Weak but strong

9

Emiel tilt me op het muurtje en klimt dan zelf omhoog.

Hij staat tegenover me en hij kijkt me aan. Hij gaat weer met zijn rug tegen de muur aan zitten en ik ga naast hem zitten.

Ik bungel met mijn benen en ik staar voor me uit over het prachtige weiland.

"Waarom zijn je lippen zo kapot?" Vraagt hij.

Omdat ik ze kapot bijt zodat ik me niet snijd...

"Droog denk ik." Zeg ik simpel.

Hij wenkt me en ik schuif tegen hem aan.

We zitten weer zoals we de eerste keer ook zaten, ik met mijn achterkant volledig tegen hem aan en hij die zacht zijn armen om me heen legt.

Ik laat een zachte zucht horen en ik kijk opzij over het weiland heen.

Ik voel Emiel naar me kijken.

Zacht laat hij zijn vingers over mijn kaak glijden.

Ik kijk verlegen naar beneden en ik sla mijn armen om mijn buik.

"Je bent zo mooi." Fluistert hij zacht.

Ik bloos en ik draai mijn hoofd zodat hij mijn gezicht niet meer ziet. Ik zucht zacht.

Waarom laat hij me zo goed voelen?

De enige keer dat ik me echt speciaal voelde was die keer in de auto, dat de motorrijder me recht in mijn ogen aankeek.

Het zal wel toeval geweest zijn...
Dat moet haast wel.

"Veronica." Fluistert Emiel.

Ik draai me half zodat ik hem kan aankijken.

Grootste fout ooit...

Hij streelt zacht de zijkant van mijn gezicht en ik krijg het heel warm van zijn intensheid.

Mijn hart klopt sneller en mijn ademhaling word moeilijker met de seconde.

Net als ik denk te gaan hyperventileren pakt Emiel me vast rond mijn middel en trekt me tegen zich aan.

"Rustig Veronica, rustig.
Ik doe je niks.
Sss, adem in, adem uit." Fluistert hij kalmerend in mijn oor.

"Focus je op mijn ademhaling." Zegt hij en hij pakt mijn hand die hij zo draait dat hij op zijn borst terecht komt.

Bij elke keer dat hij in ademt, adem ik ook in.

Elke keer dat hij uit ademt, adem ik ook uit.

Het werkt, ik word langzaam rustig van zijn ademhaling en ik kan al snel weer mijn oude ritme terug vinden.

"Sorry." Mompel ik zacht en ik haal mijn hand van zijn borst.

Hij slaat zijn armen om me heen en hij houdt me stevig vast.

"Wat gebeurde er?" Vraagt hij lief.

"Paniek." Mompel ik zacht.

"Ik zou je nooit iets doen Veronica. Nooit zonder jou toestemming." Zegt hij.

Ik schud mijn hoofd.

"Ik geloof je, maar het ging niet eens daar om." Zeg ik eerlijk.

Waar het wel om ging?

Geen idee.

Maar niet om het feit dat Emiel niks zal doen als ik dat niet wil.

"Waar dan om?" Vraagt hij.

Hij is ongerust, ik hoor het aan zijn stem.

Ik wil niet dat hij ongerust is over mij.
Ik wil geen aandacht op die manier.
Ik heb een hekel aan deze kant van mijzelf en het word met de dag erger.

Ik ben bang dat ik mezelf een keer van een flat gooi.

Ik ben niet echt bang, eigenlijk.

Ik weet namelijk zeker dat ik veel beter af ben, als ik dood ben.

Het is gewoon een kwestie van tijd...

"Ik weet het niet. Maar het gaat nu weer prima. Gewoon een paniek aanval." Zeg ik simpel.

Hij veegt het haar langs mijn gezicht en schouder weg en hij kijkt me aan.

"Ik geloof je niet. Wil je me vertellen wat er is?" Vraagt hij.

Ik zucht zacht.

"Ik..." Ik kom even niet verder.

Er zit een brok in mijn keel.
Emiel kijkt me afwachtend aan.

"Ik wil geen aandacht op die manier Emiel. Ik wil niet zielig gevonden worden en ik wil niemand lastig vallen met dingen die ze toch niet kunnen helpen." Zeg ik zacht.

Dit onderwerp ligt zo gevoelig bij me.

Dit is de eerste keer dat ik zo oprecht ben.

"Ik snap het, echt. Maar je moet begrijpen dat ik je juist wel wil helpen en niet omdat ik je zielig vind of zo. Gewoon omdat ik denk dat achter die sombere muur een kei leuk meisje zit wat een beetje hulp nodig heeft om erachter vandaan te komen." Zegt hij.

Is hij psycholoog of zo?