Zo vaak had ze geprobeerd haar rat te doden. Laatst had ze zelfs rattengif gekocht, en dat in zij eten gedaan. Hij hoorde eraan dood te gaan, maar meer dan ziek werd hij niet. Haar moeder zei altijd dat ze de rat moest houden, hij was uiteindelijk alles dat ze had. Geen vrienden, geen dure kleren of populaire telefoon. Alleen die rat en het zolderkamertje. En een klein stapeltje kleren. Ze gaf haar ook wel gelijk, maar ze wilde de rat helemaal niet. Hij beet haar, en hij stonk er enorm. Oh, als dat beest nou eens doodging. Maar dat ging hij niet, want ratten zijn fucking ongedierte!
De rat heette eigenlijk Tika, maar ze noemde hem altid gewoon rat. Want dat was wat hij was, een fucking rat. Geen lief, schattig huisdier, het was een stinkende, gemene rat. Nooit had ze begrepen waarom haar moeder per sé wilde dat ze een rat had. Waarom geen kat, of een hond? Waarom zo'n kutrat? Dat was zeker het goedkoopst. Haar moeder had nooit veel geld aan haar uitgegeven, dus dat verbaasde haar niets.
Vandaag wilde ze rat verdrinken, maar toen ze hem in de volgelopem wasbak duwde, ontdekte ze dat hij kon zwemmen. Een zwemmende rat! Waar slaat dat op?! Ratten horen niet te zwemmen!
========
Ze stond met haar rug tegen het aanrecht. Het was donker, en een lamp flikkerde. Zijn bloedrode ogen staarden haar aan, knipperden nauwelijks. Angst begon te groeien, wat wilde hij doen? Door het gif dat ze had gekocht, was hij minstens 7x groter. Zijn tanden scherper, zijn vacht grijzer, zijn ogen roder. Wat haatte ze die rat. Waarom bleef ze dat rotgif gebruiken? Waarom had ze hem niet levend begraven ofzo? De verkoper van het vergif zei dat ratten er eerst zwak en ziek door, en uiteindelijk zouden ze doodgaan. Nou, dat gif werkte totaal tegenovergesteld! Die rat begon ineens te groeien, niet normaal. Na 2 dagen was hij zo groot en bloeddorstig geworden. Ze kon zich omdraaien, en een mes pakken. Waar wat moest ze doen met het lijk? Begraven? In de berm gooien, langs de weg? En dan op het nieuws komen, ''s werelds grootste rat gedood'. Maar als ze hem nu niet doodde, was ze eraan. Hij was dodelijk, dorstig naar bloed. Háár bloed. Ze had hem zoveel pijn gedaan, zovaak geprobeerd hem te doden. Nu wilde hij wraak. Toen ze zich omdraaide, om een mes te pakken, voelde ze hoe zijn klauwen in haar rug sprongen, en zijn tande haar nek open trokken.
Ze was eraan.
