Weak but strong

14

Ik sluit me op in mijn kamer en ik laat me op mijn bed vallen.

Mijn wangen zijn nat van de tranen.

Ik weet dat alles mislukt.

Ik weet dat ik alles verkeerd gedaan heb.

Maar moet ik daar continu aan herinnert worden?

Denk ik fijn een keer een jurk aan te doen bij mooi weer krijg ik meteen van de buren vragen op me af gevuurd over mijn littekens.

Ik word er moe van.

Net nu ik mijn leven wil beteren herinnert iedereen me weer aan die afgrijselijke plekken.

Ik druk mijn nagels diep in mijn huid uit frustratie en dan laat ik het gaan.

Ik ga niet snijden.

Niet opnieuw.

Ik mag het niet.

Als ik ooit van die littekens af wil komen moet ik ermee ophouden.

Ik zal wat foundation halen in de winkel en alles proberen te bedekken.

Ik ben er klaar mee.

Altijd als ik kortere kleren draag en ze iets kunnen zien gaan ze over me oordelen.

Ik val huilend in slaap.

Ik ben lelijk.
Ik ben mislukt.
Ik heb gefaald.

--

Mijn telefoon gaat en ik kijk slaperig wie er belt.

Ik neem op zonder enige besef wie het is op dit tijdstip.

"Met Vera." Zeg ik slaperig.

"Veronica! Oh ik dacht dat je boos was of zo.
Ik heb je wel honderd appjes en sms'jes gestuurd. Waarom reageerde je niet?" Vraagt Emiel.

"Ik sliep." Zeg ik simpel.

"Sorry, ik heb je wakker gebelt he, ik hoor het aan je slaap stem." Zegt hij.

Hij klinkt hyper.

Pff, hoe doen mensen dat?

Een hele dag druk blijven.

Ik ben na een halve dag al moe, en dan hoef ik niet eens iets te doen.

"Sorry dat ik niet antwoordde." Zeg ik.

"Nee, ik sorry dat ik je zo stalkte. Ik wilde alleen weten of alles oke was. Je leek nogal overstuur na die ondervraging." Zegt Emiel.

"Ik ben oke, alsjeblieft.
Ik wil gewoon voor even geen gezeur aan mijn hoofd oke?
Vertel liever iets positief." Zeg ik.

Ik ben geërgerd.

Zien mensen niet dat ik geen zin heb om te communiceren?

Behalve Emiel, hij is lief en ik hou van hem.

"Ik heb vandaag leuke dingen gedaan met een prachtig meisje." Zegt hij.

Ik bijt op mijn lip.

Zou hij mij bedoelen? Of iemand anders?

"Is ze lief voor je?" Vraag ik.

"Ze is super lief. En mooi. Zo mooi. Er is alleen een probleem." Zegt hij.

"Wat dan?" Vraag ik.

"Ze heeft niet door dat ik het over haar heb. Ze heeft niet door hoe prachtig ze is." Zegt hij.

Ik slik en ik glimlach met een trieste traan die over mijn wang rolt, dit keer positief.

Hij vind me mooi.

"Dat is stom." Zeg ik. Mijn stem houd ik onder controle, ik wil niet dat hij weet dat ik emotioneel ben.

Op sommige momenten lijk ik harteloos, zoals bij de dood van iemand.
Op andere momenten huil ik om de kleinste dingen, zoals dit.

"Nee, helemaal niet. Het duurt alleen wat langer voordat ze geloofd dat ze beeldschoon is. Ik ben bereid om net zo lang als nodig is door te gaan." Zegt hij.

Zijn stem klinkt zo sexy.

Ik wou dat ik bij hem was en hem vast kon houden.

Maar ik heb echt even tijd voor mezelf nodig.
Anders word ik gek.
Dan komen alle opgekropte emoties er tegelijk uit en dat wil ik niet.

De kans dat ik dan vaak bij hem ga huilen is groot terwijl er niet eens een reden voor is.

Een klein complimentje is dan genoeg om me de rest van de dag te laten huilen.

"Bedankt." Zeg ik zacht.

"Geen dank, ik doe het graag Veronica." Zegt hij.

Ik glimlach.

Hij is zo lief, te lief voor mij.

Ik verdien iemand met zo'n goede persoonlijkheid niet.

Ik verdien niemand.

"Veronica?" Klinkt door de telefoon heen.

"Ja?" Antwoord ik braaf.

"Weet dat ik van je hou." Zegt hij.

Ik veeg een traan weg van mijn wang en ik staar stil voor me uit.

"Ik ook van jou." Breng ik uit met een klein stemmetje.

"Moet ik naar je toe komen? Je bent verdrietig, ik hoor het." Zegt hij.

"Nee, alsjeblieft Emiel, maak je geen zorgen om mij. Alles gaat prima." Zeg ik.

"Beloof je dat?" Vraagt hij.

"Beloofd." Zeg ik.

Een steek gaat door mijn maag.
Ik lieg tegen zo'n geweldig persoon.

Ik verdien hem niet, echt niet...