Weak but strong

16

Door een koude bries over mijn gezicht word ik wakker.

Ik open mijn ogen en ik schiet overeind.

Ik moet naar huis. Wat als ze merken dat ik weg ben?

Shit!

We zijn op het dak in slaap gevallen!

Emiel leunt slaperig op zijn ellebogen en hij kijkt me aan.

"Ik moet naar huis. Hoe laat is het?" Vraag ik.

Hij kijkt op zijn horloge.

"Kwart over vijf." Zegt hij.

Ik zucht opgelucht.
Dan zijn ze nog niet wakker.

Ik sta op en ik wacht even tot alle vlekken voor mijn ogen weg zijn.
Anders zie ik namelijk niks.

Emiel kijkt me zwijgend aan en dat bevalt me niet.

Kan hij mijn vetrollen zien? Of mijn onderkin? Of zit er een gigantische vlek in mijn kleren?

Oh natuurlijk!
Ik heb zijn sweater aan!

Ik trek zijn sweater uit en ik rijk hem naar hem uit.

"Hou maar." Zegt hij.

Ik schud mijn hoofd.

Dat kan ik niet doen, ik kan niet weer iets van hem krijgen.

"Kom eens baby." Zegt hij.

Ik kijk hem verlegen aan en ik ga op mijn knieën naast hem zitten.

Hij veegt, leunend op één elleboog, mijn haar achter mijn oor en dan gaan zijn vingers over mijn lippen heen.

"Hou hem, voor mij." Zegt hij.

Ik kijk naar zijn vinger en dan naar de sweater.

"Maar hij is van jou, ik kan dat niet aannemen. Je hebt al zo veel voor me gedaan." Protesteer ik voorzichtig.

Hij leunt weer terug op twee ellebogen en hij lacht.

"Het geeft niet Veronica. Ik heb genoeg sweaters. Neem hem mee en draag hem als pyjama." Zegt hij.

Ik kijk naar de sweater en ik stel mezelf voor dat ik gewoon luister.

Ik stop de volgende keer gewoon geld in zijn zak.

Ik knik.

"Ik moet gaan. Anders hebben ze me door." Zeg ik.

Hij knikt ook en hij staat op. Zonder een woord te zeggen lopen we naar beneden en lopen we naar mijn thuis.

De zwarte m4 staat voor de deur.

Ik vind het echt een mooie auto.

Zo stylevol en toch agressief, zo ziet hij eruit, een prachtige BMW.

"Ik moet achterom, zo ben ik ook weggeslopen." Meld ik.

"Oke, zie ik je straks?" Vraagt hij.

Ik knik.

Hij lacht naar me en geeft een zachte tik op mijn kont.

Ik lach en ik kijk hem met rode wangen aan.

"Tot straks." Zeg ik.

"Tot straks baby." Zegt hij en hij blijft me nakijken tot ik binnen ben.

We zien elkaar best wel veel, maar dat maakt me niet uit.

Ik hou van hem.

Ik sluip naar mijn kamer en ik kruip in bed.

Nog twee uurtjes slapen en ik kan de rest van de dag er weer tegenaan.

Je zou bijna vergeten hoe ongelukkig ik me soms voel.

Nu Emiel er is lijkt het alsof ik de hele wereld aankan.
Alsof ik nooit alleen confrontaties aan hoef te gaan.

Ik val snel in slaap.

Gelukkig.

--

"Vera! Je vriendje is er!" Hoor ik mijn moeder roepen vanaf beneden.

Ik hoor wat gepraat beneden maar het is te zacht om te verstaan.

Ik zucht en ik kijk op de klok.

Ik heb vier uur geslapen...

Nog voor ik me fatsoenlijk uit bed gesleept heb klopt er iemand op mijn deur.

"Pascal, ga een vriendin zoeken." Mopper ik.

"Mag ik binnen komen?" Vraagt Emiel.

Ik kijk met grote ogen naar de deur.

"Oh sorry! Ja wacht, even kleren aan trekken." Zeg ik snel.

"Wat heb je aan?" Vraagt hij.

Ik slik en ik pak snel een broek, bh en een shirt.

"Een onderbroek en jou sweater." Zeg ik zacht.

"Mooi." Zegt hij.

"Heb je lekker geslapen?" Vraag ik om van onderwerp te veranderen.

Ik wurm me in mijn broek, die dingen lijken altijd te krimpen in de was.

Of ik ben in drie dagen tijd vijf kilo aangekomen, wat ook een optie is.

Ik trek snel mijn bh en shirt aan en dan doe ik de deur voor Emiel open.

Hij kijkt me aan en hij lacht.

"Je shirt zit verkeert om." Zegt hij met een lieve lach.

Ik kijk erna en dan lach ik schaapachtig naar hem.

Met rode wangen trek ik het shirt uit en weer goed aan.

Zijn sweater ligt op mijn bed en ik zie dat hij erna kijkt.

"Heb je er echt in geslapen?" Vraagt hij.

Nu pas realiseer ik me dat hij mijn vraag negeerde.

Ik heb nog steeds rode wangen en ik knik ja.

Hij rook zo lekker en vertrouwt.

Emiel glimlacht en drukt een kus op mijn voorhoofd.

Hij pakt mijn hand en neemt me mee naar beneden.
Ik pak onderweg mijn borstel en ik borstel mijn haren.

Niet dat het veel zin heeft, mijn haar krult zo dat het er na vijf minuten weer uitziet alsof ik het nog nooit geborsteld heb.

Heel irritant.

Mijn moeder kijkt me aan en lacht.

Ze knijpt in mijn nog rode wangen en kijkt dan naar Emiel.

Ik zucht zacht.

Zo snel rood kleuren is echt irritant!