Chosen by the demon wolf 1 & 2

Hoofdstuk 62. ~part 1~

Verslagen zit ik tegen de deur aangezakt. Mijn tranen zijn opgedroogd, maar ik wil voor het eerst in mijn leven huilen. Gewoon echt huilen. Huilen totdat ik er hoofdpijn van krijg, huilen totdat ik in slaap val. 

Maar dat zal niet de juiste oplossing zijn, en dat weet ik.

Ik sta op. Van zodra ik opsta, lijkt mijn woede ook op te komen.

Hij kan dit niet zomaar flikken.

Hij mag dit niet zomaar flikken.

Ik moet hem tegenhouden, koste wat het koste. 

Ik rammel aan de deur. Hij zit potdicht. Een andere uitweg. Ik moet een andere uitweg vinden, wil ik hier weg geraken. Ik loop snel terug. Welke kant kan ik het best op? 

 "Naar de serre," zegt Reyes in mijn hoofd.
"Mijn instinct zegt dat we die kant op moeten. Ik kan zijn aanwezigheid daar ergens voelen."  

Ik vertrouw Reyes en volg de weg die ze zegt. Op een gegeven moment kom ik uit in een bos. "Blijf gewoon doorlopen," adviseert Reyes. Ik ren door en negeer de pijn in mijn voeten, omdat ik geen schoenen aanheb. "Dit gaat veels te langzaam!" zeurt Reyes. "Moet ik dan veranderen?" vraag ik. Ik hoef het niet eens te vragen, want ik weet het antwoord al.

Na de instemming van Reyes, begin ik harder te rennen. Het bloed suist in mijn oren, de bomen flitsen aan mij voorbij en het enigste wat ik hoor zijn mijn bedompte voetstappen op de grond.

En dan staan mijn zintuigen op tien keer scherper. Mijn blikveld, mijn gehoor en mijn reukorgaan werken veel beter, nu als wolf. Ik vind het geweldig. Ik kan dingen van kilometers ver ruiken, zien en horen. Terwijl mijn tong uit mijn bek hangt ren ik steeds sneller en sneller. Mijn vier poten raken de grond amper en ik stop abrupt als ik bijna een open plek in stap, waar ik zacht gesnik hoor.

Ik zie een paar figuren en als één iemand zich een kwartslag draait ga ik snel achter een boom staan. Ik verander weer naar mens toe en leun nog na hijgend tegen de boomstam aan. De spreuk van de Magiërs werkt nog: ik heb mijn kleding nog altijd aan. Stiekem kijk ik achter de boomstam vandaan. 

Een meisje met betraande bruine ogen en een half gescheurde jurk, zit met haar knieën op de grond. 
In het midden, een paar meter van het meisje vandaan, kolken zwarte schaduwen. Eerder schimmen. Ze kolken om één persoon heen.
Volgens mij de grootste klootzak ooit.

Zijn diepzwart vleugels houden hem boven de grond en bewegen synchroon. Even raak in trance, maar als het meisje een gil slaakt, zie ik dat Zayden in actie komt. Hij komt dichterbij het meisje. Ik kom ook in actie. 

Ik sprint en hou stand voor het meisje. Ik hoor haar achter me verrast naar adem happen. Zayden stopt gelijk met waarmee hij bezig was. Hij neemt me op helemaal op en stopt bij mijn gezicht. Haalt diep adem. Klemt zijn kaken op elkaar. 'Lily,' lispelt hij kwaadaardig. 'Ga. Aan. De. Kant.' Autoriteit straalt van hem af. Zijn ogen zijn pikzwart. Dit is niet de Zayden die ik ken...

 'Nee,' bries ik.

Zijn kaak verstrakt. 'Ik meen het. Ga aan de kant.' 

Ik antwoord pas na twee secondes.

'Ik ben ook serieus. Doe haar niets aan. Ga weg.' 

Hij wilt verder komen maar ik stop hem met mijn hand.

'Om haar te vermoorden, moet je mij eerst doden.' 

SORRY!!! Is it too late now to say sorry... *zingt over dramatisch en vals* Ik ben echt gemeen, ik weet het. Sorry!!! Maar echt, die baby is schattig. xD 

En deze is ook schattig. KIJK DAN HOE SMEKEND HIJ KIJKT! Geef hem een sterretje!! ~o~ 

OOOHHH omg deze is too cute!!!!! GEEF HEM EEN SCHATTIGE STERRETJE!!

Ja, ik weet het. Ik heb het druk, bla bla bla. Maar ik heb de moed opgegeven om nog mijn best te doen voor de toetsweek. Alles kan gewoon de pot op. Daarboven slaap ik maar vier uur per nacht. VIER FOEKING UUR. IK GA DOOD.

Maaarrrrrrrr er is ook goed nieuws!! De toetsweek is over twee dagen afgelopen (pfieuw) en ijsjes maken mij altijd blij. Ik heb een ijsje gegeten terwijl ik dit schreef, hihi xD

Okee, genoeg van mijn verhaal. Ik vraag me af: waar komen mijn lezertjes vandaan?

ADIOSSSSS PUDDINGHOOFDJESS.