Üvey Babama Aşığım.

Diğer Parçam__12

Bölüm melissa_34'e. Yorumlarını hiçbir zaman eksik etme :*

 Multimediada Dianamız :)

 

Scott ile yaptığım "değişim" alışverişinin sonunda hem eğlenmiş, hem yorulmuş, hem de mutlu olduğum sonucuna ulaştım. Gerçekten Scott ile olmak, zaman geçirmek, beni benden aldı. Bir an için her şeyi unuttum. Beni iyi hissettirdi. Uyuşturucunun yaptığı gibi...   Ama Scott, uyuşturucudan farklı olarak daha zararsız.  O yüzden şu anki durum sanırım benim için daha sağlıklı. 

Aldığım onlarca kıyafet poşetlerini zar zor taşıyorken Scott lavabodan gelmiş, arkamdan yaklaşıp, elimdekilerin yarısından fazlasını alıp bana yardımcı olmuştu. Cevap vermeye bile enerjim olmadığı için ona gülümseyerek teşekkür ederim. Beraber otoparka girip arabasına yerleşince derin bir oh çektim. Kafamı hemen dibime koyup uykuya dalabilirdim Ama onun yerine eve gitmeyi beklesem daha iyi olacak. 

Bir yandan dışarıda hızla gözden kaybolan ağaçları izlerken, bir yandan da önüme bakıp, Scott'a evimi tarif ediyordum. Sanırım Scott'a güceniyorum, evet. Tamam, bir sonuca varmak için daha erken ama bilmiyorum, kanım ısındı bir kere. Bu güvenle de barda tanıştığım bu çocuğa evimi tarif ediyordum. 

Bir saniye!!

Ev mi?!!!?!

"DUR!!!" diye aniden bağırınca Scott acı bir fren sesiyle durdu. Gerçekten çok yüksek bir ses çıkmıştı. Arabanın önü sabitken arkası sağa doğru kaydı. Yolda iz kaldığına emindim. Sanırım birazcık fazla bir tepki verdim.

"Tanrı aşkına, neler oluyor."

"Ah, şey, ben... Özür dilerim... Biraz ani bir tepki verdim. Şey, ben eve gidemem. Anlarsın ya... Sana daha sonra anlatacağım nedenden dolayı."

"Tamam sorun değil, bu kadar tepki vermene gerek yoktu.

"Biliyorum. Birden aklıma gelince fazla panik yaptım. Kusura bakma."

"Sorun değil. O zaman seni nereye bırakıyorum?"

Güzel soru. Gidecek nerem var ki? Natalie? Kıza artık gına getireceğim. Hem ailesi de rahatsız olabilir. Chris? Şu an ona açıklama yapmak istemiyorum. O zaman başka kim-- babam!! Tabi ya, benim bir babam var. Unutmuşum, insanlık hali işte. (!)

"Şey, babama gidebiliriz sanırım." dedikten sonra bu sefer ona babamın evini tarif etmeye başladım. Tekrar bir süre yol aldıktan sonra eve varmıştık. 

En son buraya ne zaman geldiğimi hatırlamıyorum. Daha çok babam ve ailesiyle dışarıda buluşuruz ya da özel günlerde ben onlara giderim. En sonda yılbaşında gelmiştim sanırım. Hatırladığım kadarıyla evin dışında bir değişiklik yok. 

"Her şey için çok teşekkür ederim. Gerçekten çok ama çok eğlendim."

"Hey, ne diyeceğim. Şu 'sadece bir kerelik' kısmını unutalım. Ben de çok eğlendim. İstersen başka bir zaman yine tekrarlayabiliriz." diyerek beni şaşırtan Scott'ın yüzünde çoktan hınzır bir gülümseme oluşmuştu. 

Yüzümdeki naziklikten oluşan gülümsemenin yerini 32-diş-gülümsemesi alırken bunun beni gerçek anlamda çok sevindirdiğini anladım. Onunda bir daha buluşup, her şeyi unutmak + eğlenmek + mutlu olmak mı? Ben varım.  

O anki mutluluğum ile oturduğum yerde doğrulup Scott'a doğru sokuldum ve çok hızlı bir şekilde yanağına ufacık bir öpücük kondurduktan sonra çok hızlı bir şekilde arabadan aşağı indim. Yaptığım şeyin utançlığı ile tekrar aynı hızla arabanın arkasına geçtim ve bagajdan aldıklarımı iki elimle kavradıktan sonra, tek parmağımla bagajı kapamaya çalıştım. En sonunda kapattıktan sonra Scott'a bakmamaya özen göstererek eve yaklaştım ve ziline bastım.