dziwkę. Nawet jeśli się gorący – ostatnie zdanie dodał już ciszej, jednak jego przyjaciel i tak to usłyszał.

- Wiedziałem, że jest w twoim typie – zwycięski uśmiech pojawił się na twarzy bruneta.

- Powiedziałem zamknij się! – warknął, biorąc tace, aby roznieść zamówienia.

- I tak wiem, że mnie kochasz – usłyszał jeszcze za sobą śmiech Malika.

*****

Naciągnął mocniej czapkę na głowę, kiedy chłodne powietrze owiało jego ciało. Rozejrzał się po chodniku i jęknął z niezadowoleniem, dostrzegając znajomą postać stojącą kilka kroków dalej. Harry Styles, jak co dzień, od ponad miesiąca czekał aż Louis skończy pracę, w dłoniach trzymając bukiet kwiatów.

- Cześć Lou – szeroki uśmiech rozpromieniła jego twarz, tworząc w policzkach dołeczki. Louis mógł nie przepadać za Harrym, jednak skłamałby mówiąc, że nie jest przystojny i to cholernie przystojny.

- Kiedy dasz sobie spokój? – westchnął, zatrzymując się przed kędzierzawym.

- Z tobą? Nigdy.

- Nie szkoda ci pieniędzy na kwiaty? Domyślam się, że nie bierzesz ich do domu, tylko wyrzucasz.

- Zacznij je przyjmować, a nie będę ich wyrzucać i marnować kasy.

Louis nie umiał powstrzymać cichego chichotu, który uciekł z jego ust, kiedy kręcił w niedowierzaniu głową. Co prawda Harry zaszkodził sobie u Louisa już na samym początku, przez co szatyn nie pałał do niego jakąś wielką sympatią, jednak musiał przyznać, że wytrwałość kędzierzawego bardzo mu imponowała.