❀Yasak❀Tamamlandı❀

❀5. Bölüm❀

Karan, ilk defa bir ağaca tırmanırken bu kadar heyecanlıydı. Hayatı boyunca sürekli ağaçlara tırmanmış, kâh bahçedeki ağaçlardan meyve toplamak, kâh oyun oynamak, kâh da Berfin'in odasına ulaşmak için tırmanmıştı. Ama hiçbiri bu kadar büyük ve heyecan verici bir amaç içermiyordu.

Berfin onu çağırmıştı.

Karan gerçekten de o sırada salonunda volta atıyor, içindeki arzuyu sakinleştirmeye çalışıyordu. Ama bir türlü başaramıyor ve bu onu sinir ediyordu. Şimdi ise Berfin'in ağacına son hız tırmanıp Koca dudağa ulaşmaya çalışıyordu.

Ve sonunda vardı. Aralık bırakılmış pencereden girdi içeri. Berfin'i öyle yatağın kenarına oturmuş kendisini bekliyor olarak bulunca içi gitti. Bir yanı onu sımsıkı sarmak, diğer yanı ise onunla doyasıya sevişmek istiyordu.

Yine de emin olmak istedi. Bu yapacakları şey -eğer yaparlarsa- çok büyük bir sorumluluk gerektirecekti. Sonuçta bu arzulamaktan öteydi. Birbirlerinin olacak, vücutlarını tadacaklardı. Öpüşmekten çok daha fazlasıydı bu. Bir olmaktı. 

Ve Karan bu olayı diğer kadınlarla yaptığı 'seks' ile bir tutamazdı. Bu 'sevişmek' olacaktı. Berfin'i son lokmasına kadar yemek ve sonunda ölüm de olsa katlanmak istiyordu.

Peki Berfin, o ne istiyordu?

Karan emin değildi. Sonuçta Berfin daha yirmi yaşındaydı. Olayın ehemmiyetini anlayamamış olabilirdi. Bundan sonra birbirlerine normal davranamazlardı. Önceden olduğu gibi yok sayıp aynı ortamda bulunamaz, sadece yine isterlerdi. Bir defa daha diye ölür, dokundukları anda yanarlardı.

"Berfin..." dedi Karan yatağa yaklaşırken. Genç kadın da ayaklandı bu sözle beraber.

"Karan..."

"Emin misin?"

"Seni istediğime eminim."

"Peki sonradan pişman olmayacağına emin misin?"

Berfin sustu. Karan tam olarak nokta atışı yapmıştı. "Bak Koca dudak, eğer emin değilsen..."

"Seni kaybetmek istemiyorum Karan..."

Karan ona iyice yaklaşıp ayaktaki kadınla vücutlarını birleştirdi. "Beni kaybetmeyeceksin. Asla. Tamam, işler biraz daha karışacak, hatta çok daha fazla karışacak ama yine de kaybetmeyeceksin beni. Ben senden gidemem. Bu saatten sonra, hele de şu andan sonra olmaz. Sana tam manasıyla bakmaya başlamışken olmaz."

Berfin'in gözleri sulandı. "Peki ya birlikte olduktan sonra beni artık istemediğini düşünürsen?"

Karan derin bir nefes aldı. "Berfin'im, bu konuda sana sözler veremem. Tamam, hayatında her daim bulunacağım ama bu içimizi yakan arzu ne kadar sürer, ne zaman duruluruz, bunu zaman gösterecek. Hem belki de sen beni istemediğini düşüneceksin artık, olamaz mı?"

Berfin itiraz etti. "Bunun olacağını sanmıyorum." 'çünkü sana aşığım...' diye tamamladı konuşmasını içinden. Onu istemekten vazgeçemezdi Berfin. Karşısında ona derin bakışlar atan bu adama git gide daha fazla tutuluyordu. 

Karan onu kollarından tutup kendisine çekti. Göğüsleri birleşmişti. "Bak Koca dudak, anlıyorum korkularını. Ve saygı da duyuyorum. Eğer sen git dersen giderim ve bu gece hiç olmamış gibi devam ederiz."

Berfin alayla gülümsedi. "Bu geceyi yok saysak bile, normal olamıyoruz ki Karan, ben sana dokunmak için çıldırıyorum, sen de bana. Ama bu işi böyle devam ettiremeyiz. Çözüm getirmeliyiz ve çözüm belli." Elini kaldırıp Karanın kolunu omzuna kadar okşadı. "Seni istiyorum ben. Artık gece rüyalarıma da girmeye başladın. İyice psikopata bağladım." deyip gülümsedi. "Lütfen..."