Hate Over Love (Βιβλίο #2)

Δεν υπάρχει χρόνος για απορίες

Ντειβιντ POV

Προχώρησα βιαστικός μέσα από τα στενά σοκάκια του Βασιλείου των Ρόδων. Σε κάθε μου βήμα η μέση μου διαμαρτυροταν με έναν οξύ πόνο, εξαιτίας του πολύωρου ταξιδιού μου.

Σήμερα το πρωί έφτασε στα χέρια μου ένα γράμμα από τον Νικολας. Μου ζητούσε να βρίσκομαι οπωσδήποτε στο Βασίλειο των Ρόδων μόλις έδυε ο ήλιος. Παρόλο που δεν έγραφε περισσότερες πληροφορίες, είμαι απόλυτα σίγουρος ότι πρόκειται για κάτι πολύ σημαντικό, για το οποίο χρειάζεται άμεσα την βοήθεια μου.

Έτσι, με την πρώτη ευκαιρία σελωσα ενα άλογο από το σπίτι μου και ξεκίνησα για τον προορισμό μου. Αν και δεν έκανα καμία στάση στη διαδρομή για να μην καθυστερησω, έφτασα στο σημείο που μου υπαγορευε το γράμμα μία ώρα αργότερα. Ο Νικολας βρισκόταν ήδη εκεί, βηματιζοντας πάνω κάτω. Τα μάτια μου περιπλανήθηκαν γύρω μας, και πρόσεξα ότι δεν υπήρχε κανένας φρουρός κοντά μας.

" Μόνος σου είσαι;" ζήτησα να μάθω. "Γιατί δεν πήρες ένα φανάρι μαζί σου; Είναι ολοσκοτεινα"

" Δεν υπάρχει χρόνος για απορίες. Εξάλου, είσαι πιο έξυπνος από όσο θέλεις να δείχνεις. Ξέρεις ήδη την απάντηση" αποκρίθηκε σοβαρός. Ο τόνος της φωνής του με έκανε να αναρωτηθω. Προς τι η τόση μυστικότητα;

"Συνέβη τίποτα στην Αλιάνα;"  ρώτησα ανησυχος. Αλλά για ποιο λόγο να με καλούσε στη μέση του πουθενά για να μου πει κάτι τέτοιο;

" Ευτυχώς είναι μία χαρα. Αλλά δεν ξέρω για πόσο ακόμη θα είμαστε όλοι μια χαρά" είπε χαμηλόφωνα και μου γύρισε την πλάτη. "Ακολούθησε με" μου φώναξε πάνω από τον ώμο του, καθώς προπορευόταν. Τον ακολουθησα χωρίς να φέρω αντίρρηση, με μεγάλες δρασκελιες για να μπορέσω να τον προφτασω. Ο Νικολας μου είχε προκαλέσει μία έξαψη, μία ακατανίκητη επιθυμία να μάθω τι συμβαίνει. Λαχταρούσα να διελευκανω την υπόθεση που μου δινόταν πιο απλόχερα από ποτέ.

Βρεθηκαμε μπροστά από ένα μικρό πέτρινο κτίσμα, παραχωμενο σε ένα απόμερο και σκοτεινό στενάκι. Ή πόρτα του ήταν βαριά και ασφαλισμένη με πολλές κλειδαριες. Στην δεξιά πλευρά υπήρχε το μοναδικό παράθυρο. Ήταν τόσο μικρό, που θύμιζε περισσότερο φεγγίτη.

" Κελί" διαπίστωσα και έμεινα ακίνητος για λίγα δεύτερα παρατηρώντας το. "Ποιον έχεις αιχμαλωτίσει;" ρώτησα σχεδόν  αμέσως. Ή περιέργεια μου μεγάλωνε ολοένα και περισσότερο. Ο Νικολας χαμογέλασε με την διορατικότητα μου. Έδεσε τα άλογά μας στον κορμό ενός δέντρου, λίγα μέτρα παραπέρα από εκεί όπου στεκομασταν και με πλησίασε χαμογελώντας. Όχι από χαρά, αλλά με έναν πονηρό τρόπο, που δήλωνε ότι έχει ανακαλύψει κάτι που όλοι μας αγνοούμε.