Ze schuifelde langzaam naar me toe. Ookal zei ze niets, haar ogen spraken boekdelen. Angstig, moe, boos. Ze was het allemaal, en het stond haar geweldig. Ze trok een wenkbrauw op, vragend. Toen realiseerde ik me dat ik lachte. Schuddend met mijn hoofd zette ik een stap naar achteren. Ze fronsde en hief haar gestrekte arm op. Een mes, glimmend in het licht, weerspiegelde het mooie uitzicht uit het raam. Bomen, en een grote fontein. Ik keek om me heen, en besefte dat het hier een mooie plek was om te sterven. En de moordenaar was het mooiste meisje dat ik me kon voorstellen. Haar donkere haren, die nu sluik langs haar gezicht vielen, die normaal zo mooi glansden. Haar bijna zwarte ogen, die me nu dodend aankeken, die normaal het beste in iedereen zagen. Haar mooie huid, die nu vies was en besmeurd met zand en bloed, die normaal zacht was, en heerlijk rook. Langzaam schuifelde ze naar me toe. Mes vooruit, kijkend naar waar mijn hart hoort te zitten. Haar andere arm hing nutteloos langs haar witte jurkje, vies en besmeurd met bloed van anderen. En misschien ook van haarzelf. Ze zag me kijken, en lachte. Ze schaterde. Toen stopte ze plotseling. 'Je weet het,' zei ze, haar stem beefde, en ze klonk alsof ze net wakker werd. 'Je weet dat ik dood ben!' Mijn ogen flitsten vsn haar bleke gezicht, naar haar arm, getekend met een lange wond. Zelfmoord. Ze zweefde naar me toe en stak het mes in mijn borst. En nog eens. En nog eens. En nog eens. En nog eens. Ik voelde het leven uit me vloeien, als een warme vloeistof over mijn lichaam. In werkelijkheid was het bloed. Ze stak nog eens. En nog eens. En nog een. Ze hield niet op. Mijn hele lichaam was doorzeefd, mijn ingewanden puilden eruit. Ik was dood, al na de vijfde steekwond. Maar ze ging door, tientallen keren stak ze. Plotseling stopte ze en zei: 'Eindelijk kun je voor altijd bij me blijven.' En ze kuste me.
